View Full Version : je favoriete opnames
vrienden
nav de de discussie over opnamekwaliteit zou ik wel eens willen weten wat jullie favoriete opnamen zijn.....
nu kun je opnamen natuurlijk niet alleen maar beoordelen op pure akoestische kwaliteiten.
ik stel voor dat we de opname's in 3 categoerieen indelen, en ik doe er meteen maar even een voorbeeldje bij, let op:
geluidskwaliteit : john prine, bruised orange (album)
sfeer : john prine, bruised orange (album)
hitgevoeligheid : kylie minoque, can't get you out of my head (single)
je mag dus singles en albums noemen, en per categorie zoveel je wilt, en ook kunnen dezelfde platen in de diverse categorieen opduiken.......
en als er nog een 4e categorie bij moet komen: laat het even weten, want als lijstenfreak ben ik al snel geneigd van dit soort dingen statistieken bij te houden, maar dan moet natuurlijk wel zuiver gebeuren.............
je mag natuurlijk vaker posten in dit topic, maar zorg er dan voor dat je geen items dubbelpost :cooler:
om het jullie makkelijker te maken laat ik mijn favorieten even thuis :) , maar mijn voorbeelden zijn welgemeend..............
en ohja: elke muzieksoort mag meedoen, maar persoonlijk ben ik het meest geinteresseerd in jullie favoriete popopnames, and yes, that includes jazz.............
..... and folk, of course, and banjomusic, yes yes yes , you're all welcome.........
pyaemia
5 mei 2008, 10:34
Daar komt ie dan:
geluidskwaliteit : Necrophagist, Epitaph en Metallica, Black album.
sfeer : Fun Lovin' Criminals, 100% Columbian
hitgevoeligheid : Illdisposed, Dark
Even de nodige toelichting;)
Necrophagist is een geweldige, technische deathmetalband uit Duitsland. De composities en het spel is geweldig. Voor een deathmetal opname heeft deze plaat een geweldige dynamiek (mastering: Bob Katz!) en is enorm gedefinieerd. Ik heb deze plaat een aantal keren over een gewelidige PA aan mogen zetten, met als resultaat dat iedereen met de monden open staat te luisteren. Onze drummer speelt nu bij hen (www.necrophagist.de).
Black album, een beetje nostalgiek en voor mij de reden dat ik de metal in gerold ben. Vulgar Display op Power van Pantera is er ook zo één. Heerlijk, dynamisch en niet tot in de puntjes recht gezet in protools.
Fun Lovin' Criminals. Opzetten en je weet precies wat ik bedoel. De sfeer die die gasten neerzetten, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Tenslotte, Illdisposed. Onuitstaanbare Deense dronkelappen, maar geweldige pakkende nummers.
Dat is een moeilijke, ik denk vaak als muzikant en producer, maar veel te weinig als muziekliefhebber en luisteraar. Er zijn maar heel weinig producties waar ik een wow gevoel bij oploop, maar dat is ook niet zo belangrijk. Waar het in feite echt om gaat is de muziek en dan in het bizonder de correlatie tussen de muziek en de tekst.
En dan zijn er zo enorm veel waardevolle dingen dat je te kort leeft om die allemaal te genieten, vooral in de klassieke muziek zou ik meer willen grasduinen maar daar kom ik niet aan toe.
De aanleiding van dit draadje is het draadje wat ik begon over geluidskwaliteit en als je op zo'n dag naar al die producties luistert op een echte hi end set, dan blijft er niet zo gek veel over wat echt 100% geweldig klinkt. De LP met die opname van Harry James is geluidstechisch het beste wat ik in jaren heb gehoord.
Ik heb een tijdje gewerkt aan een CD met de folkgroup 'Dockside' en dat leverde een CD op waar ik heel trots op ben en waarvan een stukje op mijn website staat (Kilkelly). Dit is een echte audiofiele CD geworden en op die CD staat ook het prachtige nummer 'The Dimming of the Day' van Richard Thompson, gezongen door de vrouw van de zanger die Kilkelly doet en begeleid door twee akoestische gitaren. En dat is vaak een stuk mooier dan al die overgeproduceerde, vol met allerlei geluiden gestampte producties.
