Waarom sommige artiesten idolen worden...

[Kim Wilson]

Even uit een ander draadje gepakt...

Dat Eric Clapton een groot artiest is, is bekend. Maar waaróm is hij zo bekend? Hetzelfde geldt (IMO) voor de Rolling Stones. Vroeger was men voor de Stones of de Beatles, dus is die band één van de grootste in de geschiedenis van de popmuziek.

Zo zijn er nog wel meer voorbeelden aan te wijzen van gitaristen en andere muzikanten, die qua techniek op zich niet veel voorstellen, maar toch enorm beroemd zijn geworden.

En aan de andere kant zijn er geweldige muzikanten die alles en iedereen onder de tafel spelen, maar niet doorbreken, hoe hard ze er ook voor werken.

Het is een rare wereld...

[Tubescreamer]

Komt -ie weer:

Hoe goed je techniek nou wel of niet is, boeit dus blijkbaar niet zo. Het is denk ik ook niet alleen maar het zgnd. cliché van "wat je ermee doet", maar ook een beetje het geval van op de juiste plek op het juiste tijdstip zijn.
Om bij Clapton te blijven: die viel gewoon op omdat hij ten opzichte van anderen in zijn omgeving wél heel erg goed was (ik bedoel dus effe pre-Yardbirds Clapton). Tja en als iedereen bezig is met de electrische blues spelen, in die tijd iets nieuws, en er springt iemand uit die daar heel goed in is, en heel erg goed Freddie King en Albert King en Buddy Guy lickjes kan spelen, ja die valt dan wel op. Tegenwoordig is dat niet zo interessant meer natuurlijk, omdat het gros van de YouTube gitaristen zeker wel 10.000 sneller is dan Clapton. Maar er is geen enkele die eruit springt en net effe wat beter & anders is dan de rest....

[Kim Wilson]

Nou, ik weet niet, maar het gaat echt niet alleen om snelheid, maar ook om notenkeuze en timing. En ik ken persoonlijk wel een paar mannen die dat allemaal beter voor elkaar hebben dan Clapton...

[GibsUn]

je moet tegenwoordig de connecties hebben om ergens te komen.
en de media aan jou kant krijgen, dat is tegenwoordig zéér moeilijk..

[Tubescreamer]

Nou, ik weet niet, maar het gaat echt niet alleen om snelheid, maar ook om notenkeuze en timing. En ik ken persoonlijk wel een paar mannen die dat allemaal beter voor elkaar hebben dan Clapton...

Ja, maar niet in anno 1964. Toen was het nog heel wat. Ik heb het ook niet per se over snelheid, dat was maar een voorbeeld.
Jimmy Page wordt soms ook uitgekakt door mensen omdat hij vaak rommelig zou zijn, maar die hoort toch ook in het legendarische rijtje Hendrix-Page-Beck-Clapton-Townsend thuis.
Waarom? Omdat die mensen niet alleen maar goed konden spelen (en natuurlijk, er is altijd wel iemand die beter is), maar ook omdat ze qua experimenteren en qua geluid vernieuwend waren.
Voorbeeld: Townsend schijnt nog altijd verantwoordelijk te zijn voor de 100-watt Marshall stack, omdat -ie gewoon harder wilde, Clapton werd beroemd bij John Mayall door zijn Les Paul-door-EL84s-in-een-Marshall-geluid ("Beano"), Page was in z'n jonge jaren één van de meest gevraagde sessie muzikanten in London en was bij Zeppelin niet alleen maar de gitarist maar ook de producer en was dus verantwoordelijk voor hoe alles klonk....

Goed dit weten we allemaal wel, maar wat ik probeer te zeggen is dat mensen zoals Clapton niet alleen maar beroemd zijn vanwege hun speeltechniek. Juiste plek, juiste tijd, juiste mensen met wie je samenspeelt.
Was Led Zeppelin net zo goed & beroemd geworden als John Bonham niet de drummer was geweest? Je weet het niet....

[beruk]

Dit is een analyse die een beetje zicht daarop geeft:
http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=16600 (http://)

Verafgoding/verering is zo oud als de mensheid, we hebben blijkbaar helden nodig. Is dus eigenlijk een theologisch vraagstuk.
Zou het niet een vak op de rockacademie zijn ;) ???


Dit is denk ik een leuk boek daarover:

http://www.amazon.com/Too-Much-Young-Popular-Gender/dp/0415310288 (http://)

[Tubescreamer]

Dit is een analyse die een beetje zicht daarop geeft:
http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=16600 (http://)

Verafgoding/verering is zo oud als de mensheid, we hebben blijkbaar helden nodig. Is dus eigenlijk een theologisch vraagstuk.
Zou het niet een vak op de rockacademie zijn ;) ???


Dit is denk ik een leuk boek daarover:

http://www.amazon.com/Too-Much-Young-Popular-Gender/dp/0415310288 (http://)
Hmm ik kan die eerste link niet openen.

Ach ja verafgoding. Geef het toe of niet, we hebben allemaal onze helden. En in de eerste plaats omdat je iemands kunnen waardeert natuurlijk, maar als je veertien bent sta je wel mooi voor de spiegel stoere poses van je held na te doen (ja geef 't maar toe!! ;) ). Dat wordt op latere leeftijd als het goed is wat minder (bij sommige mensen niet-kijk maar eens naar alle Elvis/Michael Jackson/Jennifer Lopez klonen; mensen die plastische chirurgie verrichten om maar zo precies mogelijk op hun idool te lijken), maar het gegeven blijft.
Wat wilde ik nou ook al weer zeggen? Hmmm effe een postje of twee wachten nog :D

['66 special]

Het is op zich simpel: het overgrote deel van het publiek heeft de ballen verstand van het bespelen van een instrument (en muziek).
Ze kijken naar de verpakking (kom je goed over, charme???) en luisteren naar het liedje. Dat is alles.
Klopt de combinatie, en heb je mazzel dan kun je een idool worden.

[jonesd]

Het is op zich simpel: het overgrote deel van het publiek heeft de ballen verstand van het bespelen van een instrument (en muziek).
Ze kijken naar de verpakking (kom je goed over, charme???) en luisteren naar het liedje. Dat is alles.
Klopt de combinatie, en heb je mazzel dan kun je een idool worden.

Uiteindelijk reageren ook veel muzikanten zoals het grote publiek. Ik toch althans.

Het is niet omdat ik kan inschatten dat iets technisch verre van indrukwekkend gespeeld wordt, dat ik niet kan genieten van bepaalde muziek. IMO is de technische kunde altijd ondergeschikt aan de song.

Een mooi voorbeeld is bijv. de plaat van de Last Shadow Puppets (nevenproject van die gast van de Arctic Monkeys). Daar staat geen enkele gitaarlijn op die technisch ook maar een beetje indrukwekkend is maar toch is het voor mij een van de beste platen van het afgelopen jaar.

[Tubescreamer]

Het is niet omdat ik kan inschatten dat iets technisch verre van indrukwekkend gespeeld wordt, dat ik niet kan genieten van bepaalde muziek. IMO is de technische kunde altijd ondergeschikt aan de song.

En inderdaad, het is ook al eerder geroepen, liedjes schrijven is nog belangrijker dan je technische kunnen. Om bij de openingspost te blijven:
Beatles & Stones: zijn alletwee begonnen met het klakkeloos naspelen van Blues en R&B tunes, maar zijn daarna eigen liedjes gaan schrijven. En dat deden ze, althans volgens een heleboel mensen, heel erg goed.
Techniek is daaar dan weer ondergeschikt aan misschien, maar ja, aan de andere kant, er zijn heel wat mensen technisch beter dan Keith Richards misschien, maar hij is een goede songwriter en heeft een speelstijl die heel erg persoonlijk en herkenbaar is. Vb. de "Keith-riff" die hij eigenlijk altijd speelt, maar daarmee wel een handtekening heeft. Als je dat lickje speelt dan klinkt het instant als de Stones. Krijg dat maar 'ns voor mekaar met je mooie frasering.;)
Bovendien, hoe goed ik de Beatles ook vind; ik heb altijd wel gedacht dat een concert van Led Zeppelin waarschijnlijk spannender is om naar te kijken dan een concert van de Beatles. Niet vanwege muzikaal kunnen per se, maar het showelement telt ook wel mee denk ik in hoeverre je iemand kan idoliseren. Je ziet iets, denkt: "hee dat vind ik gaaf, dat wil ik ook". Zo werkt het toch? De Beatles hadden in het begin eigenlijk alleen maar hun haar :D

[Kakihara]

Om met het voorbeeld van Clapton te werken, het zijn volgens mij ook combinaties die het hem doen: bij the Yardbirds stak hij met kop en schouders boven de rest uit, als je dan vervolgens het lijstje muzikanten bekijkt waarmee hij heeft samengewerkt: John Mayall, Jack Bruce en Ginger Baker bij Cream, Steve Winwood bij Blind Faith, Duane Allman bij Derek and the Dominoes, Albert Lee ten tijde van 361 Ocean Boulevard. Stuk voor stuk geweldige muzikanten, die elkaar naar een hoger niveau konden stuwen. Dat was net zo het geval bij The Beatles, de Stones, Led Zeppelin (zou die groep ooit bestaan hebben als Clapton niet bij de Yardbirds was vertrokken? Page werd ingehaald als vervanger, niet lang daarna gaf de rest van de band er één voor één de brui aan, waardoor hij John Paul Jones, Robert Plant en John Bonham vroeg om de rest van de tournee te vervolledigen als The New Yardbirds, om vervolgens verder te gaan als Led Zeppelin). Om bij de combinaties te blijven : Page en Plant bereikten hoge toppen, maar toen Page in de jaren 80 met Paul Rodgers (toch ook niet van de minste?) ging samenwerken, was er blijkbaar minder magie. Voor velen is de combinatie Gillan - Blackmore nog altijd de enige echte Deep Purple, ook al speelt Steve Morse nu al langer dan Blackmore in die groep. Om maar te zeggen, waarom iemand groot word ? Volgens mij door de mensen waarmee hij/zij samenwerkt...

[Tubescreamer]

Om met het voorbeeld van Clapton te werken, het zijn volgens mij ook combinaties die het hem doen: bij the Yardbirds stak hij met kop en schouders boven de rest uit, als je dan vervolgens het lijstje muzikanten bekijkt waarmee hij heeft samengewerkt: John Mayall, Jack Bruce en Ginger Baker bij Cream, Steve Winwood bij Blind Faith, Duane Allman bij Derek and the Dominoes, Albert Lee ten tijde van 361 Ocean Boulevard. Stuk voor stuk geweldige muzikanten, die elkaar naar een hoger niveau konden stuwen. Dat was net zo het geval bij The Beatles, de Stones, Led Zeppelin (zou die groep ooit bestaan hebben als Clapton niet bij de Yardbirds was vertrokken? Page werd ingehaald als vervanger, niet lang daarna gaf de rest van de band er één voor één de brui aan, waardoor hij John Paul Jones, Robert Plant en John Bonham vroeg om de rest van de tournee te vervolledigen als The New Yardbirds, om vervolgens verder te gaan als Led Zeppelin). Om bij de combinaties te blijven : Page en Plant bereikten hoge toppen, maar toen Page in de jaren 80 met Paul Rodgers (toch ook niet van de minste?) ging samenwerken, was er blijkbaar minder magie. Voor velen is de combinatie Gillan - Blackmore nog altijd de enige echte Deep Purple, ook al speelt Steve Morse nu al langer dan Blackmore in die groep. Om maar te zeggen, waarom iemand groot word ? Volgens mij door de mensen waarmee hij/zij samenwerkt...
Wat ik dus ook al zei! He getsie we zijn het toch niet met z'n allen ontzettend met elkaar eens he jongens? Boring.... :D

O trouwens Jeff Beck deed ook nog effe mee tussendoor in het Yardbirds-verhaal trouwens :sssh:

[Kakihara]

Wat ik dus ook al zei! He getsie we zijn het toch niet met z'n allen ontzettend met elkaar eens he jongens? Boring.... :D

O trouwens Jeff Beck deed ook nog effe mee tussendoor in het Yardbirds-verhaal trouwens :sssh:

Weet ik wel, maar die paste niet zo in het verhaaltje : The Yardbirds - Van Clapton naar Led Zeppelin :D

[Tubescreamer]

Weet ik wel, maar die paste niet zo in het verhaaltje : The Yardbirds - Van Clapton naar Led Zeppelin :D
:D Hehe.....maar ja, zoals altijd met dat soort verhaaltjes: als Freddie King en Buddy Guy dr niet waren geweest......als we de slavernij niet hadden uitgevonden had de blues ook nooit mogen zijn wat het nu is he...hadden we ook geen Clapton gehad, of anders was ie misschien wel een wereldberoemde korfballer geworden; het is maar net hoe ver je erin wil gaan. Ik bedoel, als m'n ouders nooit hadden geneukt..... :p

[Kim Wilson]

... Als m'n ouders nooit hadden geneukt..... :p
Nou, hadden ze het idd maar niet gedaan...

