Werken als muzikant

[Guitarik]

Zijn er hier ook gitaristen die hun hobby tot een beroep hebebn gemaakt? Als gitarist of op een andere manier in de muziekwereld?

Ben wel benieuwd hoe jullie daar in zijn gerold namelijk.

[Lexvandoef]

Vaak mensen die via hun consevatorium opleiding mensen kennen die weer klusjes voor ze hebben. En dan weer verder via mensen en via via. Tis vaak mensen kennen.

[peter_heijnen]

Ik speel ruim vijftien jaar gitaar voor mijn werk en ben er idd via het conservatorium en het daar opgebouwde netwerk ingerold.

[Butcher]

Ik speel sinds m'n 16de-17de (ik ben nu 30) gitaar "voor de kost", nadat ik binnen twee weken van de vooropleiding van het Arnhems Conservatorium ben weggelopen, na een "kleine" kwestie met Thom Koldenhoff, of hoe heet die eikel ook al eens weer?

Voordat ik verder ga wil ik effe zeggen dat dit mijn verhaal is. Iedere muzikant die ik ken is er op een andere manier gekomen.

Soms vertellen me mensen me iets in de trant van "Toch wel knap, dat je van je droom je beroep gemaakt hebt." Natuurlijk waardeer ik dat compliment van harte, maar ergens voel ik een dis-connect. Op de eerste plaats is een droom per definitie iets onrealistisch, maar ten tweede is muzikant zijn in mijn ogen geen beroep. De beste manier om dat uit te leggen is: Het verschil tussen WAT je bent en WIE je bent.

Een beroep is iets wat je doet, 35-40 uur per week, tegen een salaris, om je leven te financieren. Dus, in mijn ogen, "beroeps-muzikant" zijn houd in dat je muziek speelt om je dromen na te leven. Voor mij is dit iets te psychopathisch. Het uiteindelijke doel, en het uiteindelijke avontuur, van muziek spelen is muziek spelen, onafhankelijk van inkomen, pensioen en wat dan ook. Uiteraard kan ik voor niemand anders spreken, maar als ik in mezelf kijk, dan voel ik een volslagen, 100% desinteresse in zo'n beetje alles behalve het behouden van het vuur dat ik had toen ik voor de eerste keer een gitaar oppakte, en alles wat ik nodig heb om dat vuur te behouden. Het fascinerende is dat dit geen overwegingen zijn. Dingen waar meer conventionele mensen waarde aan hechten zijn "by default" niet te vinden in mijn gedachtegoed. Ik zie zelfs mezelf als een wandelende grap. Het uiteindelijke gevolg hiervan is een volslagen flexibiliteit om te doen waar je zin in hebt, en het gevolg daarvan is dat je muziek kunt spelen omdat je dat wil, en niet omdat het moet (wat weer "beroep" inhoudt.) En de muziek die je speelt puur en alleen omdat je daar zin in hebt is per definitie beter

Natuurlijk leven we in de 21ste Eeuw, en het is een fact of life dat er geld verdient moet worden. Gratis leven bestaat niet meer. De eerste paar jaar heeft m'n moeder me wat gesteund, terwijl ik van het ene kut bandje naar het andere kut bandje ging, dakloos geweest ben en weet ik niet wat nog meer onzin. Ik ben zelfs een keer op het punt aanbeland dat ik twee elementen uit m'n Strat getrokken heb en verkocht heb om aan wat geld te komen. Dit was trouwens een van de vele momenten dat ik serieus overwoog om er mee te kappen. Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Desalniettemin denk ik dat m'n mentale flexibiliteit ( <--- lees: ik heb wat psychische problemen...http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon10.gif
Talking) me hier doorheen geholpen heeft.

Langzaam aan worden gigs beter, je krijgt wat beter betaald, je leert nieuwe mensen kennen en je houdt dat balletje rollende. Toen ik op het punt aankwam dat m'n situatie stabiel was en iets meer in staat was om iets selectiever met aanbiedingen om te gaan heb ik een besluit genomen dat m'n "carrière" ongelooflijk veel goed heeft gedaan. In plaats van mezelf af te vragen "What's in it for me?" bekeek ik dingen vanuit het standpunt "Wat gaat dit me kosten?". Dit heeft het ego uit dingen getrokken, wat op zichzelf een goed ding is, maar het heeft ook m'n netwerken bevorderd, omdat je opeens mede gitaristen werk kunt bezorgen, en niet alles voor jezelf behoudt.

