Bloodline
21 juli 2008, 19:54
http://aardschok.com/content/view/963/20/
Het ene moment bedenk je dat je iets wilt doen voor een zwaar zieke patiënt die ooit een glansrijke muzikale carričre voor de boeg had en run je de Jason Becker Charity; het andere moment stuur je je huurauto door de heuvels van Richmond, CA, om Jason thuis te bezoeken. Soms kan het vreemd lopen, zo beamen ook Jason en zijn moeder Pat, die enige nieuwsgierigheid naar die snuiter uit het kleine Nederland ook niet konden onderdrukken, toen ik deze afspraak arrangeerde.
Het tafereel is aandoenlijk, als ik bij de Beckers aankom; vriendin Serrana bewatert de tuinplantjes en Jason en Pat zitten al klaar om mij te ontvangen. Een vreemde gewaarwording om hier zo binnen te stappen; Jason staat voor het raam geposteerd met een schitterend uitzicht over de baai van San Francisco. Het monotone geluid van het beademingsapparaat vult de jongenskamer-achtige huiskamer van Jason die ik herken uit de CNN video’s die op het internet circuleren. Deze video’s dateren uit 1999 en ik was dan ook erg benieuwd hoe Jason er inmiddels zou uitzien, aangezien er geen recente beelden of foto’s van Jason beschikbaar zijn. Meteen bij binnenkomst valt op dat hij eigenlijk nauwelijks is veranderd; voor mij duidt dat erop dat zijn situatie stabiel is en dat stelt meteen enorm gerust. Ondanks dat blijft het ongelofelijk en bewonderenswaardig hoe iemand die vanaf zijn hals naar beneden totaal verlamd is, überhaupt nog de levenslust tentoon kan spreiden zoals hij dat doet.
Communiceren doen we via het bekende en zelf ontwikkelde eye-movement systeem, waarbij moeder Pat de oogbewegingen van Jason vertaalt; het gaat natuurlijk allemaal een tandje langzamer dan een normaal gesprek, maar het voelt wel vertrouwd en er is meteen sprake van een gemakkelijke, losse sfeer, waarin Becker verhaalt over van alles en nog wat. Desgevraagd geeft Jason aan zich eigenlijk totaal niet bewust te zijn dat er “buiten” nog zoveel mensen met hem en zijn muziek bezig zijn. Mijzelf is in de afgelopen tijd duidelijk geworden hoeveel mensen vanuit de hele wereld nog steeds lyrisch zijn over, en geďnspireerd worden door de muzikant Becker. Maar bovenal is er enorm veel waardering voor de sterke personality, de ijzeren wil en het enorme positivisme dat de mens Becker tentoon spreidt. Jason onderkent het nauwelijks en bagatelliseert het nogal.
ImageDesalniettemin is hij wel aangedaan door het feit dat er blijkbaar nog zoveel mensen zijn die zich zijn lot aantrekken en hem willen helpen. Hulp krijgt hij niet alleen van fans, ook bekende rockers als Steve Perry en Eddie van Halen hebben hem bijgestaan. Aan de muur hangen dan ook twee gitaren die door Eddie van Halen zijn gedoneerd. Ook de bij insiders bekende roze bestickerde Cacophony gitaar heeft een mooi plaatsje aan de muur alsmede een prototype van de custom Jason Becker gitaar die op dit moment door Paradise Guitars wordt ontwikkeld.
Ik overhandig Jason nog een stapel CD’s en DVD’s, die ik voor hem had meegenomen en maak me op voor een terugreis waarin slechts stilte past. Wel bedenk ik tijdens die rit de volgende actie waarmee we Jason een enorm plezier gaan doen.
Op 22 juli viert Jason zijn 39e verjaardag en hij zou het echt geweldig vinden om van zoveel mogelijk mensen een verjaardagskaart te krijgen. En dan niet middels een berichtje op zijn site, of via een e-mailtje; nee, gewoon een echte fysieke kaart, op zijn postadres, zoals dat ‘vroeger’ altijd gebruikelijk was . Hierbij wil ik dan ook zoveel mogelijk mensen oproepen om een kaart op te sturen naar:
Jason Becker
P.O. Box 70513
Point Richmond, CA 94807
USA
Een Charity zou een Charity niet zijn als ik dan ook ook niet zou vragen om een paar euro of dollars in de enveloppe te stoppen als donatie. Want dat is me wel duidelijk geworden: breed hebben de Beckers het niet, dus als wij met z’n allen kunnen helpen, dan moeten we dat zeker doen.
Iedereen alvast bedankt en tot de volgende blog!