Kijk en luister voor een andere mooie uitvoering hier. (http://www.youtube.com/watch?v=8U7AE_68z_s)
sfeer: ongetwijfeld de cd made in heaven van queen. niet alleen het verhaal er achter ( zang van mercury opgenomen in de maanden voor hij stierf) maar de muziek complimenteerd de text op een hele mooie manier. het is een lekkere, tikje melancholische plaat!
stevie_vp
5 mei 2008, 15:02
geluidskwaliteit : John Mayer, Continuum (album)
Hele album is zo minimalistisch en puur opgenomen, top!
sfeer : Elvis Presley, Aloha from Hawaii (live Album)
Live via satellite, Eerste live uitgezonden concert ooit, bijna de
hele wereld keek mee. Bijzonder goed opgenomen ook.
hitgevoeligheid : Smashing Pumpkins, tonight tonight, Mellon Collie
and the infinite sadness
Een "hit" met inhoud. Muziek technisch op eenzame hoogte in die periode imo.
bass blom
6 mei 2008, 01:15
zonder er echt heel lang over na te denken..
sting, die cd van zijn 50 jaar feestje.
mick jagger, wandering spirit.
dvorak, cello concert Maisky, Bernstein, et al
Geluidskwaliteit: Miles Davis - Kind Of Blue, zo mooi warm en met prachtige bekkens, je hoort het koper.
Sfeer: Slayer - South of Heaven, geweldige sound die precies bij de sfeer past.
Hitgevoeligheid - Ani DiFranco - So What, prachtige melancholieke melodielijn met mooie blazers erachter.
guhlenn
6 mei 2008, 08:33
Heb weinig met pop. MAar the police voldoet aan alle drie de criteria imho.
harrie-beton
6 mei 2008, 10:29
Als ik speakers ga testen neem ik 1 mapje mee:
In mijn bescheiden mening top CD's qua geluidskwaliteit:
New Gold Dream - Simple Minds
Throwing copper - Live
Kind of Blue - Miles davis
2e symfonie van Mahler - uitvoering Klemperer
Missa Criolla - Jose Carreras
Black Album - Metallica
Paris Texas - Ry Cooder
Systematic Chaos - Dreamtheater
Achtung baby - u2
the wall - Pink Floyd
roots - sepultura
amused to death - Roger Waters
Uiteraard nergens een remaster van. De remasters zijn vaak zo plat als een dubbeltje qua dynamiek.
ach, ik ben een kind van mijn tijd.. ook al denk je van niet (S. Freud)
He, jij hebt Kind of Blue er ook bij staan, mooi is die he.
+1 voor dream theater's systematic chaos! heerlijk gedefinieerde sound, alleen wel weer jammer dat de 5.1 mix klinkt alsof er een enorm pompende compressor op staat....
pyaemia
6 mei 2008, 12:07
Buena Vista Social Club!
ik doe er nog maar eens een paar in, maar veel goede popopnames lijken er volgens ons dus niet te bestaan, geen verrassende conclusie overigens: voor de verandering doe ik hier en daar een specifiek nummer
geluid: papa don't preach, madonna, als de rhytmesectie inzet explodeert het geluid uit mijn joekels van luidsprekers, ik wil dit nummer dan ook alleen maar HARD horen......
sfeer: spinvis, zijn 1e cd, heel matige opnamekwaliteit maar enorm veel sfeer, 1 van de weinige nederpopplaten die ik regelmatig draai...........
hitgevoeligheid: obladi oblada, overigens ook een zeer goede opname
overigens ben ik een liefhebber van hits in de stijl van t.rex, bowie, sweet, slade, dat soort werk, en daarom natuurlijk een liefhebber van het werk van tony visconti, met zijn lekker inmekaargedrukte geluid..................
dus voor hitgevoeligheid en sfeer: heroes, david bowie/ brian eno/ tony visconti :hippie:
Tony Visconti, daar kan ik me wel in vinden (vooral Berlin en Schools out met name)
geluidskwaliteit :Steely Dan, Royal Scam -alles kraakhelder en loepzuiver en toch funky als de nete
Sex Pistols, Never Mind - dat geluid van die basgitaar alleen al
Gene Vincent and his blue Caps..1957 geloof ik maar oei, wat een sound, lichtjaren voor op Elvis en tijdgenoten
sfeer : Spirit, Future games, Tod Rundgren, A Wizzard a true star, Utravox, Ha Ha Ha. Jon Anderson, Olias of sunhillow
hitgevoeligheid : Aerosmith, Get a grip. Hoeveel drums en gitaren kan je op een cd proppen en toch een volkomen natuurlijke fmhitsound overhouden.