[Tubescreamer]

Nou, hadden ze het idd maar niet gedaan...
:D Ik zie geen smilie! Niet kwaad bedoeld hoop ik? ;)

[Kim Wilson]

Ik dacht dat het er dik genoeg bovenop lag om ook zonder smiley als grap door te gaan. :satisfie:

Maar voor de zekerheid: nee, zeker niet kwaad bedoeld. :)

[Tubescreamer]

Ik dacht dat het er dik genoeg bovenop lag om ook zonder smiley als grap door te gaan. :satisfie:

Maar voor de zekerheid: nee, zeker niet kwaad bedoeld. :)
Hihi! Ach ja wat zijn we voorzichtig tegenwoordig!
Maar weer ontopic:
Wat vind je van alle bevindingen tot nu toe, Wilson?

[Kim Wilson]

Er staan wel een paar rake posts in. Dat het meer aan het liedje ligt dan aan het technisch kunnen van de artiest. Wij letten er wel op, maar het gros ziet dat niet eens.

[Tubescreamer]

Ja precies. Maar dan bedoel je inderdaad "(muziek)idolen" in het algemeen neem ik aan. Ging er in 1e instantie van uit dat je het alleen op gitaaridolen gemunt had.

Heb wel het idee dat fan zijn van iemand en zijn/haar muziek wel iets anders is dan iemand echt als idool beschouwen. En in 9 van de 10 keer doet men hetzelfde soort ding als het bijbehorende idool, dus bijv. zingen, acteren, gitaarspelen en wat al niet, en is men ook in zekere mate beïnvloed door het idool. Wat kan variëren van een kleine invloed tot iemand tot in elke vierkante centimeter na proberen te doen.

Dus wat ik me nu afvraag: stellen we hier nou de vraag waarom sommige mensen beroemd worden en sommige niet, of stellen we hier de vraag waarom sommige bekende mensen tot een echt idool van velen uitgroeien (en sommige niet/minder?), dan wel een icoon-staat bereiken ("Clapton is God")?

[Kim Wilson]

Nou, ik vind het op zich vrij opmerkelijk dat een rock&roll-bandje als de Stones zo groot is geworden (en nog steeds is). Dan vraag ik me al gauw af waarom dat zo is. Dat ze iets goed doen, is duidelijk. Maar wat is dat dan precies?

En dat is niet alleen gitaar-gerelateerd, je kunt het eigenlijk op alles terugbrengen. Waarom vinden veel mensen Jim Carrey zo goed? Het is een compleet losgeslagen gek, waarom wordt hij dan gecast?

Vraag in Nederland een willekeurig iemand naar de beste drummer, en hij zal in 98% van de gevallen met Cesar Zuiderwijk komen. Begrijp me goed, Zuiderwijk is een zeer goeie drummer, maar ik ken een paar drummers die beter zijn. Waarom dan toch steeds Zuiderwijk?

[drap]

Als je jaren lang naar 'Als ik eenmaal op mijn fietsbel bel' moet luisteren, dan kan ik me voorstellen dat de Stones een enorme openbaring zijn. Rebels en voor die tijd vreselijk ruig, wat wil je als jongere nog meer. Maar goed, daarom is het nog wel een vreselijke schijtband...

[Tubescreamer]

Ik snap de vraag wel hoor. Om met je voorbeeld van Zuiderwijk te beginnen:
als het gaat om "de beste" wordt er door het gros gewoon diegene genoemd die het allerbekendst is. Vraag aan 500 willekeurige mensen verspreid over de hele wereld wie de beste gitarist is, en de kans is behoorlijk groot, zo'n 98% waarschijnlijk, dat Jimi Hendrix de meest genoemde is.
Want ook als mensen nakko van muziek en/of gitaristen afweten, gaan ze ook uit van wat ze gehoord hebben, want bijvoorbeeld met Hendrix, tja die is natuurlijk al honderdduizend keer uitgeroepen tot beste gitarist ooit. En dat weten de meeste mensen wel.

En wat drummers betreft: wie staat al heel wat jaartjes op nummer 1 als beste rockdrummer aller tijden? John Bonham natuurlijk.
Maar als je het aan het diezelfde 500 mensen vraagt, waar komt men dan mee? Mitch Mitchell? Ginger Baker? Carmine Appice? Cesar Zuiderwijk? Sheila E? Het is maar net wie het bekendst is.....als je de beroemdste bent, ben je blijkbaar ook de beste. Zo werkt de grote massa nou eenmaal.
Maar wij muzikanten weten natuurlijk dat er nooit "één beste" kan & hoeft te bestaan....of wel?

[zeiler]

denk de vernieuwing inderdaad, maar aan de andere kant zijn er ook wel veel dingen waarvan ik het niet snap, bands die heel veel op elkaar lijken enzo...

hadden de beatles enzo niet zo'n liedje devil in her heart ofzo???

dat was, zeker in die tijd een taboe om te gebruiken in je liedjes, en dan in de hippiecultuur die toen opkwam was dat ff heerlijk iets om mee uit je dak te gaan en je af te zetten tegen de heersende cultuur (achteraf, wat was er nou verkeerd? kom op zeg, ze stonden ntjes in pak, in tegenstelling tot de 80ies dat er mannen in een maillot enzo over een auto stonden te dansen :p)...

sluit mij aan bij een aantal andere posters, jij moet net dat beetje hebben wat mensen nog niet vinden, maar ook een vernieuwende factor...

ik ben momenteel een boek aan het lezen wat muziek doet met je hersenen enzo, (nerd ^^) maar wel heel interessant, gaat ook wel in op dit onderwerp :)
zal nog eens verder kijken!

[Tubescreamer]

Maar goed, daarom is het nog wel een vreselijke schijtband...
Hohohohoho effe op je woorden letten he :D

Nou ja maar wat dat rebelse betreft en de Stones als alternatief voor "Zachtjes Tikt de Regen Tegen mijn Zolderraam", alla. Anno 1965. Maar de Stones, net zoals de Beatles, hebben zich toch ook wel ontwikkeld van beatbandje met voor die tijd veels te lang haar tot aan groepen die naar mijn mening hele goede en mooie platen hebben gemaakt. Vind je de Stones op "Beggar's Banquet", "Let it Bleed" of 'Sticky Fingers" dan echt zo'n schijtband?

Ik bedenk nog een reden waarom een band als de Stones bekend is geworden (en gebleven) is omdat ze het rebelse niet alleen maar in lange haar hadden, maar ook in de onderwerpen van de muziek. "Satisfaction" gaat niet alleen maar over sex. Juist de Stones haakten er maatschappelijk en politiek ook in, en, zoals het ware rock & roll betaamt, steek je er de draak mee en verwerk je het in de beeldspraak ("Street Fighting Man", "Fingerprint File". "Midnight Rambler"); schoppen tegen de gevestigde orde, tja, of er een sarcastische kijk op presenteren, daar waren de Stones zeker toen heel goed in. Schrijf daarnaast nog mooie, makkelijk in het gehoor liggende liedjes zoals "Angie" en "You Can't Always Get..." en je blijft ook nog eens in de hitlijsten staan met je singletjes.

Goed ik merk dat ik nu de Stones aan het verdedigen ben en dat was niet per se de bedoeling, maar een band zoals de Stones is beroemd geworden door een combinatie van op z'n minst zeer capabele muzikanten, het kunnen schrijven van zowel hitgevoelige als cultureel verantwoorde songs (en in staat zijn om dit minstens 25 jaar lang te blijven doen), het juiste imago, goed & meedogenloos management en een hele hoop doorzettingsvermogen en geluk. Ga mij niet vertellen dat de Stones niet keihard hebben gewerkt om te komen waar ze zijn. Of waren....

OK volgende!! (men mag in deze post de woorden "de Stones" ook vervangen voor "willekeurige band die succesvol is maar Kim Wilson vraagt zich af waarom" :D)

[Kim Wilson]

Ja, dat de Stones in hun tijd behoorlijk boven het maaiveld uitstaken, snap ik ook. Maar het verbaast me dat ze nog steeds zo groot zijn. Een compleet stadion is binnen een uur uitverkocht, terwijl kaarten meer dan €100 kosten. En dat voor een rock&roll bandje. Ik vind het knap.

Al zit hem dat denk ik vooral in de songs, en minder in de virtuositeit van de muzikanten op zich. Het rockt en het beukt, en dat is ook belangrijk.

[drap]

Nijmegen was anders nog niet voor de helft uitverkocht. Zonder ze af te kraken, ik denk dat hun vuurtje toch wel langzaam aan het doven is. Bands als de Peppers, U2 of Foo Fighters, willekeurig, hebben het qua populariteit allang overgenomen.

[Tubescreamer]

Het rockt en het beukt, en dat is ook belangrijk.
Dat je het effe weet. Het is immers only rock n'roll. Wat ik ook knap vind, is dat áls je dan toch anno nu (met anno-nu-Stones bedoel ik vanaf 1989 tot vandaag zo'n beetje :D) naar de Stones gaat, het nog steeds leuk is om naar te kijken; als in: je verveelt je in ieder geval niet want er beweegt tenminste wat op het podium enje kan dr lekker op dansen en zoenen en bier drinken.
Heb de Eagles ook live gezien bij hun comeback-tour, wanneer was 't, 15 jaar terug, en dat was heel erg leuk om gezien te hebben en om naar te luisteren (zijn de Eagles volgens ons dan bijv. betere/virtuozere muzikanten? Mwa jah denk dat ouwe Joe Walsh ouwe Keithie wel een poepie kan laten ruiken. Ron Wood daarentegen....), maar eigenlijk niet zo heel spannnend om naar te kijken anderhalf uur lang (als het al zo lang duurde). Betaal ik liever twee keer zoveel voor twee keer zo lang en twee keer zo entertaining.

Toegegeven, ik was ook al een tijdje klaar met de Stones hoor. Maar goeie ouwe Keith is blijkbaar echt van plan dr mee door te gaan tot -ie op het podium uit mekaar flikkert en dat er niks meer over is dan een hoopje as en een Telecaster :D maar ik zag die Scorcese registratie "Shine A Light", en ik was er een beetje skeptisch over maar het viel me mee in hoeverre ik vond dat zeker Mick Jagger ermee wegkomt. Hij staat daar notabene op zn 65e nog te springen als een strapping young lad en je kunt het belachelijk vinden, maar hij houdt het wel mooi vol en het ziet er verdorie nog uit alsof ze er nog steeds lol in hebben ook.

Dus misschien is dat wel het geheim, dan wel de reden: als je het voor elkaar krijgt om nog steeds met dezelfde energie en enthousiasme je muziek ten gehore te brengen, zelfs na meer dan 40 jaar spelen, zorgt dat er misschien wel voor dat mensen blijven terugkomen. Doe af & toe nog even een leuke niet al te baggere plaat erbij ("Voodoo Lounge" vond ik trouwens al een stuk beter dan de kak die ze in de 80er jaren uitbrachten) en ze komen wel hoor! Vergeet ook niet dat zo'n bekende band natuurlijk ook om de zoveel tijd nieuwe jonge fans er bij krijgt. Dus die nieuwe lading gaat ook massaal kijken als ze gaan optreden want het zou wel eens -weer- de laatste keer kunnen zijn.

Weet je hoeveel 17-jarigen ik met Led Zeppelin of Doors T-Shirts zie lopen? Ik ben zelf 30, en de generatie boven mij is zelfs verbaasd als ik zeg dat ik naar al die ouwe shit luister.
De Rolling Stones hebben gewoon het voordeel dat ze nog bestaan -als band dus-, in tegenstelling tot een hoop andere acts van vroeger. Ik denk dat dat ook wel te maken heeft met dat ze nog steeds zo groot zijn. En ze leven nog! :D

[Tubescreamer]

Nijmegen was anders nog niet voor de helft uitverkocht. Zonder ze af te kraken, ik denk dat hun vuurtje toch wel langzaam aan het doven is. Bands als de Peppers, U2 of Foo Fighters, willekeurig, hebben het qua populariteit allang overgenomen.
Tuurlijk, maar da's ook niet zo raar want nieuwe muziek moet blijven komen. Nou ja....de Peppers en U2 zijn ook niet echt "nieuw" meer natuurlijk...Foo Fighters bestaat inmiddels ook wel meer dan 10 jaar toch?

En da's trouwens leuke vergelijking:
de Peppers hebben John Frusciante, door velen beschouwd als één van de betere moderne snarenbezweerders, al dan niet de beste. Typisch voorbeeld van modern gitaaridool. En niet zomaar want de man kan zeker niet onverdienstelijk een leuk moppie spelen en liedjes & riffjes schrijven. Flea is op veel punten een onnavolgbare bassist, en Chad Smith is een sicke drummer. Jammer dat Anthony Kiedis live niet kan zingen.

U2 heeft The Edge. Niet perse beschouwd als virtuoos, wel geliefd en bekend om zijn eigen geluid en gebruik van effecten. Ik heb echter zelden gehoord dat Adam Clayton en Larry Mullen als beste bassist en drummer zijn uitgeroepen. Bono gaan we het effe niet over hebben. (ik vind Bono goed hoor, maar voordat het topic straks over Bono gaat; dat effect heeft Bono nou eenmaal. Kijk maar ik heb zijn naam nu al 4 keer genoemd!)

Foo Fighters: goeie songs, charismatische frontman. Doen zij wel aan leadgitaar?