Een paar tips die ik heb (ik ben een beetje moe van het typen van een verhaal...):

-Wees altijd op tijd, voor een repetitie of een gig.
-Kom voorbereid. Ken de nummers. Doe je huiswerk.
-Heb top apparatuur. Merk boeit niet. Maar het mag niet kapot gaan.
-Zie er uit als muzikant (en uiteindelijk jezelf). Zodra je je voor door uitstapt moeten mensen kunnen zien dat je muzikant bent.
-Ken je limieten. Als je niet kunt tappen, neem dan niet de Van Halen cover-band gig.
-Leer zingen. Hoeft niet lead te zijn. Achtergrond zang is vrijwel een vereiste in de A-level wereld... plus je spel word beter.

Hope this helps...

[zeiler]

maar ik zie ook mensen die er hun werk van gemaakt hebben en er zoveel plezier in hebben om mij bijvoorbeeld weer dingen te leren enzo en er toch hun geld mee verdienen! (wat jij ook zegt: dat ego eruit)...

maar als het inderdaad volledig om het MOETEN WERKEN draait en niet meer om het MOETEN WERKEN (met veel plezier)...

in ieder geval lijkt het mij later wel erg cool om ook andere mensen weer dingen te leren die ik geleerd heb (zeg ik nu :p), maar niet dermate beroepsmatig!

[Dude]

Soms vertellen me mensen me iets in de trant ...............
Hope this helps...


sjee..... you on drugs man ??

nee geintje, beetje lastig te lezen maar je verhaal getuigd van veel drive ! supercool !

en die tip van dat zingen, goeie, zal dr ook maar eens aan moeten denk ik haha

[Chris Winsemius]

Ik bouw en modificeer gitaarversterkers, fulltime sinds 2002, parttime sinds '97 en 't begon 'n beetje eind jaren 80.

Was gevraagd om naar de states te gaan om te werken bij 'n bekende en bevriende amp-bouwer/modder maar in de periode na 9-11 hebben we (in goed overleg, nog steeds zeer goede vrienden) die plannen moeten wijzigen en heb ik besloten dat ik hier fulltime "mijn ding" zou gaan doen.

't Heeft voor- en nadelen (net als elke "reguliere job"), hier iig. wat dingen om rekening mee te houden:
- je vriendin/vrouw/vriend/man moet er ook volledig achterstaan
- doe iets wat anderen niet of minder goed kunnen
- concentreer je op je beste eigenschappen/vaardigheden en zorg dat je dingen uitbesteed waar je geen tijd voor hebt of minder goed in bent (administratie/etc. in mijn geval)
- "ondanks het leuke": altijd zakelijk blijven denken
- (gezondheids)problemen zsm. maar iig. goed aanpakken

Ik heb ruim 30 jaar diabetes en dat was nooit goed in te stellen geweest, na veel problemen en mindere produktiviteit maar eens van alles medisch laten onderzoeken... bleek ik adhd te hebben, sinds 'n maand retalin en wat gesprekken en 't gaat nu stukken beter qua suikerspiegels, energie, focussing, planning, etc.

[B_2_the_a]

wat ik heb gemerkt bij een kennis van mij..

Hij zong in een van de grootste nederlandstalige popbands die Nederland heeft gekend, is gestopt... en na 8 jaar zich helemaal kapot te werken voor 300 euro per maand aan inkomen begint het nu eindelijk weer normaal te worden.

Wees gewaarschuwd: om in de wereld te komen moet je hard werken en om erin te blijven nog harder!

[Butcher]

Een van de lastigste dingen is idd het grijze gebied tussen "plezier" en "zaken".
Zoals ik het zie, gitaar spelen doe ik voor de grap. De "zaken" doe ik om op een podium/in een studio te komen.

Verder is "plezier hebben" een groot deel van het product dat je verkoopt. Niemand wil een gozertje die zich aan het vervelen is op een podium zien, laat staan in een band hebben. Wat mij geholpen heeft is dat ik gestopt ben met het imponeren van zowel het publiek als de band die me heeft ingehuurd. Vergis me niet, ik maak er altijd zaak van om "the man" te zijn, en niet een andere naam op een lijstje van gitaristen die gebeld kunnen worden, en dit klinkt als een paradox, maar de beste manier die ik gevonden heb is om alleen mezelf te imponeren. Ik alleen ken mijn spel het beste en ik ben de allereerste die daar verveeld door raakt, dus als ik mezelf verbaas weet ik dat ik 110% aan het geven ben. Het publiek/de band weet niet beter dan dat je met een lachje gitaar staat te beuken. Dat is trouwens een andere tip die ik heb: Lach. Altijd.