Tony Visconti, daar kan ik me wel in vinden (vooral Berlin en Schools out met name)
:soul: die albums zijn allebei geproduceerd door bob ezrin.......
anekdote: om het kindergehuil in "the kids" op te nemen heeft ezrin zijn eigen zoontje gebruikt: hij had hem verteld dat mama weg was gegaan en nooit meer terug kwam, grapje natuurlijk, jaja, die bob ezrin toch....
tony heeft in 1975 een sparks-album geproduceerd, indiscreet, een van hun beste.......
en nog even een lijstje:
geluid; beatles, abbey road, het begin van de moderne popopname
sfeer: cowboy junkies, the trinity sessions, pure stereo-opname, live gespeeld zonder publiek
hitgevoeligheid: suzi quattro, can the can, maar eigenlijk heel veel van het producersduo chin/chapmann
Als je het hebt over een pionier: Les Paul, die al multitrack opnamen maakte en met de pitch klooide in de jaren 50 en met Mary Ford het geweldige 'How High the Moon' op de plaat zette.
Steely Dan? Ik hou helemaal niet van dat geluid en ik ben niet de enige. Met Roger Nickols waren ze de pioniers op digital gebied, maar hun laatste plaat namen ze op bij Walter Sear en dan heb je het over de ultieme analoge studio. Walter vind 16 sporen op 2 inch het maximale en als je daar naar binnen stapt ben je echt in de jaren 60/70 aangeland.
Commentaar van SD: we waren even vergeten hoe goed analoog klinkt, maar dat is op zichzelf ook weer onzin.
Solidkick
8 mei 2008, 10:13
Als je het hebt over een pionier: Les Paul, die al multitrack opnamen maakte en met de pitch klooide in de jaren 50 en met Mary Ford het geweldige 'How High the Moon' op de plaat zette.
Bij deze een linkje van recordist.com met interviews met oud Ampex medewerkers. Oa een aantal fragementen over de samenwerking met Les Paul en de ontwikkeling van de 1e multitrack voor LP:
Ampex Interviews (http://recordist.com/ampex/mp3/index.html)
Steely Dan? Ik hou helemaal niet van dat geluid en ik ben niet de enige. .
Achja. Steely Dan werd indertijd vaak gebruikt om de kwaliteit van stereoapparatuur te demonstreren, je moet de dingen wel in perspectief zien.
In de late seventies, early eighties was er een big leap in opnamekwaliteit, de eerste digitale recordings/effect processors deden hun intreden evenals polyfone synthezisers en stemapparaten. Veel platen in de jaren 80 klinken gedateerd omdat producers geen maat konden houden met al dat snoepgoed. Overdadige galmen, veel DX7 strings, chorussen en noisegates op drums, daar waar in de jaren zeventig de trend was om alles geisoleerd en droog te houden. Op die spannende scheidslijn zijn een hoop mooie dingen opgenomen. Jackson's Off the Wall, Cooders Bop till you drop en Talkings head's Remain in Light. Wat daarna kwam is vooral veel Eventide en Yamaha DX'en.
Als je op hi fi beurzen komt hoor je overal Diana Krall, welke als referentie wordt gebruikt en het grappige is dat het helemaal niet zo goed klinkt. Norah Jones zit een beetje in dezelfde hoek met haar piano en jazzy begeleiding en dat klinkt (zeker haar eerste CD) een stuk beter. Goed, af en toe gaat ze zo hard dat de boel in de stress gaat, maar het was haar eerste CD en niemand kon vermoeden dat hij zo succesvol zou worden. Maar haar stem klinkt beter, haar piano klinkt beter, de upright bas klinkt beter en de gitaren klinken beter. En de piano stemt in tegenstelling met die van vrouw Krall, want die is niet zuiver.
bass blom
8 mei 2008, 12:54
in DTS opnames wordt die reunie DVD van de eagles geroemd en als referentie bestempeld, 1994? unplugged.
is ook erg mooi.
Als je op hi fi beurzen komt hoor je overal Diana Krall, welke als referentie wordt gebruikt en het grappige is dat het helemaal niet zo goed klinkt. Norah Jones zit een beetje in dezelfde hoek met haar piano en jazzy begeleiding en dat klinkt (zeker haar eerste CD) een stuk beter. Goed, af en toe gaat ze zo hard dat de boel in de stress gaat, maar het was haar eerste CD en niemand kon vermoeden dat hij zo succesvol zou worden. Maar haar stem klinkt beter, haar piano klinkt beter, de upright bas klinkt beter en de gitaren klinken beter. En de piano stemt in tegenstelling met die van vrouw Krall, want die is niet zuiver.