Ik vind eigenlijk alledrie de bands even goed, en luister naar alledrie even graag. Misschien niet perse naar alle platen even graag en misschien ken ik niet alles, maar toch. En volgens mij zijn alledrie de bands ook even beroemd en groot.

Zou ik graag van jullie willen weten: met de gegeven data over elke band, hoe zouden jullie verklaren waarom die drie bands dan zo groot en beroemd zijn? En zijn ze dat op hun 65e nog denken jullie? Gaan we met zn allen naar de Red Hot Chili Peppers in 2020? 150 euro per kaartje, Goffertpark....

[Han S]

Leuke discussie, je kunt er dagen, weken of zelfs jaren over doormiepen. Maar je moet twee dingen los halen van elkaar: smaak en kennis. Als muzikant kijken we anders naar bands dan de niet muzikant. Een gitarist zal anders kijken naar collega gitaristen en een drummer zal andere drummers ook anders zien dan bijvoorbeeld een gitarist naar drummers kijkt.

Toen ik een jaar of 13 was luisterde mijn vader de hele dag naar de radio op zijn werkplaats en wat je hoorde was vrij gezapige muziek, althans in de ogen van een tiener. Het wildste was wel oude stijl jazz, je moet dat proberen te zien in het tijdsbeeld van eind jaren 50 en dat was heel anders dan bijvoorbeeld jaren 90.

Ik hoorde uit een jukebox muziek van Little Richard, Fats Domino, Elvis Presley, The Platters, Eddy Cochran en dat soort gasten en dat was echt een openbaring voor een jochie van 13.
The Rolling Stones is weer van een jaar of 15 later en hoewel die een paar leuke dingen hebben gedaan, kunnen ze als muzikant bekeken niet wedijveren met de muzikanten die je hoorde in het rijtje wat ik eerder noemde. Luister je naar 'Blueberry Hill' van Fats Domino, dan hoor je een strakheid en discipline die de Stones van ze leven niet zullen halen.

Als muzikant en studiotechnicus luister je anders, als ik denk aan goede gitaristen dan denk ik aan inventieve mensen die een geheel eigen stijl ontwikkelden en ook Eric Clapton acht ik daarin hoog.

Als ik denk aan goede en inventieve drummers dan kom ik niet bij Cesar, maar bij Steve Gadd, John Bonham en dat mannetje van The Police (ik kom ff niet op zijn naam) om er een paar te noemen. Niet omdat ze nou zo vreselijk veel techniek hebben of zo buitengewoon snel zijn, maar omdat ze een geheel eigen stijl hebben/hadden en buitengewoon inventief zijn/waren.

De beste bassist ooit vind ik persoonlijk Chris Squire van YES omdat hij voor een ommekeer in het basgeluid zorgde en buitengewone baslijnen neerzette die op mij nog altijd heel veel indruk wekken.
Er zijn heel veel gitaristen die heel goed zijn en die lijst zou heel lang worden, maar als ik iemand mag noemen dan is het Peter Green.

Over toetsenisten kun je kort zijn, veel te veel doen en vaak weinig functioneel, druk druk druk en van mij mag het meeste gewoon wegblijven. Een lekkere geile Hammond is nooit weg though. :D

Laten we vooral lang doorgaan met dit draadje.

@ Tubescreamer: leuke sig, die mod ben ik dus hé?

[Tubescreamer]

Leuke discussie, je kunt er dagen, weken of zelfs jaren over doormiepen. Maar je moet twee dingen los halen van elkaar: smaak en kennis. Als muzikant kijken we anders naar bands dan de niet muzikant. Een gitarist zal anders kijken naar collega gitaristen en een drummer zal andere drummers ook anders zien dan bijvoorbeeld een gitarist naar drummers kijkt.
Tuurlijk, maar Kim Wilson vroeg zich af waarom sommige artiesten een idoolstatus krijgen, en waarom een band zoals bijv. de Stones nog steeds zo groot is. Kan je idd zoals je zegt heel wat weekjes over doormiepen. Als het maar gezellig blijft; ik vind dat we het tot nog toe heel goed doen. Het is misschien een beetje teveel Stonesgericht geworden, misschien was dat mijn schuld ;)


Als ik denk aan goede en inventieve drummers dan kom ik niet bij Cesar, maar bij Steve Gadd, John Bonham en dat mannetje van The Police (ik kom ff niet op zijn naam) om er een paar te noemen. Niet omdat ze nou zo vreselijk veel techniek hebben of zo buitengewoon snel zijn, maar omdat ze een geheel eigen stijl hebben/hadden en buitengewoon inventief zijn/waren.
Stuart Copeland heet -ie toch zo uit mn hoofd? Idd zeker geen verkeerde drummer....ook blij dat ik eens iemand anders met John Bonham hoor komen! Peter Green staat ook hoog op mijn lijstje gitaristen.
Zat vanmiddag trouwens naar een Best Of van Cuby + Blizzards te luisteren trouwens, en die Eelco speelt ook mooie lickjes hoor, caramba! Was voor mij net zo'n (her)ontdekking.

En joh, maak me gek, mensen als Fats, Eddie Cochran.....luister ik net zo lief naar als naar de Stones of naar de Foo Fighters of Led Zep of wat dan ook, maar om op de vraag terug te komen, waarom heeft bijv. iemand als Fats Domino dan een idoolstatus? Omdat hij iedereen eruit pianospeelde? Volgens mij gaat het daar niet om. Dat Kim de TS niet snapt dat mensen die hij kent misschien wel beter gitaarspelen qua technisch kunnen dan Clapton, en dat die dan niet beroemd zijn, tja....of is dat weer een kwestie van smaak? Denk dat ik al mijn mening heb gegeven daarover in mn eerste paar posts. Enfin, ik vind het een leuke discussie.


Laten we vooral lang doorgaan met dit draadje.
@ Tubescreamer: leuke sig, die mod ben ik dus hé?

We gaan door met dit draadje. Ik zal proberen het niet meer over de Stones te hebben.

@Han S: joh :D! Weet eerlijk gezegd niet eens meer uit welk topic die quote kwam.... :sssh:

[Han S]

Dat topic staat in algemeen en het was een hint van hem die niemand anders snapt dan ik omdat het over mij gaat. :D

Je moet de hele kwestie zien in het licht van de tijd waarin deze idolen onstaan en ontstonden. Clapton sloeg bij mij in als een bom met zijn solo van 'I feel free' met Cream en ook 'In the sunshine of your love' kwam goed door. En jij noemt Eelco Gelling en die had ik ook in gedachten toen ik Peter Green noemde, zij solo in 'Window of my eyes' is stunning, heerlijk van eenvoud, maar zo enorm functioneel.

Je moet ook niet vergeten dat de Stones ongeveer gelijk opkwamen met de Beatles en met de technische beperkingen die ze hebben zowel in speltechnische als in opnametechnische zin indertijd, deden ze het niet verkeerd. Nu gebruiken mensen 256 sporen en kun je knippen en plakken ot je er bij neervalt. Dat hadden die jongens niet en wat je dus hoort is echt zo gespeeld. Niettemin val ik van 'Lucille' van Little Richard nog altijd om van verbazing. Wat een sfeer en wat een strakheid en datzelfde heb ik bij Fats Domino, dan moet je die saxen eens horen. En dan hebben we het niet over James Brown met dat bandje van hem. Dat werd allemaal live gespeeld en zo opgenomen, dat zegt toch heel wat over die muzikanten.

Als jochie van 16 vond ik bijvoorbeeld Frank Sinatra drie keer niks, maar nu krijg ik van sommige van zijn dingen kippenvel. Zo evolueert de muziek en als het goed is evolueert je smaak mee.

['66 special]

Af en toe evolueert de muziek. Een aantal blanke muzikanten (Elvis, Carl Perkins en anderen) experimenteerden met de blues (Chuck Berry deed het andersom met Country). Daaruit kwam de oorspronkelijke rockabilly, van die artiesten had Elvis blijkbaar het meeste charisma.
De muziek die de pioniers toen maakten inspireerde de Britse muzikanten. Die gaven er weer hun eigen draai aan. Ook daar kwamen een aantal bovendrijven, niet perse de allerbeste muzikanten, maar wel de bands die het publiek wisten te boeien.
Ik denk toch dat het puur om charisma draait, hoewel enig talent nooit weg is ;)

Zoals Bob Beckham tegen Tony Joe White zei (toen deze z'n nummers kwam slijten): "Son, if you can hum, you're a star".

[drap]

Tuurlijk, maar da's ook niet zo raar want nieuwe muziek moet blijven komen. Nou ja....de Peppers en U2 zijn ook niet echt "nieuw" meer natuurlijk...Foo Fighters bestaat inmiddels ook wel meer dan 10 jaar toch?

Opzich was het gewoon een willekeurige greep hoor, maar ik denk wel dat die bands momenteel de grootste zijn op alle vlakken, behalve muziektechnisch dan.


En da's trouwens leuke vergelijking:
de Peppers hebben John Frusciante, door velen beschouwd als één van de betere moderne snarenbezweerders, al dan niet de beste. Typisch voorbeeld van modern gitaaridool. En niet zomaar want de man kan zeker niet onverdienstelijk een leuk moppie spelen en liedjes & riffjes schrijven. Flea is op veel punten een onnavolgbare bassist, en Chad Smith is een sicke drummer. Jammer dat Anthony Kiedis live niet kan zingen.

En toch vind ook ik stiekem Frusciante zwaar overschat, ondanks dat ik hem een retegoeie gitarist vind en ik ook zwaar fan van hem ben. Het is ook sinds jaar en dag m'n favoriete gitarist. Ik lees alleen iets wat te vaak dat ie tot de besten behoort en dat soort crap en daar krijg ik echt kriebels van. Beoordeel een dergelijke artiest op wat ie kan, hou er van of niet, maar maak het niet meteen een alleskunnende held, want dat is ie niet. Je moet soms de gitaarbladen er op nalezen, ik vind het echt tenenkrommend.

Vertel het alleen niet verder, want ik vind de discussies met de criticasters altijd geweldig :D


U2 heeft The Edge. Niet perse beschouwd als virtuoos, wel geliefd en bekend om zijn eigen geluid en gebruik van effecten. Ik heb echter zelden gehoord dat Adam Clayton en Larry Mullen als beste bassist en drummer zijn uitgeroepen. Bono gaan we het effe niet over hebben. (ik vind Bono goed hoor, maar voordat het topic straks over Bono gaat; dat effect heeft Bono nou eenmaal. Kijk maar ik heb zijn naam nu al 4 keer genoemd!)

U2 is absoluut niet mijn ding, maar het is wel uit te leggen, al is het alleen al om zo'n charismatische frontman. Maar ook hun liedjes spreken bij veel mensen tot de verbeelding juist door de eenvoud. En ondanks dat het simpel is klinken die nummers heel compleet en professioneel en dat is ook een talent waar ik heel veel respect voor heb. Het zijn ook vrijwel allemaal van die melodieën die in je kop blijven zitten. Ik mocht willen dat ik op een dergelijke manier nummers kan schrijven.


Foo Fighters: goeie songs, charismatische frontman. Doen zij wel aan leadgitaar?

Voor de Foo Fighters geldt eigenlijk bijna exact hetzelfde als U2, al zijn het twee compleet verschillende bands. Hoewel ik wel vind dat de Foo Fighters wel wat meer kwaliteit in huis hebben, daarvoor hoef ik alleen maar de drummer te noemen. Ze doen inderdaad nauwelijks aan leadgitaarwerk, maar hoe die twee gitaristen samenwerken is echt razend knap. Als je de partijen los van elkaar zou horen dan klinkt het niet echt indrukwekkend, maar tezamen klinkt het echt als een muur. Ook daar weer, ik mocht willen dat ik op die manier nummers kan schrijven. Foo Fighters is ook de band dat niemand haat, zo lijkt het wel.


Ik vind eigenlijk alledrie de bands even goed, en luister naar alledrie even graag. Misschien niet perse naar alle platen even graag en misschien ken ik niet alles, maar toch. En volgens mij zijn alledrie de bands ook even beroemd en groot.

Ik denk wel dat de Peppers momenteel echt de grootsten zijn qua verkoop en concerten. Werkelijk elk album dat ze uitbrengen staan meerdere hits op en dat is best uitzonderlijk en heb ik U2 en zeker de Foo Fighters nog niet in die mate zien neerzetten.


Zou ik graag van jullie willen weten: met de gegeven data over elke band, hoe zouden jullie verklaren waarom die drie bands dan zo groot en beroemd zijn? En zijn ze dat op hun 65e nog denken jullie? Gaan we met zn allen naar de Red Hot Chili Peppers in 2020? 150 euro per kaartje, Goffertpark....

Of ze dat op hun 65 nog zijn weet ik niet, maar van de Peppers durf ik wel te zeggen dat ze nooit dergelijke astronomische bedragen gaan vragen voor optredens zoals bijv. de Stones of The Police. Ze houden namelijk de prijzen expres betrekkelijk laag voor de fans en dat is geen bullshit.

[Han S]

Toen ik voor het eerst Pride hoorde op de radio zat ik wel bijna te janken als een kind. Dan heb je het over charisma en daar hoef je die man niet eens voor te zien, horen is al genoeg. Clayton en Mullen vallen ook helemaal niet op, The Edge valt zeer op, maar het is de hele combinatie van mensen die het doet.