Verder ben ik tot het besef gekomen dat ik in de muziek wereld geen vrienden heb. Alleen goede kennisen, en een paar hele goede kennisen, en ik ga "as such" met hen om. Mede muzikanten hebben de zin en de tijd om naar je persoonlijke problemen te luisteren. Zoek je vrienden buiten de muziek-wereld. Althans, dat is mijn persoonlijke ervaring. Het punt hiervan is dat er buiten de muziek-wereld weinig mensen zijn die zich aan jou kunnen relateren. Wat me op het volgende punt brengt: de mentor.

Ik zat een paar jaar geleden bij m'n zus in haar apartementje en het viel me op dat het eten dat ze gekookt had precies hetzelfde smaakte als dat van m'n moeder, die mijn zus heeft leren koken. Verder ben ik op een boerderij opgegroeit, en als ik boer zou zijn geweest, dat zou ik waarschijnlijk dezelfde approach als m'n vader hebben gehad (Dezelfde routines, hetzelfde merk tractor etc etc.). Zoals iemand die zijn leven aan vechtkunst wijdt en uiteindelijk exclusief bij een sensei gaat studeren, heeft het mij ongelovelijk geholpen dat ik iemand ontmoet die uiteindelijk mijn vriend en mentor is geworden. Deze ontmoeting was twee-richtings verkeer, trouwens. Deze man zag in mij iemand die richting nodig had, en hij zag iemand die hij kon vertrouwen om zijn traditie aan door te geven. En ik zag een vriend in hem. Ik heb geen werk gekregen van hem, en hij heeft me nooit aanbeveelt, maar de meeste dingen die ik van hem geleerd zijn hebben me ongelofelijk geholpen om mezelf staande te houden als gitarist, en z'n advies was zo gevarieerd als:
-Muziek is een geschenk dat je niet mag houden, je moet het doorgeven.
en:
-Geef een vrouw geen orgasme tenzij je een tijdje bij haar wil blijven. Hmmm...

En vrouwen en carriere is weer een ander verhaal waar ik ook wel weer een boek over kan schrijven...

[duckman]

Hallo Butcher,

nu zie ik dat je in Nashville woont/werkt. Nu ben ik daar een paar jaar geleden ook geweest en het viel me op dat er veel live muziek is (duh..I know, Nashville is DE country/bluegrass stad van de US) en dat het niveau van de muzikanten ook erg hoog is.
Is de concuyrrentie niet moordend? Ik bedoel ten eerste trekt Nasville muzikanten aan als stront vliegen en ten tweede is er een hechte scene ( wat ik er van merkte) en volgens mij kom je daar moeilijk tussen.

Maar was een leuke trip, alle Gibson factories en shop,exit in, broadway,Gruhn guitars, steaks, mushroom pizza etc.
Zelf nog wat meegemaakt bij de coyote ugly bar (??)....maar da's een ander verhaal :hippie:

[Butcher]

Hey Duckman-

De scene in Nashville is nogal vreemd. De Broadway-scene is niets meer dan een grote groep muzikanten, er is weinig sprake van "bands" in de zin van gerepeteerde eenheden. Zangers boeken gigs in clubs en bellen muzikanten om te kijken of ze kunnen spelen. Verder speel je een shift van 4 uur, zonder pauze, voor fooien. En de nummers zijn hoofdzakelijk standards. Iedereen speelt zo'n beetje dezelfde liedjes, en over het algemeen is de kwaliteit van muziek op Broadway nogal bout.

Deze scene is niet zo "close" als dat je denkt. Wat ik vond was dat muzikanten daar gastvrij zijn en altijd bereid zijn om je voor een paar nummers op hun instrument te laten spelen. Dit geeft ze de tijd om effe te pissen...