Ron Coolen
Het ene moment bedenk je dat je iets wilt doen voor een zwaar zieke patiënt die ooit een glansrijke muzikale carričre voor de boeg had en run je de Jason Becker Charity; het andere moment stuur je je huurauto door de heuvels van Richmond, CA, om Jason thuis te bezoeken. Soms kan het vreemd lopen, zo beamen ook Jason en zijn moeder Pat, die enige nieuwsgierigheid naar die snuiter uit het kleine Nederland ook niet konden onderdrukken, toen ik deze afspraak arrangeerde.
Het tafereel is aandoenlijk, als ik bij de Beckers aankom; vriendin Serrana bewatert de tuinplantjes en Jason en Pat zitten al klaar om mij te ontvangen. Een vreemde gewaarwording om hier zo binnen te stappen; Jason staat voor het raam geposteerd met een schitterend uitzicht over de baai van San Francisco. Het monotone geluid van het beademingsapparaat vult de jongenskamer-achtige huiskamer van Jason die ik herken uit de CNN video’s die op het internet circuleren. Deze video’s dateren uit 1999 en ik was dan ook erg benieuwd hoe Jason er inmiddels zou uitzien, aangezien er geen recente beelden of foto’s van Jason beschikbaar zijn. Meteen bij binnenkomst valt op dat hij eigenlijk nauwelijks is veranderd; voor mij duidt dat erop dat zijn situatie stabiel is en dat stelt meteen enorm gerust. Ondanks dat blijft het ongelofelijk en bewonderenswaardig hoe iemand die vanaf zijn hals naar beneden totaal verlamd is, überhaupt nog de levenslust tentoon kan spreiden zoals hij dat doet.
Communiceren doen we via het bekende en zelf ontwikkelde eye-movement systeem, waarbij moeder Pat de oogbewegingen van Jason vertaalt; het gaat natuurlijk allemaal een tandje langzamer dan een normaal gesprek, maar het voelt wel vertrouwd en er is meteen sprake van een gemakkelijke, losse sfeer, waarin Becker verhaalt over van alles en nog wat. Desgevraagd geeft Jason aan zich eigenlijk totaal niet bewust te zijn dat er “buiten” nog zoveel mensen met hem en zijn muziek bezig zijn. Mijzelf is in de afgelopen tijd duidelijk geworden hoeveel mensen vanuit de hele wereld nog steeds lyrisch zijn over, en geďnspireerd worden door de muzikant Becker. Maar bovenal is er enorm veel waardering voor de sterke personality, de ijzeren wil en het enorme positivisme dat de mens Becker tentoon spreidt. Jason onderkent het nauwelijks en bagatelliseert het nogal.
ImageDesalniettemin is hij wel aangedaan door het feit dat er blijkbaar nog zoveel mensen zijn die zich zijn lot aantrekken en hem willen helpen. Hulp krijgt hij niet alleen van fans, ook bekende rockers als Steve Perry en Eddie van Halen hebben hem bijgestaan. Aan de muur hangen dan ook twee gitaren die door Eddie van Halen zijn gedoneerd. Ook de bij insiders bekende roze bestickerde Cacophony gitaar heeft een mooi plaatsje aan de muur alsmede een prototype van de custom Jason Becker gitaar die op dit moment door Paradise Guitars wordt ontwikkeld.
Ik overhandig Jason nog een stapel CD’s en DVD’s, die ik voor hem had meegenomen en maak me op voor een terugreis waarin slechts stilte past. Wel bedenk ik tijdens die rit de volgende actie waarmee we Jason een enorm plezier gaan doen.
Op 22 juli viert Jason zijn 39e verjaardag en hij zou het echt geweldig vinden om van zoveel mogelijk mensen een verjaardagskaart te krijgen. En dan niet middels een berichtje op zijn site, of via een e-mailtje; nee, gewoon een echte fysieke kaart, op zijn postadres, zoals dat ‘vroeger’ altijd gebruikelijk was . Hierbij wil ik dan ook zoveel mogelijk mensen oproepen om een kaart op te sturen naar:
Jason Becker
P.O. Box 70513
Point Richmond, CA 94807
USA
Een Charity zou een Charity niet zijn als ik dan ook ook niet zou vragen om een paar euro of dollars in de enveloppe te stoppen als donatie. Want dat is me wel duidelijk geworden: breed hebben de Beckers het niet, dus als wij met z’n allen kunnen helpen, dan moeten we dat zeker doen.
Iedereen alvast bedankt en tot de volgende blog!
Ron Coolen