Okay, genoeg over U2 nu. :D

[jarninho]

Even uit een ander draadje gepakt...

Dat Eric Clapton een groot artiest is, is bekend. Maar waaróm is hij zo bekend?

Zo zijn er nog wel meer voorbeelden aan te wijzen van gitaristen en andere muzikanten, die qua techniek op zich niet veel voorstellen, maar toch enorm beroemd zijn geworden.


Clapton was een pionier. Hij liet de mensen dingen horen die ze nog niet eerder hadden gehoord. Zelfde geldt voor Hendrix. Alleen die is dood, dus die kan niet verweten worden dat hij technisch beperkt is. Volgen mij zijn er een aantal gitaristen geweest die heel bepalend waren voor de rol van de gitaar in de muziek. Ik reken daar Jimi Hendrix, Eric Clapton en Eddie van Halen onder als grootste invloeden (voor mij dus).

Clapton was de eerste met een Les Paul/Marshall combi voor zover ik weet. En zoals het hoort per ongeluk, want hij wilde een geluid immiteren dat met P90's werd gemaakt, maar hij kocht een Gibson met humbuckers zonder het verschil te weten. Als ik mensen die de sixties hebben meegemaakt hoor zeggen dat ze Jimi toen niet om aan te horen vonden, maar het nu heel mooi vinden, geeft dat voor mij aan dat hij zijn tijd ver vooruit was. Eddie heeft een compleet nieuwe manier van gitaarspelen geintroduceerd. En de hele band heeft de glamrock van de eighties ingeluid.

Er zijn nu zat gitaristen die sneller en beter spelen dan Eddie ooit heeft gedaan. Steve Vai bijvoorbeeld. Ik denk dat ik de versie van SRV van Little Wing misschien wel mooier vindt dan die van Jimi. En er zijn zat gitaristen die kunnen spelen wat Clapton speelt. Sterker, Eddie van Halen had alle solo's van Eric op z'n 16e al uit z'n hoofd geleerd. En net zoals ik geloof dat bijvoorbeeld een Steve Vai niet had bestaan zonder Eddie van Halen, geloof ik dat Van Halen niet had bestaan zonder Eric Clapton. En Eddie zegt zelf ook dat het zijn grote voorbeeld is.

Waarom zijn ze zo beroemd geworden en gebleven. Het waren pioniers. Zijn het de besten? Nu niet meer, maar bedenk eens hoe de muziek er zonder hun invloeden had uit gezien. Ik denk héél anders. En daarom zijn er zoveel mensen gek van ze.

[Tubescreamer]

Je moet de hele kwestie zien in het licht van de tijd waarin deze idolen onstaan en ontstonden.
Precies, dat zei ik dus ook al. Hendrix en ietsies later Page waren mensen die met geluiden experimenteerden die niemand eerder ooit gehoord had, of beter: op dingen voortborduurden en daardoor op hun eigen ideën voortborduurden. Voorbeeldje is fuzz, Page vond het geluid van "2000 Pound Bee" van de Ventures interessant, ontmoette Roger Mayer, en vroeg aan hem of hij zoiets kon maken. Voila: de Tonebender was geboren. (verhaal qua exactheid even onder voorbehoud, geen zin om 't op te zoeken maar dit is de strekking). Beck ging het ook gebruiken kort daarna. Al die apparatuur die voor ons nu zo vertrouwd en in sommige gevallen misschien wel cliche is, was vroeger nieuw. Al die shit werd toen aan de lopende band uitgevonden, we zijn tegenwoordig alleen maar bezig met dingen nadoen lijkt het wel. Ik ben er zelf iig ook schuldig aan moet ik bekennen. En da's natuurlijk ook omdat het leuk is om te doen.

Moet je je voorstellen dat anno nu niemand ooit van een wahpedaal gehoord heeft, en dat jij daar opeens mee gaat lopen spelen. Wedden dat 80% van de gitaristen je uitlachen? En dat een jaar later toch opeens iedereen zo'n ding heeft? Het is tegenwoordig denk ik heel moeilijk om, zonder moeilijk te gaan lopen doen met de meest uiteenlopende vreemdklinkende effecten, om met een nieuw geluid te komen. Zeker omdat het sinds al heel wat jaartjes een trend is om geluiden te kopieren, zeker omdat veel mensen juist op zoek zijn naar al die mooie "vintage" geluiden. Germanium transistors en wat al niet.
Hartstikke gaaf allemaal, maar het blijft variatie op een thema. En ik zeg niet dat dat slecht is!

En daar kun je natuurlijk wel voor gaan een nieuw geluid, maar stel dat je gewoon in een leuke rock/blues band zit, dan heb je misschien helemaal geen zin om net zo lang met flangers en delays en synthesizers te gaan zitten kloten totdat je een nieuw geluid hebt, omdat je vindt dat dat niet bij je muziek past. Maar je wil wel een eigen geluid. Maar stiekem speel je toch het liefst door je Marshall Super Lead en je Les Paul. Die setup en dat geluid was in 1966 nieuw. Nu niet meer. Dus waar val je mee op? Zorgen dat je kneitergoed speelt. Want laten we wel wezen, zeitgeist daargelaten, nieuwe interessante electronica + goeie gitarist + een beetje fantasie + goeie songs schrijven = hopelijk iets erg leuks.

En de tijd zal pas leren of de experimenterende gitaristen van nu over 25 jaar als vernieuwers zullen worden gezien. In de tussentijd moet the flaming heart of rock 'n roll natuurlijk levend worden gehouden :D wie meldt zich aan?

[stoppel]

waarom worden sommige mensen/bands idolen.
Je kan daar een aantal basisredenen voor vinden:
- juiste plek
- juiste tijd
- juiste mensen (kennen)

maar...... je kan muziek wel als een wiskundig iets gaan bekijken en het helemaal uit elkaar trekken en kijken naar de techniek van de verschillende bandleden maar waar het imo om draait is GEVOEL.

Muziek creeert een bepaalde emotie bij mensen (verdriet, geluk, agressie etc etc). Muziek waardoor er een emotie bij je los komt (maakt niet uit wat voor) is gewoon goede muziek. De bands die zijn niet groot geworden omdat ze een goede techniek hebben (tuurlijk is dit wel een voorwaarde) maar ze zijn bekend of idool geworden omdat ze met hun muziek bepaalde gevoelens/emoties opwekken bij mensen.

Muziek en Kunst ligt wat dat betreft dicht bij elkaar (muziek is in mijn ogen kunst). Veel mensen kunnen prachtig schilderen, beter dan van gogh of rembrandt. Ze zijn alleen niet bekend omdat hun kunst (hoe goed ook geschilderd) geen emotie opwekt bij de mensen die er naar kijken.

Dus concluderend, ja je bent afhankelijk van een aantal basisvoorwaarden. Wat het verschil echter maakt tussen een goede band en idool is imo de emotiefactor, om het zo maar even te noemen.

edit: maar major taalfouten en typos eruit gehaald

[Han S]

De jongeren van nu kunnen zich niet of nauwelijks voorstellen wat de pioneers van toen (niet) hadden. Ik heb in bandjes gespeeld waarbij we gitaar speelden over een oude radio met buizen en een wattje of vijf was het wel. We bouwden zelf onze 'PA' met een 50 watt buizenbak en zangzuiltjes met de Philips AD3800 speakertjes er in en daarmee stonden we in flinke zalen te spelen.

Nu koop je voor een paar honderd euro een redelijke zangset, maar dat hadden de pioniers niet. Die hadden dan weer wel het voordeel dat je overal kon spelen, al was het zeven dagen per week. Werd je dan bekend dan kon je meer verdienen en een peperdure Marshall kopen.

Ik zat in 1961 in dienst en kwam in een muziekwinkel op de Nieuwendijk in Amsterdam. Daar mocht ik een Gibson SG proberen, een zwarte en die kostte toen 2100 gulden. Je moet je voorstellen dat een volwassen arbeider als een loodgieter in die tijd 90 gulden per week verdiende. Je kunt je dus wel voorstellen hoe duur zo'n gitaar in die tijd was.

Het is voor de mensen van rond de 20 jaar van nu bijna niet voor te stellen hoe de grondleggers van de moderne popmuziek hebben moeten werken. Nu ga je optreden op een festival en daar staat zomaar een PA van een half miljoen met 30 microfoons op het podium van 40 meter breed en 25 meter diep. Maar denk er om dat toen zelfs de Beatles optraden in Shea Stadium, dat ze moesten spelen over een aantal van die zangzuiltjes die ze ook rond voetbalvelden hadden en in kerken. De drums werd niet eens versterkt, in een fokking stadion en niemand, inclusief de Beatles heeft iets goed kunnen horen omdat al die uitzinnige jongedames harder gilden dan een squadron F16's.

Zo is het allemaal begonnen, in de bigbands van de jaren 30 en 40 speelden de gitaristen en bassisten op akoestische instrumenten, onversterkt dus, met dikke snaren en een 4/4/ bas waar de bassist zo hard aan moest trekken dat het apparaat vol met bloedspatten zat, maar je kon hem achterin dus wel horen. Nu hebben ze een 3/4 bas met een elementje en een joekel van een amp en de gitaristen, dat hoef ik niet uit te leggen. Toen ik rond mijn 14e in een bandje speelde was distortion absolutely not done. Maar het waren de pioniers die zeiden: fuck it, we want distortion and truckloads of it. Ik moet ook beslist Pete Townsend noemen als een van de pioniers. Ik heb het allemaal vanaf het begin meegemaakt en ik had het voor geen goud willen missen, maar ik kan je verzekeren dat we in 2008 gruwelijk zijn verwend. Dat hadden die mannen allemaal niet in de begintijd.

Edit: en ze hadden geen internet.:D

[Tubescreamer]

Ik moet ook beslist Pete Townsend noemen als een van de pioniers.
Townsend is toch ook door Jim Marshall gecredit voor het idee van de 100-watt Marshall stack? "I want to be louder!"


Edit: en ze hadden geen internet.:D
Vergat je bijna het allerbelangrijkste verschil :D

[hansli]

De jongeren van nu kunnen zich niet of nauwelijks voorstellen wat de pioneers van toen (niet) hadden. Ik heb in bandjes gespeeld waarbij we gitaar speelden over een oude radio met buizen en een wattje of vijf was het wel. We bouwden zelf onze 'PA' met een 50 watt buizenbak en zangzuiltjes met de Philips AD3800 speakertjes er in en daarmee stonden we in flinke zalen te spelen.
Edit: en ze hadden geen internet.:D

uit: opa vertelt........

nee, serieus, heerlijke verhalen han, in welke bandjes zat je zoal?

ik heb ooit nog bas gespeeld op een fisher buizenversterker met 2 carlsson-achtige zelfbouwers, 30 eerlijke buizenwats meneertje, ik kwam met moeite met de drums mee, we praten hier begin jaren 80, allemaal werkeloos, niemand een cent te makken, maar we hadden wel een band, en soms een optreden......

achja, ik wordt ook oud........

de naam van die band wil ik jullie trouwens niet onthouden: Frits van Egters en de Asfaltbloemen, later gewoon Frits van Egters..................

reunie zit er niet meer in, de gitarist/ componist is inmiddels dood......................

[Kim Wilson]

Leuke discussie, je kunt er dagen, weken of zelfs jaren over doormiepen. Maar je moet twee dingen los halen van elkaar: smaak en kennis. Als muzikant kijken we anders naar bands dan de niet muzikant. Een gitarist zal anders kijken naar collega gitaristen en een drummer zal andere drummers ook anders zien dan bijvoorbeeld een gitarist naar drummers kijkt.
Dat is idd erg opvallend ja. Ik ben zelf ook drummer, en samen met de drummer van onze bluesband (en onze bassist) zijn we al een aantal keren naar een groot bluesfestival geweest. En het was heel opvallend dat we bij een bijzonder dingetje van de drummer op het podium elkaar aankeken met een blik van, "zo, zag je dat?", terwijl de rest gewoon voor zich uit bleef kijken. Leuk is dat. :D


Over toetsenisten kun je kort zijn, veel te veel doen en vaak weinig functioneel, druk druk druk en van mij mag het meeste gewoon wegblijven. Een lekkere geile Hammond is nooit weg though. :D
Heb jij Bennie Veldman weleens horen spelen? Die voegt echt wel wat toe. En ik moet zeggen dat onze pianist ook een verrijking is voor onze band.

[Han S]

Ik bedoel toetsenisten die elke ruimte moeten volsmeren met strings en pads en altijd harder willen. Ik speelde al gitaar op de kermis in een variete tent toen ik een jaar of 14 was. Later allerlei bandjes met illustere namen als The Starfighters, The Electronic Kids, The Soundhunters etc. Mooie tijd voor de muziek, ik wil nog wel in een band spelen maar dan met muziek als YES of Gentle Giant. Ik zag laatst een R&R band optreden in Enkhuizen en dat is wel het laatste wat ik zou willen, mensen die denken dat als je een Shure 55 (Elvis mic) neerzet en op een akoestische bas speelt, dat het dan R&R is. Het was een aanfluiting. Het is pas R&R als je niet stil kunt blijven staan of zitten.