De tweede paralelle scene is die van roadbands, die het land afreizen om in casino's en clubs te spelen. Daarnaast zijn er de "artist gigs", waarbij je muzikant bent voor een artiest(e) met een platencontract. En dan is er de studio scene, die opgedeelt is tussen Master Session muzikanten (de muzikanten die je op de radio hoort) en de demo muzikanten (die de pre-production demo's en songwriter demo's opnemen). De laatste drie catagorien zijn lastig om in te rollen. Het is wie je kent, en wie jou kent. The Nashville A-Team gitaristen, de top sessie gistaristen zijn Brent Mason, Tom Bukovac en Dan Huff, en deze lui staan op werkelijk alles. Als een artiest crossover wil doen, dan wordt Michael Landau uit LA overgevlogen.

Om je een idee te geven: Als je 6 avonden per week op Broadway beukt kun je 4-500 dollar per week verdienen, gedurende het toeristen seizoen, en als je op z'n tijd in de bekendere clubs staat. Roadbands verdienen gemiddeld hetzelfde per week. Inkomen van een artist gig hangt van de bekendheid van de artiest af, varieert tussen 300-1600 dollar per optreden. Een vriend van me speelt in Lynyrd Skynyrd en verdient 200.000 dollar salaris per jaar. Een andere vriend van me speelt keyboards voor Cher, en zit op een retainer. Gast verdient ongeveer een miljoen per jaar. En Cher speelt misschien 8 keer per jaar. Anyhoe. Demo sessies verdienen 35 dollar per track, en master sessions ongeveer $350 per uur. Daarnaast zijn er nog wat andere manieren om geld te verdienen zoals label showcases (100-150 dollar per show) en radio tours (100-150 per show).

De beste manier om geld te verdienen is songwriting, dan krijg je ongeveer 35 cent per unit sold.

Wat concurentie betreft, ik heb er persoonlijk weinig van gemerkt. Er is zoveel opportunity, en zoals je zei, Nashville is een magneet. Nu is het zo dat magneten ook roestijzer aantrekken...

[Harry]

even off topic als het mag... Butcher, ken jij Jason & the Scorchers uit Nashville? Die horen niet echt bij de insiders denk ik, omdat ze begin jaren 80 een soort tegenbeweging opgestart hebben. Eigenlijk ben ik benieuwd of ze daar nog een beetje naam hebben.....

[peter_heijnen]

Klinkt erg interessant allemaal Butcher, is wat jij doet voornamelijk werk of valt er voor jou ook veel te genieten?

[duckman]

Hey Butcher,

bedankt voor je verhaal.Ik was toch onder de indruk van de muzikanten op broadway.Er was een gitarist uit Texas die geweldig speelde.

Ik weet dat er ook een andere scene is, ik ken nogal wat mensen uit Nasville en omgeving.
Wel tof dat je daar je draai hebt gevonden.

[Butcher]

@Harry:

Jason & The Scorchers waren een behoorlijk bekende band in Nashville, en volgens mij heb ik ze een keer zien spelen. Persoonlijk ben ik altijd een fan geweest van Uncle Tupelo die vooral in hun begin jaren bomvol met energie speelden, een beetje in dezelfde stijl als J&TS.

@Duckman:

Vergis me niet, Broadway zit bomvol met talent. Ik ken behoorlijk wat lui die de vloer met me kunnen aanvegen. Jammer genoeg zijn talent en muzikaliteit/smaak twee verschillende dingen. Voor mij persoonlijk is muziek een "group effort", en wat ik veel zie is dat veel gitaristen a) alleen maar lead gitaar kunnen spelen en b) meer bezig zijn om zichzelf te promoten. Het principe dat ik geleerd heb is "It's all about the music", en dit vereist dat je, als muzikant, je bewust moet zijn van je rol in de muziek/band, en dat je in staat moet zijn om je rol te kunnen vervullen. Dit zie ik niet altijd. Verder zijn er de burn-outs, de gasten die hun initiele "drive" verloren zijn, de lui die vergeten zijn waarom ze begonnen zijn met gitaar spelen.

@ Piet_Heijnen:

Ik heb het goed naar m'n zin. Play for fun and get paid to haul our shit across town...

[taylor]

dan huff die zat vroeger toch in een rock band ? of vergis ik mij nou met iemand anders? weet zo niet meer de naam van de band maar vond t toen al een erg aardige gitarist/band .

[peter_heijnen]

dan huff die zat vroeger toch in een rock band ?
Giant, was zijn eigen band.