Oh, dat is ook zo'n vreselijke ergernis, dat demonstreren op beurzen: ze gebruiken allemaal dezelfde plaatjes, want veel kennis van muziek hebben die verkopers vaak niet, en dan gaan ze allemaal met hetzelfde setje van een paar plaatjes demonsteren, walgelijk.
In de jaren 80, toen de cd net kwam, leek het wel alsof er maar 1 cd bestond, brothers in arms van dire straits, een heel nare scherp klinkende rotopname, waar vooral de heel goede en lineaire luidspekers problemen mee hadden, omdat ze als veel te scherp werden beoordeeld.
op speakers als een canton of bowers and wilkins werd je er helemaal gek van, terwijl de slome ellipson speakers uit die tijd er veel beter uit leken te komen.
steely dan was er ook zo een: the nightfly van donald fagen, zo'n zielloos computerplaatje, brrrrrrr.
Mijn vader demonstreerde vroeger vaak met lp's van een amerikaanse dixielandband uit begin jaren 60: the firehouse five plus two: Han S zou ze moeten kennen: gruwelijk goed en simpel opgenomen, enorme dynamiek, en als je die plaat draaide op een fijne thorens, met bv. een shurre V15, over een fijne luxman versterker en een stel IMF tls 80 dan hoorde je iets wat imo nu niet meer geproduceerd wordt qua opnames, en dat terwijl de apparatuur fors verbeterd is sinds de jaren 70.....
Maar die zielige figuren op die beurzen, ik heb bijna nooit iets fatsoenlijks gehoord bij zulke gelegenheden: op een bepaald moment kreeg ik zelfs bijna ruzie bij een demonstratie van Cabasse......
De verkoper ging een sub-woofer/ satelliet set demonstreren, duidelijk gemaakt voor kleinere ruimte, maar wilde alleen maar laten horen dat het ding heel erg hard kon.
Toen ik daar een opmerking over maakte, iets in de trant van "daar zijn deze speakers niet voor gemaakt" werd meneer de verkoper heel pissig, en trok mijn deskundigheid in dezen ernstig in twijfel....
Nou heb ik in mijn leven nogal al wat luidsprekers gebouwd, vooral het filtertechnische gedeelte, dus ik weet nogal goed waar ik over praat, en dat liet ik hem even weten, waarop meneer de verkoper zei dat ik dan maar lekker niet moest luisteren.
Gelukkig was er bijval van de andere aanwezigen op het volume, zodat verkoper lekker op zijn bek ging met zijn schijtdemonstratie.
Heel domme demonstratie trouwens, want het ging hier om een heel leuk setje
Hifi beurzen moet je heel ver van je laten is mijn mening, maar soms kan ik het niet laten, want wat is er nou leuker dan je op te geilen aan een plm. 1 meter hoge, honderden kilo's zwaar, 80.000 eurootjes kostende platenspeler van Transrotor :soul:
Kakihara
9 mei 2008, 09:53
Qua sfeer : Fire and Water van Free. Zomers zwoel, als het dat moet zijn, rauw als het rauw moet zijn en ingetogen als het ingetogen moet zijn.
Qua hitgevoeligheid : All Right Now van datzelfde album. Was een poging om een 'meezinger' te hebben. Is wel gelukt, denk ik. De bas komt pas binnen aan het begin van de gitaarsolo, geen hond die het opvalt dat ze er daarvoor niet was. Geweldig !
Qua opnamekwaliteit : ik vind dat Songs in the Key of Life van Stevie Wonder destijds zijn tijd ver vooruit was en het klinkt nog altijd hedendaags.
Solidkick
9 mei 2008, 10:03
Qua sfeer : Fire and Water van Free.
I second that. Klinkt als een klok.
Dit weekeinde heb ik eindelijk eens de tijd genomen om van bad en thriller van michael jackson de lp- en cd- versies te vergelijken.
En wat ik al vermoedde blijkt waar: de lp wint op alle fronten; sterker nog: als ik alleen de cd-versie had gekend had ik niet geweten dat het hier om de misschien wel beste pop-opnames aller tijden zou gaan: de dynamiek is veel minder, het sprankelende hoog is weg, de diepe bassen zijn rommelig en opgeblazen........
het blijft een raar fenomeen, de lp, en raar dat uiteindelijk de cd toch een stukje minder is..... :hippie:
Powered by vBulletin® Version 4.1.10 Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.