[EuroCinema]

Je merkt dat de 1 zijn jeugdsentiment de ander z'n waarheid wordt. Voor veel mensen van de sixties generatie waren de Stones een openbaring, was Townsend ongehoord. Dat heeft enorme indruk gemaakt. Die mensen worden ouder, sommige gaan muziekjournalistiek bedrijven, boeken schrijven, documentaires maken die natuurlijk gekleurd worden door hun persoonlijke ervaringen.
De volgende generatie groeit op met die geschiedschrijving en neemt 'm voor waar aan. Ik leerde op m'n veertiende dat er alleen maar oersaaie, tuttige muziek bestond tot de Stones kwamen en dat slikte ik voor zoete koek. Pas jaren later hoorde ik wat Miles Davis, Coltrane, Dolphy en Ornette Coleman allemaal deden in die tijd en toen viel m'n mond wijd open. Love Me Do versus A Love Supreme, ik weet wel wat ik truttiger vind.
Maar goed: dat was niet in de top 40 en ook niet zo goed te behappen voor de gemiddelde tiener met een radio.

Overigens zie ik het zelf gebeuren nu ik ouder word. Ik lees dat jongeren elkaar uitleggen dat Nirvana destijds zo enorm grensverleggend was. Dat heb ik als jonge dinosaur/sonic youth/pixies-fan totaal niet zo ervaren destijds.

[stoppel]

Je merkt dat de 1 zijn jeugdsentiment de ander z'n waarheid wordt.

Hmmm ik volg je verhaal en ik ga daar zeker (voor een gedeelte) in mee.
Ik vorm nog altijd mijn eigen mening ongeacht wat anderen daarover schrijven.
Als iemand een oude band de hemel in schrijft en ik voel er niets bij dan spreekt die band me gewoon niet aan, hoe vernieuwend die band ook was en hoe lyrisch kranten en tijdschriften over ze schrijven maakt voor mij dan niets uit.

Sommige nieuwe bands zijn ook immens populair en je weet nu al dat ze "legendarisch" gaan worden. Deze generatie heeft daar haar eigen mening over kunnen vormen, hoe verklaar je dit dan?

Bands als RHCP, Muse, Foo Fighters, Radiohead grote bands die nu nog steeds actief zijn. Iedereen kan daar zijn eigen mening over vormen nog niet beinvloedt door jeugdsentimenten van een ander.

[Kim Wilson]

Wordt de populariteit van hedendaagse bands niet grotendeels bepaald door platenbazen en radiostations?

[Tubescreamer]

Wordt de populariteit van hedendaagse bands niet grotendeels bepaald door platenbazen en radiostations?
Maar dat was vroeger ook al zo. Elvis werd heus niet zomaar beroemd, en Chuck Berry mocht alleen maar zijn eerste single uit brengen als de desbetreffende DJ en nog iemand anders ook als co-componisten gecredit mochten worden voor het nummer ("Maybellene"), ivm de royalties natuurlijk.

Volgens mij is zolang mensen beseffen dat je met (andermans) muziek geld kan verdienen, platenbaas/label/radio heel erg bepalend in hoeverre iemand populair (gemaakt) wordt. En dat is toch al een tijdje.
En toen kwam MTV....

[EuroCinema]

Hmmm ik volg je verhaal en ik ga daar zeker (voor een gedeelte) in mee.
Ik vorm nog altijd mijn eigen mening ongeacht wat anderen daarover schrijven.
Als iemand een oude band de hemel in schrijft en ik voel er niets bij dan spreekt die band me gewoon niet aan, hoe vernieuwend die band ook was en hoe lyrisch kranten en tijdschriften over ze schrijven maakt voor mij dan niets uit.

Ik denk dat je persoonljke waarderingen en status als legende los van elkaar zou moeten zien.
Ik heb bijvoorbeeld heel weinig met Bach. Ondanks alle lyrische verhalen van bekenden "voel" ik het gewoon niet. Tegelijk begrijp ik wel wat een enorme visionair de man geweest is en heb ik daar veel waardering voor. Dat is dus grotendeels gebaseerd op historisch besef, feiten die ik uit de tweede hand heb.
Aan de andere kant geniet ik enorm van het gitaarspel van Ronny Jordan. Ik krijg er nooit genoeg van. Alleen weet ik ook dat hij eigenlijk gewoon een vereenvoudigde versie speelt van dingen die Grant Green, Wes Montgomery en George Benson al veel eerder en knapper deden. Ik zal Jordan dus niet gauw een legendarische muzikant noemen.

[Han S]

Ik heb hetzelfde als EuroCinema, ik vond Nirvana ook helemaal niks en dan heb ik het niet alleen over smaak. Maar ik ben 30 jaar ouder dan EC en ik kan hier mooi gaam uitleggen hoe dat eind jaren 50/begin 60 voelde, maar je kunt je dat niet echt voorstellen, noch valt het goed te beschrijven.

Je moet je voorstellen dat je een joneg teiner bent en je hebt op de radio wekelijks een uurtje popmuziek, met Connie Francis (Lipstick on your collar), die Connie und Peter (Ich mocht mir dich traumen) en dat soort honingzoete geneuzel. En dan kom je in een snackbar en daar staat een jukebox en je hoort Jerry Lee Lewis, Elvis Presley, Bill Hailey, Chuck Berry, Fats Domino, Little Richard en dat soort wilde negermuziek.

Geloof me maar gerust, als je dat voor het eerst meemaakt was het alsof je door de bliksem werd getroffen. Ik denk dat die dingen nu niet meer gebeuren, net als niemand meer opkijkt van een viercylinder motorfiets. Maar dat was in de jaren 50 opzienbarend geweest met al die een en tweecylinders.

Het is de tijd die voortsnelt, als ik begin jaren 80 had verteld dat over 20 jaar ongeveer iedereen met een telefoon in zijn zak zou lopen waarmee je ook muziek kunt luisteren en die je de weg wijst door heel europa via tientallen satellieten, dan hadden ze me opgesloten.

Muzikanten zijn nu veel wijzer, mensen als Richard Branson vinden geen piepeltjes meer als Mike Oldfield, die van zde opbrengst van zijn Tubular Bells een nieuw rijtjeshuis kon kopen, terwijl Richard genoeg had verdiend om een heel tropisch eiland te kunnen kopen. Die tijden zijn gelukkig voorbij, maar het waren wel mooie tijden voor de muziek als zodanig. Ik kan daar een boek over schrijven.

[drap]

Da's leuk dat je Nirvana noemt als voorbeeld. Nirvana heeft namelijk zo ongeveer dat betekend voor de rock/popmuziek in de jaren '90 als wat de Beatles en de Stones hebben betekend begin '60. Natuurlijk niet in zo'n extreme mate, maar dat is ook zeker niet wat ik ermee bedoel. Maar de rock/pop scene was echt volkomen ingedut en veel verder dan 2Unlimited en dat soort onzin ging het niet meer op de radio, hier en daar een uitzondering daargelaten. Tot dat Nirvana volledig doorbrak. Dan mag je Nirvana niks aan vinden, maar ze deden het wel met een eigen geluid en vrij originele dingen en het zorgde er wel voor dat de weg vrij was voor andere rockbands. Denk maar aan bands als Pearl Jam, Soundgarden, of Alice In Chains en hoeveel van dat soort bands had je toen wel niet meer. Nirvana stond aan het begin van al die grote rockbands uit de jaren '90. Zelfs metalbands hebben er van geprofiteerd destijds, zwaardere gitaarzaakmuziek was ineens weer aanvaardbaar, ook voor de radiozenders. Ik ben heel blij dat er een band zoals Nirvana heeft bestaan, naast dat ik ze tekstueel vaak briljant vond.

[Tubescreamer]

Da's leuk dat je Nirvana noemt als voorbeeld. Nirvana heeft namelijk zo ongeveer dat betekend voor de rock/popmuziek in de jaren '90 als wat de Beatles en de Stones hebben betekend begin '60. Natuurlijk niet in zo'n extreme mate, maar dat is ook zeker niet wat ik ermee bedoel. Maar de rock/pop scene was echt volkomen ingedut en veel verder dan 2Unlimited en dat soort onzin ging het niet meer op de radio, hier en daar een uitzondering daargelaten. Tot dat Nirvana volledig doorbrak. Dan mag je Nirvana niks aan vinden, maar ze deden het wel met een eigen geluid en vrij originele dingen en het zorgde er wel voor dat de weg vrij was voor andere rockbands. Denk maar aan bands als Pearl Jam, Soundgarden, of Alice In Chains en hoeveel van dat soort bands had je toen wel niet meer. Nirvana stond aan het begin van al die grote rockbands uit de jaren '90. Zelfs metalbands hebben er van geprofiteerd destijds, zwaardere gitaarzaakmuziek was ineens weer aanvaardbaar, ook voor de radiozenders. Ik ben heel blij dat er een band zoals Nirvana heeft bestaan, naast dat ik ze tekstueel vaak briljant vond.
Mee eens, was vroeger echter nooit echt Nirvana-fan, begin jaren '90 was ik 14-15, zat ik net in een bandje met mensen van school en ik was net meer into Guns n Roses, Aerosmith en de Black Crowes en Zeppelin enzo.

Wat ik wel merkte is dat Nirvana iets was waar een boel mensen zich makkelijk mee identificeerden: het was een nieuw spannend geluid, pakkende riffjes en liedjes die vaak ook nog eens vrij makkelijk na te spelen waren.
Kurt bewees ook dat je met een cheape Fender -of iets wat daarop leek, en wat distortion en chorus, toch vette geluiden kon maken. Overal hoorde je mensen "Smells Like Teen Spirit" of "Polly Wants a Cracker" spelen.

Het was vrij makkelijk te emuleren, het nodigde in ieder geval makkeliijk daartoe uit. En da's denk ik ook een reden dat een artiest een idool wordt; het feit dat een boel mensen het proberen na te doen lijkt me wel een criterium voor het idool-zijn.

[Han S]

Nee ik had niks met Nirvana, ik zie op een gegeven moment een concert op MTV en daar spuit Kurt een grote rochel op de lens van de camera, ik vraag me nog steeds af wat zijn bedoeling daarmee was.

En dan speelt hij de hele gig op een mooie gitaar, maar aan het eind slaat hij een goedkope gitaar aan flarden, dat vind ik nog steeds drie keer niks, heb het altijd zielig gevonden, ook van Townsend en Hendrix.

En de muziek van Nirvana spreekt me ook niet aan plus dat ik de zang van Kurt vreselijk irritant vind. Maar het is gewoon een kwestie van smaak, ze hebben wel iets teweeg gebracht.

[drap]

Oh, maar Nirvana was ook absoluut geen goeie live band, ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar die gasten hebben wel wat neer gezet, dat kunnen ook de haters niet ontkennen.

Waarom Cobain zich vaak wat opmerkelijk gedroeg, tja, drugs enzo he. Hij was zo verslaafd als de neten. Maar hoe geschift hij ook was, het was bij tijd en wijle een genie. Bijzonder intelligente man, maar helaas ook nogal zelf-destructief.

Nog een mooi voorbeeld van een band die eigenlijk niet konden spelen, The Clash. Hele stadions vol hebben ze getrokken, met ronduit valse optredens. Het is ook al sinds jaar en dag één van mijn favoriete bands, maar waarom, ik kan er geen antwoord op geven.

[Han S]

Dit topic begon min of meer met de Rolling Stones en die kunnen ook niet spelen, rammelt aan alle kanten, is vals en slecht getimed. Maar het heeft wel iets heel aparts en hoewel ongeveer elke band die nummers wel kan naspelen, zal het nooit hetzelfde klinken. Ook zal niemand zo slecht kunnen zingen als Jagger. :D

Maar eerlijk is eerlijk, zulke gitaarrifs bedenken alleen de Stones.

['66 special]

Ook zal niemand zo slecht kunnen zingen als Jagger. :D
:sssh: En zelfs dat is gejat:
http://nl.youtube.com/watch?v=pWioaVN9olY

[EuroCinema]

Over Nirvana: ik ben net een jaartje of vijf ouder dan drap en TS en was indertijd fan van de muziek waar Cobain zelf ook naar luisterde, Pixies etc. Ik weet nog heel goed dat een vriend Nirvana op z'n walkman had. Ik vraag: hoe klinkt dat? Hij: ja, ook een beetje zoals de Pixies en zo. Ik luisteren en ja, ik vond het best aardig. Maar toen we indertijd op Pukkelpop waren vonden we het niet de moeite waard om te gaan kijken, we kwamen voor Dinosaur, Sonic Youth en de Ramones en dan was er ook nog een onaagekondigd optreden van Black Francis. Anyway: dan lees ik nu verhalen als: wat een revolutie was dat! Zoiets was nog nooit vertoond! Een totaal nieuwe sound! En dan denk ik: nou, zo heb ik het destijds helemaal niet ervaren. Dit doet er niks aan af dat Cobain briljante songs had en natuurlijk het charsima om een echte ster te worden.

[Kim Wilson]

Het hoeft ook niet een nieuwe sound te zijn om iets teweeg te brengen. Kijk eens naar Normaal. Wat ze deden met hun Drieteri-je Blues (het nummer waar ze op het Bevrijdingsfestival 1975 in Lochem ineens bekend mee werden), was muzikaal ook niks nieuws, maar ze werden wel in één klap bekend, en hebben binnen de Nederpop ook wel het e.e.a. teweeg gebracht.