[Ibanez666]

Ik zit indirect in de professionele muziekwereld, maar dan omdat mijn vrouw haar geld met zingen verdiend. Ik ben op de dagen dat zij werkt dus thuis bij onze dochter. Geld gaan verdienen met een band is voor mij dus eigenlijk onmogelijk om die reden. We willen geen geld uitgeven aan een oppas en vinden dat ook eigenlijk onzin nu het ook mogelijk is om op deze manier te zorgen dat er altijd minimaal een van ons bij die kleine is.

[Luke-wannabe]

Hey Duckman-

De scene in Nashville is nogal vreemd. De Broadway-scene is niets meer dan een grote groep muzikanten, er is weinig sprake van "bands" in de zin van gerepeteerde eenheden. Zangers boeken gigs in clubs en bellen muzikanten om te kijken of ze kunnen spelen. Verder speel je een shift van 4 uur, zonder pauze, voor fooien. En de nummers zijn hoofdzakelijk standards. Iedereen speelt zo'n beetje dezelfde liedjes, en over het algemeen is de kwaliteit van muziek op Broadway nogal bout.

Deze scene is niet zo "close" als dat je denkt. Wat ik vond was dat muzikanten daar gastvrij zijn en altijd bereid zijn om je voor een paar nummers op hun instrument te laten spelen. Dit geeft ze de tijd om effe te pissen...

De tweede paralelle scene is die van roadbands, die het land afreizen om in casino's en clubs te spelen. Daarnaast zijn er de "artist gigs", waarbij je muzikant bent voor een artiest(e) met een platencontract. En dan is er de studio scene, die opgedeelt is tussen Master Session muzikanten (de muzikanten die je op de radio hoort) en de demo muzikanten (die de pre-production demo's en songwriter demo's opnemen). De laatste drie catagorien zijn lastig om in te rollen. Het is wie je kent, en wie jou kent. The Nashville A-Team gitaristen, de top sessie gistaristen zijn Brent Mason, Tom Bukovac en Dan Huff, en deze lui staan op werkelijk alles. Als een artiest crossover wil doen, dan wordt Michael Landau uit LA overgevlogen.

Om je een idee te geven: Als je 6 avonden per week op Broadway beukt kun je 4-500 dollar per week verdienen, gedurende het toeristen seizoen, en als je op z'n tijd in de bekendere clubs staat. Roadbands verdienen gemiddeld hetzelfde per week. Inkomen van een artist gig hangt van de bekendheid van de artiest af, varieert tussen 300-1600 dollar per optreden. Een vriend van me speelt in Lynyrd Skynyrd en verdient 200.000 dollar salaris per jaar. Een andere vriend van me speelt keyboards voor Cher, en zit op een retainer. Gast verdient ongeveer een miljoen per jaar. En Cher speelt misschien 8 keer per jaar. Anyhoe. Demo sessies verdienen 35 dollar per track, en master sessions ongeveer $350 per uur. Daarnaast zijn er nog wat andere manieren om geld te verdienen zoals label showcases (100-150 dollar per show) en radio tours (100-150 per show).

De beste manier om geld te verdienen is songwriting, dan krijg je ongeveer 35 cent per unit sold.

Wat concurentie betreft, ik heb er persoonlijk weinig van gemerkt. Er is zoveel opportunity, en zoals je zei, Nashville is een magneet. Nu is het zo dat magneten ook roestijzer aantrekken...
Misschien heb je het al gezegd, maar in welke scene zit jij dan?

[ruezzz]

Een oom van onze zanger vroeg hem ooit op een verjaardagsfeestje; 'hoe is het met de muziek?' Zanger: 'Gaat prima!'. De oom weer: 'Ooit komt er wel een tijd dat je ook weer gewoon moet werken...'



Nee hoor, dit gaat al vijftien jaar vanzelf, hoef je niks voor te doen... (Denk het ook ja...)

[JelmerOnGuitar]

Hey Butcher,

Echt leuk om je verhalen te lezen! Ik heb respect voor je, over een doorzetter gesproken!

Ik vind het ook leuk je muziekjes te horen op je myspace, je speelt goed! Erg lekkere sounds:D En zoals je ook al schreef kun je vanalles spelen!

Mooi hoe je beschrijft dat je als gitarist niet altijd alleen maar aan jezelf moet denken. Je moet je eigenlijk de hele tijd afvragen "waar de fuck ben ik mee bezig", zodat je gitaarspel constant écht iets toevoegt aan de muziek! Ben het gloeiend met je eens, en als ik íets heb geleerd de laatste jaren is het dát wel!

Ook zie ik op je myspace dat je de komende maanden zowat elke dag speelt, supervet! Ik wens je veel succes nog verder daar in de States.:D

Jelmer.

[Mephistocles]

Ik heb ruim 30 jaar diabetes en dat was nooit goed in te stellen geweest, na veel problemen en mindere produktiviteit maar eens van alles medisch laten onderzoeken... bleek ik adhd te hebben, sinds 'n maand retalin en wat gesprekken en 't gaat nu stukken beter qua suikerspiegels, energie, focussing, planning, etc.
ADHD onoplettend, hyperactief of gecombineerd?

O ja, join the club, ik ben een onoplettende (ADD) :)

EDIT: OMG! Ik heb dit nauwelijks gepost of er staat alweer een heel verhaal hieronder... Volgens mij weet niemand wat ADD/ADHD inhoud...

[Butcher]

Ego is een fascinerend iets. Aan de ene kant heeft het me ontzettend veel genekt, so to speak. In Nederland, en de eerste 3-4 jaar hier, was ik een klein etterbakje met een grote bek. (En ik denk dat er wat mensen op dit forum zitten die ik op de stang gejaagd heb met wat arrogante stellingen... bij deze m'n verontschuldigingen!) Het was voor mij moeilijk om te accepteren dat ik niets aan niemand niet te bewijzen heb.

Toen ik aankondigde dat ik naar de VS ging om gitaar te spelen was mijn moeders reactie (letterlijk, trouwens): "Je gaat waar naartoe om wat te doen??????????!!!!!!!!! Ga nou toch gauw op het dak zitten!!!!!!!!" En zoals ik al zei, ze heeft me de eerste jaren hier gesteund, waarschijnlijk tegen beter weten in. Voor haar was het moeilijk, en ik denk dat dat het nog steeds is, maar haar motto is: "Je kunt beter met een warme hand geven dan met een koude." Desalniettemin waren telefoon gesprekken in de eerste jaren hier moeilijk, omdat mijn moeder (bij gebrek aan beter woorden) resultaat wilde zien, en dat had ik niet, dus m'n ego kikte in, en ik stond op standje Defensie en was assertief. Ook kreeg ik de Groeten Uit Maaiveld. Daarnaast hadden veel Amerikanen iets van "Hmm... okay... why the fuck would we want to hire a guy from fuckin' Holland? By the way Holland, is that near Amsterdam? Do you smoke weed?" Al met al, ik was een arrogant eikeltje op een ego-trip die op het defensief werd geplaats. Als je dat een paar jaar doet is dat lastig om uit je systeem te halen. Maar uiteindelijk loop je tegen de muur. Dit was trouwens het moment dat ik m'n mentor ontmoet heb.

Aan de andere kant is ego de brandstof van de muziekwereld, en eerlijk gezegd weet ik niet precies waarom. Veel van de bekende muziek die hier uitkomt is zware bagger. Moderne country is ondermaats en platen mij's nemen genoegen met one-hit-wonders en novelty songs (alhoewel sommige wel grappig zijn, zoals de nummer "Some Beach" of "I Hate To Kiss The Lips In The Morning That Chew My Ass Out All Night Long"). Muzikanten weten dit, en ik denk dat ze daarvoor willen compenseren . Op de tweede plaats is het muzikanten bestaan erg fragiel, en om jezelf staande en relevant te houden moet je assertief zijn, althans, dat is het idee dat ze hebben.

Uiteindelijk denk ik dat het een kwestie van discipline en zelf-controle is. Mijn definitie van ego is "zelf-identificatie met je brein", wat niet hetzelfde is als zelf kennis. René Descartes had het bij het verkeerde eind toen hij zei "Ik Denk, Dus Ik Ben." Een beter idee is "Ik Voel, Dus Ik Ben". Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Wat ik zeggen wil is dat zolang je boven je ego staat, er controle over hebt en het als gereedschap gebruikt zul je weinig problemen hebben.