Kortom, ik denk dat het net dat ene, of net het juiste moment is dat een band nodig heeft om iets teweeg te brengen. Bij Nirvana was dat misschien net het juiste moment, en bij Normaal was dat het beetje anders dan de rest te zijn door in het dialect te zingen.

[jarninho]

@ *AcousticGuitarMan* :

Ik heb je nog niet gezien in dit draadje, maar als je het doorleest zie je dat er nu wel met heel veel respect over Clapton (en anderen) wordt gesproken. Heb je toch iets bereikt. 8-)

[drap]

Over Nirvana: ik ben net een jaartje of vijf ouder dan drap en TS en was indertijd fan van de muziek waar Cobain zelf ook naar luisterde, Pixies etc. Ik weet nog heel goed dat een vriend Nirvana op z'n walkman had. Ik vraag: hoe klinkt dat? Hij: ja, ook een beetje zoals de Pixies en zo. Ik luisteren en ja, ik vond het best aardig. Maar toen we indertijd op Pukkelpop waren vonden we het niet de moeite waard om te gaan kijken, we kwamen voor Dinosaur, Sonic Youth en de Ramones en dan was er ook nog een onaagekondigd optreden van Black Francis. Anyway: dan lees ik nu verhalen als: wat een revolutie was dat! Zoiets was nog nooit vertoond! Een totaal nieuwe sound! En dan denk ik: nou, zo heb ik het destijds helemaal niet ervaren. Dit doet er niks aan af dat Cobain briljante songs had en natuurlijk het charsima om een echte ster te worden.

Revolutionair heb ik niet gezegd he. Tuurlijk was alles al een keer gedaan en had ook Nirvana z'n invloeden. Ik zeg alleen dat zij er voor hebben gezorgd dat zwaardere gitaarmuziek weer kon en mocht, waardoor het mogelijk werd voor al die grote rockbands uit de jaren '90 om door te breken en dat waren er nogal wat. In die zin heeft Nirvana nogal wat betekend.

Ik kan beide enorm waarderen, maar ik vind de Pixies en Nirvana van geen kant met elkaar te vergelijken. Dan heeft Nirvana toch wel degelijk een nieuwe sound neergezet, al kan ik dat weer niet revolutionair noemen.

[Han S]

De harde gitaarmuziek was in de jaren 80 echt wel populair hoor, het werd alleen door de radio en TV genegeerd. Ik ben met bussen vol met jongens naar veel concerten geweest van bands als Judas Priest, Iron Maiden e.a. geweldige concerten die heel goed werden bezocht.

Je stond dan in een lange rij met jongens en meiden die er levensgevaarlijk uitzagen, vol met leer en ijzer, maar met je stonden te keuvelen alsof ze je broer of zus waren. Bij de ingang van zo'n hal stonden dan een stuk of tien politieagenten met hond, alsof er een oorlog op uitbreken stond. Ik heb nog nooit enige vorm van ruzie gezien tijdens die concerten.

Die fans waren erg fanatiek en gingen er 100% voor. De aandacht voor die harde muziek bestond uit een uurtje op de radio, op dinsdagavond met Hanneke Kappen en dat was alles. Ik vind stukken als Hell bent for leather, Victim of changes en Beyond the realms of death van Judas Priest nog altijd te gek, om er een paar te noemen.

Dus voor mij was Nirvana niets opzienbarends. Geef mij maar Udo Dirckenschneider (Accept, Restless and Wild). :D (de strakste band die ik ooit heb zien spelen)

[drap]

Maar je geeft het zelf al aan dat het bepaald niet mainstream was, terwijl Nirvana ruigere gitaarmuziek weer tot de grote massa bracht. Ik bedoel, ik hoef niemand te vertellen wat er in de jaren '80 op de radio te horen was... Overigens denk ik dat naast Nirvana ook de Peppers er een grote rol in hebben gespeeld ten tijde van Blood Sugar Sex Magik.

[Han S]

Nirvana kreeg de aandacht van de media en daarom kwam het tot de grote massa, dat is niet meteen de verdienste van Nirvana zelf. Ik deed veel PA klussen in de jaren 80 en in de pauzes draaide ik harde muziek als 'Hot Rockin' van Judas Priest, een van hun wat minder heftige nummers, of ballads als 'Before the Dawn'. En dan kwamen er mensen naar me toe om te vragen van wie die mooie muziek was want dat kenden ze helemaal niet. Kun je nagaan dat er veel mensen waren die gewoon die muziek nog nooit hadden gehoord, maar het niettemin meteen prachtig vonden.

[Kim Wilson]

En dan zijn we weer bij de kern van dit topic: waarom kreeg Nirvana die aandacht dan wel, en een Judas Priest niet?

[Han S]

En dan zijn we weer bij de kern van dit topic: waarom kreeg Nirvana die aandacht dan wel, en een Judas Priest niet?

Ik denk door het uiterlijk vertoon van de hele metal scene. Mensen vonden die leernichten met dat lange haar en al die glimmende metalen studs maar eng. En dan dat rare headbangen er bij, dat was gewoon lachwekkend dom om te zien.

Kurt Cobain en zijn maatjes zagen er gewoon uit als studenten van de PABO.

[drap]

Nirvana kreeg de aandacht van de media en daarom kwam het tot de grote massa, dat is niet meteen de verdienste van Nirvana zelf. Ik deed veel PA klussen in de jaren 80 en in de pauzes draaide ik harde muziek als 'Hot Rockin' van Judas Priest, een van hun wat minder heftige nummers, of ballads als 'Before the Dawn'. En dan kwamen er mensen naar me toe om te vragen van wie die mooie muziek was want dat kenden ze helemaal niet. Kun je nagaan dat er veel mensen waren die gewoon die muziek nog nooit hadden gehoord, maar het niettemin meteen prachtig vonden.

Als je dat zegt, dan kun je dat net zo goed zeggen van de Stones en de Beatles. Is het ook niet een beetje een smaakkwestie bij je Han? Waarom krijgen de bands die je wel kan waarderen überhaupt wel die credits bij jou? Feit blijft dat Nirvana voor de doorbraak van andere grote rockbands heeft gezorgd. Man, de rockmuziek is nog nooit zo populair geweest dan in de jaren '90, dat moet je toch aanstaan.

En de vergelijking met PABO studenten, sorry hoor Han, maar met al je wijsheid zou ik toch die oogkleppen 's af doen. Er is meer dan alleen je smaak, echt waar.

[Rutger]

Ik heb een directeur rondlopen die echt de ballen verstand heeft van inhoudelijk werk, maar met zijn hartelijkheid en zijn grappen voor tonnen aan werk binnenhaalt. Hoe krijgt ie het voor elkaar?

Zijn slogan is: niemand maalt om inhoud, het gaat om de verpakking.

En dat is nogal cru voor degenen die zo hun best doen, maar het is wel de waarheid. En zo is het ook met muziek. Een band of artiest is een produkt, en dat moet goed verkocht worden. Dus moet er een mooie verpakking omheen, en als de verkoper goed zijn best doet vallen de mensen er bij bosjes voor.

Marketing en charisma, daar gaat het om. En zelfs als een alternatieve band doorbreekt, moet daar toch echt iemand achter zitten die het weet te verkopen. Iemand die de mensen overtuigt dat het een goed produkt is en dat het verkoopt. Dat kan zijn manager zijn of een platenbaas of radio-DJ, of de artiest zelf.

Ik denk dat een echt succesvolle artiest beide in zich heeft: hij heeft een goed produkt en weet anderen daar (zakelijk) van te overtuigen. Ik denk dat die zakelijke kant een stuk zwaarder weegt dan wij muzikanten vaak willen geloven.

[Han S]

Misschien is het ook wel voor een deel smaak, je kunt nooit 100% objectief naar muziek luisteren of kijken en misschien word ik ook wel een oude lul zo langzamerhand. Ik probeer het praten over vroeger was alles beter zoveel mogelijk te vermijden en ik kan veel beter met jongeren overweg dan met ouderen.

Maar als ik er heel goed over nadenk waren de jaren 60 en 70 voor de muziek de meest interessante en als ik nu goed om me heen kijk zie ik niet zo gek veel interessants meer. Ik zit net nog naar Kane te luisteren bijvoorbeeld en ik kom niet door een enkel nummer heen, niettemin is Kane een van de grootste nederlandse bands.

[EuroCinema]

En dan zijn we weer bij de kern van dit topic: waarom kreeg Nirvana die aandacht dan wel, en een Judas Priest niet?

Omdat Kurt Cobain er fantastisch uitzag en een ongelooflijke uitstraling had. En omdat ze iets dat al een tijdje broeide in de underground net even pakkender en toegankelijker wisten te maken zonder meteen een sell-out te worden. De droom van elke platenmaatschappij. Overigens drap, zonder in welles-nietes te willen belanden, volgens mij heeft Cobain zelf U-Mass van de Pixies als inspiratiebron voor smells like... genoemd. Ik vond de Pixies destijds (nummers als Vamos op Surfer Rosa) enorm revolutionair. Later hoorde ik Husker Du en zo en kon ik dat weer wat relativeren. Ik vond Teenage fanclub ook muzikale genieen totdat ik hun inspiratiebron Big Star ontdekte.

[drap]

Heb je gelijk in, Cobain stak ook niet bepaald onder stoelen en banken dat de Pixies voor hem van grote invloed waren, maar daarom lijkt hun muziek er nog niet op. Eén van de grootste invloeden van Dave Murray van Maiden is bijvoorbeeld Clapton, ik hoef verder niet te vertellen hoe ver dat deze twee artiesten uit elkaar liggen qua muziek :satisfie:

Waarom een Judas Priest niet tot de verbeelding van de massa spreekt en Nirvana destijds wel zit 'm deels ook in het image van de metal, zeker dat uit de jaren '80, waar het toneelspel er vaak zo dik bovenop lag, dat mensen het niet zo serieus namen. Mensen die over allerlei boze machten krijsen worden doorgaans niet zo heel serieus genomen. Dat zegt verder ook niks over de muziek, maar daar ging de discussie ook niet over. De massa zag waarschijnlijk in Nirvana een band waar ze zich qua image mee konden vereenzelvigen, zeker een puber. Als je die tijd als tiener bewust hebt meegemaakt. Dan weet je hoe zo anders je dacht dat Nirvana was, dat sloeg echt in als een bom en zo heb ik het ook ervaren. Zelfs klasgenootjes van me die naar house of hip hop luisterden, wat toen ook erg populair was, hadden geen hekel aan Nirvana en vonden het wel leuk.

Wat me doet denken aan andere artiesten die ontzettend veel betekend hebben voor de popmuziek, Public Enemy, Cypress Hill en Wu Tang Clan. Je mag er van houden of niet, maar daar ging het dan weer niet over.

[Kim Wilson]

... De massa zag waarschijnlijk in Nirvana een band waar ze zich qua image mee konden vereenzelvigen, zeker een puber. ...
Ja, dat is idd een goed punt. Normaal was ook een band die precies zong wat boeren dachten, en ook nog eens in hun eigen taal. Zodoende konden ze zich ermee vereenzelvigen. Dat is denk ik één van de grootste factoren van het succes van Normaal geweest. Muzikaal was het niet bijzonder, maar ze zongen rake teksten.

[Han S]

Waarom een Judas Priest niet tot de verbeelding van de massa spreekt en Nirvana destijds wel zit 'm deels ook in het image van de metal, zeker dat uit de jaren '80, waar het toneelspel er vaak zo dik bovenop lag, dat mensen het niet zo serieus namen. Mensen die over allerlei boze machten krijsen worden doorgaans niet zo heel serieus genomen.


Met image had het zeker te maken, maar een band als Judas Priest heeft ook zeker een paar mooie teksten opgeleverd. Ik heb idd bandjes gehad die moeilijke woorden in een woordenboek opzochten en daar een vage teksten omheen bedachten, maar Priest deed dat zeker niet. Overigens vind ik Judas Priest een erg foute bandnaam.

[Tubescreamer]

Overigens vind ik Judas Priest een erg foute bandnaam.
Effetjens een zijweggetje, maar heb het me nooit afgevraagd, en nu ik je dit hoor zeggen zocht ik het even op, en het schijnt dat het uit de titel van een Dylan-liedje komt, en de analyse hier is wel interessant:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Ballad_of_Frankie_Lee_and_Judas_Priest

En veel fouter dan Joy Division als bandnaam wordt het natuurlijk ook niet gauw.

Sorrie dit was een offtopic zijweggetje zogezegd. Bij mn volgende post doe ik weer gewoon mee :satisfie:

[rock 'n roll]

Mij ook even komen moeien hier.

Ik denk dat het als band er allemaal om draait om gewoon op het juiste moment een liedje te maken dat veel jongeren nodig hebben. Vanaf dan is het hopen dat de media en dan bedoel ik MTV en TMF er een markt in zien en die maken het populair bij het echte grote publiek. Het is dus zo'n beetje van op het juiste tijdstip op en juiste plaats en dan met de nodige dosis geluk zou het misschien wel eens kunnen lukken.

En Han, ik ben zelf ook maar 17 jaar maar ook fan judas priest hoor, ik vind het echt een geweldige groep en vind het spijtig dat er zo weinig muziek van gedraaid word.