Trouwens, ik ken hier behoorlijk wat Nederlanders. De eerste twee gozers die ik ontmoete toen ik 10 jaar geleden naar Los Angeles verhuisde waren Nederlandse muzikanten uit Utrecht en eentje, Daniël Coffeng, is nu m'n beste vriend. Woont in San Fransisco. Flamenco gitarist en gitaarbouwer Teye Wijnterp woont in Austin, TX. Verder zitten er in Nashville twee Nederlandse muzikanten die ik verder niet persoonlijk ken, een hij-tje en een zij-tje, er zit hier een Nederlands indie label, Corazong, van Evert Wilbrink, en m'n versterker reparatie-gast en bouwer heet Phillip Huizinga. En dan ken ik een stuk of 10-15 Nederlanders hier, die verder niets met muziek doen.

[JelmerOnGuitar]

Ego is een fascinerend iets. Aan de ene kant heeft het me ontzettend veel genekt, so to speak. In Nederland, en de eerste 3-4 jaar hier, was ik een klein etterbakje met een grote bek. (En ik denk dat er wat mensen op dit forum zitten die ik op de stang gejaagd heb met wat arrogante stellingen... bij deze m'n verontschuldigingen!) Het was voor mij moeilijk om te accepteren dat ik niets aan niemand niet te bewijzen heb.

Toen ik aankondigde dat ik naar de VS ging om gitaar te spelen was mijn moeders reactie (letterlijk, trouwens): "Je gaat waar naartoe om wat te doen??????????!!!!!!!!! Ga nou toch gauw op het dak zitten!!!!!!!!" En zoals ik al zei, ze heeft me de eerste jaren hier gesteund, waarschijnlijk tegen beter weten in. Voor haar was het moeilijk, en ik denk dat dat het nog steeds is, maar haar motto is: "Je kunt beter met een warme hand geven dan met een koude." Desalniettemin waren telefoon gesprekken in de eerste jaren hier moeilijk, omdat mijn moeder (bij gebrek aan beter woorden) resultaat wilde zien, en dat had ik niet, dus m'n ego kikte in, en ik stond op standje Defensie en was assertief. Ook kreeg ik de Groeten Uit Maaiveld. Daarnaast hadden veel Amerikanen iets van "Hmm... okay... why the fuck would we want to hire a guy from fuckin' Holland? By the way Holland, is that near Amsterdam? Do you smoke weed?" Al met al, ik was een arrogant eikeltje op een ego-trip die op het defensief werd geplaats. Als je dat een paar jaar doet is dat lastig om uit je systeem te halen. Maar uiteindelijk loop je tegen de muur. Dit was trouwens het moment dat ik m'n mentor ontmoet heb.

Aan de andere kant is ego de brandstof van de muziekwereld, en eerlijk gezegd weet ik niet precies waarom. Veel van de bekende muziek die hier uitkomt is zware bagger. Moderne country is ondermaats en platen mij's nemen genoegen met one-hit-wonders en novelty songs (alhoewel sommige wel grappig zijn, zoals de nummer "Some Beach" of "I Hate To Kiss The Lips In The Morning That Chew My Ass Out All Night Long"). Muzikanten weten dit, en ik denk dat ze daarvoor willen compenseren . Op de tweede plaats is het muzikanten bestaan erg fragiel, en om jezelf staande en relevant te houden moet je assertief zijn, althans, dat is het idee dat ze hebben.

Uiteindelijk denk ik dat het een kwestie van discipline en zelf-controle is. Mijn definitie van ego is "zelf-identificatie met je brein", wat niet hetzelfde is als zelf kennis. René Descartes had het bij het verkeerde eind toen hij zei "Ik Denk, Dus Ik Ben." Een beter idee is "Ik Voel, Dus Ik Ben". Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Wat ik zeggen wil is dat zolang je boven je ego staat, er controle over hebt en het als gereedschap gebruikt zul je weinig problemen hebben.