[Tubescreamer]

Mij ook even komen moeien hier.

Ik denk dat het als band er allemaal om draait om gewoon op het juiste moment een liedje te maken dat veel jongeren nodig hebben. Vanaf dan is het hopen dat de media en dan bedoel ik MTV en TMF er een markt in zien en die maken het populair bij het echte grote publiek. Het is dus zo'n beetje van op het juiste tijdstip op en juiste plaats en dan met de nodige dosis geluk zou het misschien wel eens kunnen lukken.

En Han, ik ben zelf ook maar 17 jaar maar ook fan judas priest hoor, ik vind het echt een geweldige groep en vind het spijtig dat er zo weinig muziek van gedraaid word.
Breakin' the law!!! :rockon: hee maar gaat het dan perse om een liedje? Je hebt wel gelijk hoor want dat is hoe zo'n beetje in het werk gaat maar volgens mij is er een verschil tussen "het maken" & "populair zijn" en voor een paar weekjes een leuke single in de Top 20 hebben staan.
Maar goed, da's misschien mijn eigen persoonlijke manier van ernaar willen kijken. Ik zou niet weten of ik beroemd zou willen zijn, lijkt me af & toe nog best vervelend, eigenlijk. Een hitsingle hoef ik nou ook niet met alle geweld. Een complete goede lekker lopende plaat maken met zo'n 13 nummers erop, veel optreden en de hele tijd kunnen doen wat je het liefste doet, ervan kunnen eten en je maakt er een hoop mensen mee blij die graag naar je muziek luisteren. En een jaar later weer een plaat. Dat lijkt me nou wel ideaal. Maar ja....

Wat ik bedoel is dat bij het "grote publiek" aanslaan, of beter gezegd, als je NIET bij het grote publiek aanslaat, dat dat niet perse hoeft te zeggen dat je nergens bent gekomen. Nederland is ook veels te klein. Als je hier werledberoemd bent, neem bijv. Kane, dan moet je meedoen hoor met op RTL en SBS verschijnen en af & toe in de Cosmo je interview doen. Hebben jullie daar zin in? Ik niet. Beroemd zijn en "het maken" is volgens mij lang zo leuk niet altijd.

Maar goed, nu gaat het ineens over beroemd worden, laten we dan via de Rolling Stones via Nirvana via Judas Priest bij Kane terecht komen.
Han S wordt er niet warm van zei -ie. Ik nou ook niet bepaald en zo zijn er wel meer mensen hier en ergens anders die hetzelfde hebben.
Maar waarom is Kane dan al een tijd NLs meest populaire band? Goeie om op Kim Wilson's vraag terug te komen: iedereen kent vast een stuk betere bands dan Kane. Waarschijnlijk vindt je zelfs dat jouw eigen band 1000x harder rockt dan Kane. Toch is Kane al heel wat jaartjes bekend en populair en trekken ze een vol Ahoy'. En toch wordt Dinand gezien als "Rock Star".
En toch vind ik de Rolling Stones beter :D

[Han S]

Ik vind de Rolling Stones ook niks, hoewel ze een paar goede nummers hebben gemaakt als bijv Gimme Shelter, Angie en Brown Sugar, maar ik vind de Stones 100 keer beter dan Kane en dan praat ik over smaak, want spelen kunnen ze wel.

Maar we hadden het even over de jaren 80 metal scene, die gasten konden echt wel spelen hoor, geweldige drummers en geweldige gitaristen en niet te vergeten de zangers, want Robert Halfort kon wel zingen hoor, echwel.

@ rock 'n roll: ik ga binnenkort een 12" maxisingle van Priest met een live uitvoering van 'Beyond the Realms of Death' op CD zetten en remasteren. Dat is een zeldzame vinylplaat met een geweldige uitvoering van dat nummer. Ik heb er al een beloofd aan Orpheo, als je er een wilt hebben moet je even een PM sturen. Nee, het kost niks.

[rock 'n roll]

Maar we hadden het even over de jaren 80 metal scene, die gasten konden echt wel spelen hoor, geweldige drummers en geweldige gitaristen en niet te vergeten de zangers, want Robert Halfort kon wel zingen hoor, echwel.

Ik denk dat bij de jaren 80 metalscene het imago gewoonweg het probleem was.
Meeste ouders vinden het nu eenmaal niet leuk als hun kind naar een concert gaat waar het vol loopt met brede mannen in leder die als gekken met hun hoofd staan schudden en wat tegen elkaar aan duwen in en cirkel.
De muziek was gewoonweg niet toegankelijk voor het grote publiek en kreeg daarom ook niet de aandacht van de media.




@ rock 'n roll: ik ga binnenkort een 12" maxisingle van Priest met een live uitvoering van 'Beyond the Realms of Death' op CD zetten en remasteren. Dat is een zeldzame vinylplaat met een geweldige uitvoering van dat nummer. Ik heb er al een beloofd aan Orpheo, als je er een wilt hebben moet je even een PM sturen. Nee, het kost niks.

Ga direct PM sturen, zo'n kans laat ik niet liggen :) .
En dan durven mensen nog zeggen dat Nederlanders gierige mensen zijn :sneaky:

[kassie]

Ik denk dat bij de jaren 80 metalscene het imago gewoonweg het probleem was.
Meeste ouders vinden het nu eenmaal niet leuk als hun kind naar een concert gaat waar het vol loopt met brede mannen in leder die als gekken met hun hoofd staan schudden en wat tegen elkaar aan duwen in en cirkel.
De muziek was gewoonweg niet toegankelijk voor het grote publiek en kreeg daarom ook niet de aandacht van de media.
:sneaky:

get your facts straight!

bands als van Halen kreeg ontzettend veel zendtijd op de radio, en het was in de jaren 80 kwam voor het eerst ook MTV. En raad eens wat MTV voor het eerst ging draaien? JUIST! het was heel iets anders dan wat er nu op mtv of tmf gedraaid wordt. MTV draaide vooral Rock. Na zo'n 2 jaar veranderde dit door druk van allerlei bewegingen in Amerika dat de vertoonde muziek en de clips onkuis zouden zijn. Toen kwam MTV met een apart programma dat in de avonduren gedraaid zou worden voor hard rock en metal genaamd Headbangers Ball. Overigens werd bijvoorbeeld een rock groep als GNR ook zwaar veel gedraaid op de televisie.

Het probleem waarom na de jaren 80 hard rock niet meer zo populair is geworden heeft andere oorzaken. Het waren in ieder geval niet de ouders van de kinders die er naar wilden luisteren. De rap en hiphop beweging maakte een grote populariteitsslag. Het was tijdens de periode van GNR als de grootste rock 'n roll band van de wereld dat NWA meer stadions begon te vullen.

En de hard rock zichzelf maakte een enorme ommekeer. Namelijk van 'virtuositeit' zoals bands als Van Halen, Zeppelin, GNR, ACDC, die muziek maakten die vernieuwend en moeilijk om te spelen (aan te leren was), naar simplistisiteit zoals de grunge periode. De grunge is ook veel donkerder en grimmiger van aard dan muziek als de eerder genoemde bands met toch catchy tunes. Hierdoor was de nieuwe rock muziek ook minder geschikt voor een breder publiek.

Daar komt ook bij dat het standaard rock publiek niet met de moderne ontwikkelingen mee ging. (figuurlijk gezien is het niet het publiek dat met mobieltjes en smsjes naar tmf hun favoriete pop idool voorbij wil zien komen zoals dat in de pop industrie wel aan de orde is). Ironisch genoeg in al deze nieuwe technologische ontwikkelingen was het een band als Metallica die als eerste een lawsuit tegen Napster aanspande.

[drap]

Grappig, ik denk dat een Pearl Jam of een Alice In Chains even wat moeilijker in elkaar zat/zit dan Zeppelin en AC/DC. Maar goed, ik heb nog nooit begrepen wat dat grunge nou precies was, behalve dat het bands uit Seattle waren.

[kassie]

Grappig, ik denk dat een Pearl Jam of een Alice In Chains even wat moeilijker in elkaar zat/zit dan Zeppelin en AC/DC. Maar goed, ik heb nog nooit begrepen wat dat grunge nou precies was, behalve dat het bands uit Seattle waren.

Joah, behalve dat er geen goede gitaarsolo's in PJ of AiC zijn..

Voor de rest jammer geval van onwetendheid.

[Kris Haex]

Ik denk dat Metallica met the Black album in 1991 de heavy muziek ook weer toegankelijk maakte voor de radio, samen dan met Nirvana, vergeet Guns 'n Roses ook niet.

[drap]

Joah, behalve dat er geen goede gitaarsolo's in PJ of AiC zijn..

Voor de rest jammer geval van onwetendheid.

Ja, dat dacht ik dus ook, want je hebt echt duidelijk nog nooit echt naar Pearl Jam of Alice In Chains geluisterd. Wel 's gehoord van Jerry Cantrell of Mike McCready? Voor jouw informatie, dat zijn twee leadgitaristen en bepaald niet de minste. Zonder een welles nietes spelletje te doen of persoonlijk te worden, ik zou je er echt serieus 's in gaan verdiepen.

@Haex: Ik zou je 's gaan verdiepen in de jaartallen, want ook jij zit er nogal naast.

[Kakihara]

Ik denk niet dat het imago het probleem was van de jaren 80 rock, grunge was immers niet veel 'netter'. Naar mijn mening heeft die jaren 80 hardrock zichzelf gewoon kapot gespeeld : het was net allemaal te veel en te lang van hetzelfde. Warrant, Cinderella, Poison, Dokken, Ratt, Winger, Bon Jovi, Night Ranger, het begon allemaal op elkaar te gelijken (voor de grote massa). En opeens kwam GnR met een iets bruter geluid, en niet veel later brak Nirvana dankzij MTV door. En dat was een verademing na een decenium ooh's en aah's meebrullen ;)
Overigens, ik vind de solo in Alive van Pearl Jam anders best wel lekker :D

[EuroCinema]

Ik ben in elk geval met drap eens dat grunge een volstreke onzinterm was. Wat heeft Soundgarden muzikaal nou met Nirvana gemeen? Daarom is het lastig vergelijken, maar het lijkt me duidelijk dat er nooit een "grunge"band is geweest met gitaarwerk van het technisch niveau van Van Halen of Rhoads. Al konden sommigen het stiekem denk ik wel hoor. Er zaten in veel van die bands dezelfde gasten die vier jaar eerder in spandex broeken stonden te shredden. Bij mij in de buurt zag je dat ook, glam-metalbands die opeens een houthakkersbloes aantrokken en over hun innerlijke piiiiiiiiiijn gingen zingen. :seriousf:

[Thundermane]

Ik denk dat bekend worden afhankelijk is van de persoon.
Het is een mix van gebeurtenissen en ik geloof niet in geluk, maar wel in toeval.
Toevallig kan je maar net een producer tegenkomen die een goeie dag heeft.
Anderzijds, en daar heb je geen geluk voor nodig, als je opdringerig genoeg bent kom je wel aan een producer!
En tsja muzikaal gezien, is creativiteit.
Wat onderscheid bekend, goed muziek, van het zoveelste garage bandje.
Dat is dus denk ik creativiteit, en klinkt het goed, roept het wat bij je op?

De ene band haalt het puur door technisch vet in elkaar te steken, terwijl de andere een dikke sound heeft.
Bijvoorbeeld, ik val niet omver van Rammstein, maar wat een vette, strakke sound hebben ze!
Een band die ik technisch gezien goed vind maar waarvan ik de sound s*** vind, is Nile.
Een band waarbij ik het allebei goed vind is Necrophagist, maarja die band is niet toegankelijk omdat ze nogal een aparte stijl hebben.

En ik moet zeggen, op het moment zie ik mijzelf niet bekend worden, met de mensen om mij heen, beide mijn punkbandje en mijn metalbandje.
Wat ik mij dan ook weer bedenk, is dat zij misschien hetzelfde over mij denken.

Wat ook wel mee wil helpen, mensen zitten in een levensstijl waar ze zich veilig bij voelen en willen onbewust of niet hun best doen, of echt niet bekend willen worden.

[EuroCinema]

Wat ook wel mee wil helpen, mensen zitten in een levensstijl waar ze zich veilig bij voelen en willen onbewust of niet hun best doen, of echt niet bekend willen worden.

+1 Ik heb aardig wat getalenteerde jongens gezien die schijnbaar expres mooie kansen laten liggen, eeuwig dingen uitstellen etc. Het is natuurlijk heel veilig om te kunnen denken: ALS ik ervoor zou gaan, zou ik doorbreken, veel veiliger dan ervoor te gaan met de kans op je bek te gaan.
Ik vind trouwens niet dat het streven naar sterrendom als vanzelf bij muziek maken hoort. Muziek maak je omdat je van muziek houdt, niet omdat het je grote wens is om toegejuicht te worden door een voetbalstadion of om een zeiljacht van 50 miljoen euro te kopen.

[Kris Haex]

Ja, dat dacht ik dus ook, want je hebt echt duidelijk nog nooit echt naar Pearl Jam of Alice In Chains geluisterd. Wel 's gehoord van Jerry Cantrell of Mike McCready? Voor jouw informatie, dat zijn twee leadgitaristen en bepaald niet de minste. Zonder een welles nietes spelletje te doen of persoonlijk te worden, ik zou je er echt serieus 's in gaan verdiepen.

@Haex: Ik zou je 's gaan verdiepen in de jaartallen, want ook jij zit er nogal naast.

Toch niet, The black album kwam in 1991 uit alslook Nevermind. En the black album sloeg ook serieus in. Niet alleen Nirvana was bekend.

[drap]

Ik bedoelde ook niet de jaartallen van het uitkomen van de albums. Dat weet ik ook wel. Dat Black Album sloeg helemaal niet zo in als Nirvana. Ik heb die tijd bewust meegemaakt. Metallica had een hitje, Nirvana heeft een hele generatie aan rockbands mogelijk gemaakt.

[Kris Haex]

Ik heb die tijd ook meegemaakt, en ik kan zeggen dat in de school waar ik destijds zat, er veel meer Metallica-shirts werden gedragen. En ook Metallica sloeg hard in, Nirvana maybe nog wat harder ja ok. Maar metallica had toch een serieus commercieel succes, niet normaal voor een Metal-band. Ook Guns 'n Roses was toe enorm bekend.

[Thundermane]

+1 Ik heb aardig wat getalenteerde jongens gezien die schijnbaar expres mooie kansen laten liggen, eeuwig dingen uitstellen etc. Het is natuurlijk heel veilig om te kunnen denken: ALS ik ervoor zou gaan, zou ik doorbreken, veel veiliger dan ervoor te gaan met de kans op je bek te gaan.
Ik vind trouwens niet dat het streven naar sterrendom als vanzelf bij muziek maken hoort. Muziek maak je omdat je van muziek houdt, niet omdat het je grote wens is om toegejuicht te worden door een voetbalstadion of om een zeiljacht van 50 miljoen euro te kopen.
Mee eens, anderzijds als je alleen energie steekt in je muziek, dan heb je geen tijd meer over voor een baan er naast.
In zo'n geval mag je hopen, en er van uit gaan dat je er wel geld mee verdient!
Als dat niet lukt, en dat komt maar al te vaak voor, dan moet je toch weer keihard terugvallen op een gewone baan.

[drap]

Ik heb die tijd ook meegemaakt, en ik kan zeggen dat in de school waar ik destijds zat, er veel meer Metallica-shirts werden gedragen. En ook Metallica sloeg hard in, Nirvana maybe nog wat harder ja ok. Maar metallica had toch een serieus commercieel succes, niet normaal voor een Metal-band. Ook Guns 'n Roses was toe enorm bekend.

Iron Maiden heeft tot op de dag van vandaag ook commercieel succes, enorm zelfs. En toch is het geen mainstream band. Dat was Metallica voor de meesten ook niet in die tijd. Nirvana wel, zo ook al die grote rockbands uit de jaren '90 die daarna kwamen en zelfs Metallica heeft daar van geprofiteerd.

Guns-n-Roses is wel een band met erg veel invloed geweest, dat ben ik met je eens.

[Pepe]

Of iemand door breekt heeft met 2 dingen te maken lijkt me

Je moet natuurlijk goed zijn in wat je doet. Dat kan technisch hoogstaand zijn of sloppy garage, maakt niet uit. Als je maar goed sloppy bent.

Ten tweede moet je appeleren aan een grote groep mensen. Uitstraling en karakter. Dat kan net zo goed een loserimage zijn als de brave huisvader.

Bovendien helpt het als je een luchtig en flexibel karakter hebt in de biznis en de kunst verstaat om iedereen te laten doen in wat ie goed doet.


Discussie hierover gaan vaak mank omdat goed als absoluut begrip gebruikt wordt.

[Thundermane]

Ten tweede moet je appeleren aan een grote groep mensen. Uitstraling en karakter. Dat kan net zo goed een loserimage zijn als de brave huisvader.

Hangt er ook maar net van af. Ik denk dat voor het grote publiek dat uitstraling en karakter wel belangrijk is.
Maar de muziek waar ik naar luister, soms zitten daar bands tussen waarbij er een groep zoutzakken de oren van je kop speelt!

[Pepe]

Hangt er ook maar net van af. Ik denk dat voor het grote publiek dat uitstraling en karakter wel belangrijk is.
Maar de muziek waar ik naar luister, soms zitten daar bands tussen waarbij er een groep zoutzakken de oren van je kop speelt!


Het een kan het ander compenseren.
Het is eenvoudig om een aantal gitaristen op te noemen die alleen skills hebben maar geen uitstraling voor een groot publiek. De bekendste gitaristen hebben beide in meer of minder mate. Het helpt ook als je zingt natuurlijk. Een van de redenen waarom het nooit wat is geworden met Gatton, Spedding, Buchannon en Jef Beck -voor het grote publiek- en wel met Hendrix, Clapton, Roben Ford en Cobain.

Ik weet dat ze Buchannon en Beck hebben willen laten zingen, op sommige nummers doen ze dat ook. Pijnlijk. Gauw weer een instrumentale plaat maken. Veel beter.

[gitaarvrouwtje]

Persoonsverheerlijking of idolatrie is het ophemelen en idealiseren van iemand; er ontstaat zo meestal een cultus waarbij deze persoon wordt verheerlijkt of zelfs aanbeden. Persoonsverheerlijking heeft vaak een quasi-religieuze connotatie.

Deze term wordt zowel in positieve als in negatieve zin gebruikt in verband met leiders van bepaalde religieuze stromingen, martelaren, maar ook popartiesten, en ook autoritaire leiders van dictaturen(van wikipedia).


het zijn van een idool heeft dus meer te maken met een bepaald beeld of gevoel waar iemand voor staat door hoe hij of zij zich gedraagt of eruit ziet
dan perse met de muziek die hij of zij maakt

neem jim morrison
hij zette zich af, hij stond voor de jonge intelectueel die niet meeliep maar nee durfde zeggen tegen de gevestigde orde..volledig op het juiste moment in het tijdsbeeld, tijdens de vietnam oorlog , was hij een rebel, en waar veel jonge mensen ook al oorlogsantipathieen koesterden werd jim morrison daar een ikoon van. zijn status van legende/idool werd door zijn dood alleen maar groter

waarom wel jim morrison en niet elk ander willekeurig dichtertje dat in een band zong? de band had wel een eigen geluid maar zonder de charismatische morrison waren de doors waarschijnlijk nooit geworden wat ze zijn geworden

een idool moet dus niet perse een kundig iemand zijn op zijn vakgebied maar vooral op het juiste moment het juiste uitstralen.
dat maakt iemand een idool..of zelfs een legende

tegenwoordig is het echter ook vaak gewoon de marketing die idolen schept
weer een ander verhaal dus

[Pepe]

waarom wel jim morrison en niet elk ander willekeurig dichtertje...
...een idool moet dus niet perse een kundig iemand zijn op zijn vakgebied maar vooral op het juiste moment het juiste uitstralen.


hmm... ik denk dat Morrison meer kundigheid had op zijn vakgebied dan je hem hier toedicht. Ik denk dat ie nu ook wel was komen bovendrijven.

[Kris Haex]

Iron Maiden heeft tot op de dag van vandaag ook commercieel succes, enorm zelfs. En toch is het geen mainstream band. Dat was Metallica voor de meesten ook niet in die tijd. Nirvana wel, zo ook al die grote rockbands uit de jaren '90 die daarna kwamen en zelfs Metallica heeft daar van geprofiteerd.

Guns-n-Roses is wel een band met erg veel invloed geweest, dat ben ik met je eens.

Ja ok, Nirvana was wel meer mainstream.

[gitaarvrouwtje]

hmm... ik denk dat Morrison meer kundigheid had op zijn vakgebied dan je hem hier toedicht. Ik denk dat ie nu ook wel was komen bovendrijven.
hm nee als je dat uit mn woorden begrijpt zeg ik het niet goed, jim morrison was bovenmatig intelligent, en zeer kundig, dat bedoel ik er niet mee te zeggen
maar ik geloof toch dat het vooral zijn charisma is geweest dat the doors zo populair heeft gemaakt, en ik ben een fan dus ik weet wel waar ik t over heb als ik the doors noem
die man had een zekere uitstraling,..enfant terrible ...
laten we wel wezen hij kreeg het eigenhandig voor elkaar dat de band in amerika nog met grote moeite aan gigs kwam..
niet meteen een recept voor populariteit maar de man werd er juist een cult figuur door

zeker morrison was kundig maar tussen vele andere kundige mensen is juist hij een ikoon geworden.

[Spores]

Ik weet dat ze Beck hebben willen laten zingen, op sommige nummers doen ze dat ook. Pijnlijk. Gauw weer een instrumentale plaat maken. Veel beter.

Sorry? Heb je wel ens goed naar Everybody's Gotta Learn Something geluisterd?

[Tubescreamer]

Sorry? Heb je wel ens goed naar Everybody's Gotta Learn Something geluisterd?
Ahem, maak je niet sappel - het gaat hier om Jeff Beck. ;)

[tidalwave_sideburns]

hm nee als je dat uit mn woorden begrijpt zeg ik het niet goed, jim morrison was bovenmatig intelligent, en zeer kundig, dat bedoel ik er niet mee te zeggen
maar ik geloof toch dat het vooral zijn charisma is geweest dat the doors zo populair heeft gemaakt, en ik ben een fan dus ik weet wel waar ik t over heb als ik the doors noem
die man had een zekere uitstraling,..enfant terrible ...
laten we wel wezen hij kreeg het eigenhandig voor elkaar dat de band in amerika nog met grote moeite aan gigs kwam..
niet meteen een recept voor populariteit maar de man werd er juist een cult figuur door

zeker morrison was kundig maar tussen vele andere kundige mensen is juist hij een ikoon geworden.

Ik vind de muziek anders ook geniaal. End of the night bijvoorbeeld, of Celebration of the Lizard op Absolutely live. En dan die drummer , elke slag past telkens perfect in het nummer, niet teveel niet te weinig, precies goed.
Die Dionysos symboliek, Doors of Perception, het is meer dan alleen klanken en muziek. Mijn ultieme zomeravondmuziek, als we buiten naar het onweer zitten te kijken.
Van die tedere liedjes zoals Love Street en Can't see your face tot van die dronken live versies van 5 to 1 en backdoorman. Mocht je het nog niet gehoord hebben, the Doors hebben een prachtige (instrumentale) versie van Summertime opgenomen ergens in 67, zo mooi het is bijna ontroerend.
Ik kan er nog wel uren over doorgaan, maar dat zal ik je maar besparen. Of the Doors net zo beroemd waren geworden zonder Morrison, nee, maar de muziek en de muzikanten waren onontbeerlijk. Het paste allemaal perfect in elkaar en bij elkaar. Tijdloze muziek.

[Pepe]

Mooi gesproken Sideburns.

Ik ben niet speciaal een Doors fan maar toen ik die dramatische killing scene bij Apocalyps Now zag met "The End" daaronder kwam het me voor dat maar heel weinig songs deze scene zouden kunnen dragen.

"When the music's over".. ook al zo'n episch stuk met draagbare dramatiek wat maar weinig bands kunnen flikken.

Efin, misschien haal ik ze door mekaar.. maakt niet uit.

[gitaarvrouwtje]

Ik vind de muziek anders ook geniaal. End of the night bijvoorbeeld, of Celebration of the Lizard op Absolutely live. En dan die drummer , elke slag past telkens perfect in het nummer, niet teveel niet te weinig, precies goed.
Die Dionysos symboliek, Doors of Perception, het is meer dan alleen klanken en muziek. Mijn ultieme zomeravondmuziek, als we buiten naar het onweer zitten te kijken.
Van die tedere liedjes zoals Love Street en Can't see your face tot van die dronken live versies van 5 to 1 en backdoorman. Mocht je het nog niet gehoord hebben, the Doors hebben een prachtige (instrumentale) versie van Summertime opgenomen ergens in 67, zo mooi het is bijna ontroerend.
Ik kan er nog wel uren over doorgaan, maar dat zal ik je maar besparen. Of the Doors net zo beroemd waren geworden zonder Morrison, nee, maar de muziek en de muzikanten waren onontbeerlijk. Het paste allemaal perfect in elkaar en bij elkaar. Tijdloze muziek.

wat je zegt onderschrijf ik volledig, ik ben dan ook geen fan omdat jim morrison zo n charisma had..ik ben fan omdat ik het fantastische muziek vindt, maar het ging hier om de vraag waarom de een een idool wordt en de ander niet
niet om de kundigheid van een onbetwistbaar goede band als the doors
en jim morrison is zonder twijfel een van de grootste idolen aller tijden. het waarom daarvan laat zich mijns inziens voor een deel vinden in zijn charisma
dat the doors een superband is/was staat gewoon buiten kijf, maar is ook niet het punt in de topic, ik probeer bij het onderwerp te blijven ;)

[tidalwave_sideburns]

Jim Morrison heeft inderdaad veel charisma, vooral die Jesus-pose.
Net als bijvoorbeeld Johnny Cash, Muddy Waters, Peter Steele, Billy Idol, Brian Setzer, Frank Sinatra, belichaamt hij de essentie van de muziek. Ik denk dat ze daarom juist zo beroemd zijn geworden.