Trouwens, ik ken hier behoorlijk wat Nederlanders. De eerste twee gozers die ik ontmoete toen ik 10 jaar geleden naar Los Angeles verhuisde waren Nederlandse muzikanten uit Utrecht en eentje, Daniël Coffeng, is nu m'n beste vriend. Woont in San Fransisco. Flamenco gitarist en gitaarbouwer Teye Wijnterp woont in Austin, TX. Verder zitten er in Nashville twee Nederlandse muzikanten die ik verder niet persoonlijk ken, een hij-tje en een zij-tje, er zit hier een Nederlands indie label, Corazong, van Evert Wilbrink, en m'n versterker reparatie-gast en bouwer heet Phillip Huizinga. En dan ken ik een stuk of 10-15 Nederlanders hier, die verder niets met muziek doen.
Wauw, interessant dat jij zoveel nadenkt over jezelf.. Persoonlijk vind ik de menselijke psyche ook erg interessant.. Ik ben het trouwens ook erg met je verhalen hierboven eens. Je zei ergens ook iets over dat je ego goed voor je kan zijn. Ik denk dat dat idd zo is. Wanneer je voor een publiek staat met veel zelfvertrouwen en de overtuiging dat ook dit optreden een succes wordt, dan kan daardoor je gitaarspel ook erg overtuigd overkomen.

Zelf heb ik dit gevoel niet heel vaak. Ik ben vaak als ik optreed toch wel bezig met de gedachte wat de mensen wel niet van mijn style zullen vinden..
Echter heb ik wel eens iets dergelijks meegemaakt.
We speelden in Poppodium Romein (Leeuwarden) onze single-release.. Deze had ik erg goed gepromoot, dus bijna al mijn collega's en schoolvrienden waren aanwezig. Aangezien ik toen nog in een 9-koppige formatie speelde, en de rest van de bandleden ook hier en daar mensen had uitgenodigd, was Romein zowat uitverkocht.
Bovendien werkten we met de band echt naar die show toe. Toen we daar dus stonden wisten we precies wat we gingen doen, en toen ik heb podium op liep en iedereen begon te joelen, kreeg ik toch wel een héél zelfverzekerd gevoel... Het optreden ging super super goed, en we zaten daarna echt met een supergoed gevoel in de kleedkamer.
Diezelfde avond nog werden we gebeld of we de volgende dag misschien konden spelen op Museumplein bij de scholierenstaking. Natuurlijk! En plotseling stond ik de volgende dag voor 22.000 joelende lui (die niet voor ons kwamen maar toch:P).. Echter had ik toen nog steeds zo'n goed gevoel van de vorige dag, dat dit optreden ook lekker ging, echt zonder zenuwen..

M'n verhaal sluit niet heel erg aan op dit topic, maar het leek me wel interessant ff door te gaan op het 'ego-verhaal'.

[Butcher]

"We always felt that our music should be heard, regardless of who was playing it."
-Brian May

Ik geloof dat ik het ergens eerder schreef, maar "It's all about the music." Je wilt op een punt aanbelanden waar je gedachten en gevoelens geen invloed meer hebben op de muziek die je speelt. Je wilt het tegenovergestelde. Je wilt dat muziek jou beïnvloed en inspireert. Gedachten nemen altijd in het verleden of in de toekomst plaats, nooit "NU". "Nu" is dat moment in tijd dat te snel voorbij is en je brein en intellect is niet in staat om het te omvatten.

Persoonlijk ben ik bezig met meditatie, en m'n gitaar leraar is ook een Thai-Chi en Kung Fu leraar. Onze sessies duren 3 uur en zijn een combinatie van vechtsport en muziek. Het is verbazingwekkend om te zien dat er geen verschil is tussen deze twee.

Op een professioneel niveau zijn er ook dingen die je kunt doen, en "it all boils down to" repetities. Ik heb tours gedaan waarvoor ik twee maanden lang gerepeteerd heb. Zoals iemand naar het kantoor gaat, gingen wij naar een oefenruimte, Maandag t/m Vrijdag, 8 uur 's ochtends tot 5 uur 's middags. De meeste mensen repeteren totdat ze nummers perfect kunnen spelen. Het doel van deze repetities was om te repeteren totdat je nummers niet meer fout kon spelen. Je brein is geen factor meer, en je vingers "gaan" gewoon.

@ Jelmer:

Het viel je op dat ik veel over mezelf nadacht. Ik ben een intellectueel, en ik weet niet of dat een goed iets is. Ook weet ik niet of dit mijn persoonlijkheid is of een product van Nederlandse cultuur. Waarschijnlijk is het een combinatie van beide. Wat ik wel weet is dat Amerikaanse cultuur niet te omschrijven is met intellect, en ik heb de grootste problemen gehad om hier te aarden en de cultuurkloof te overbruggen. Uiteindelijk heb ik m'n verstand moeten afzetten, en op het moment dat ik dat deed viel het kwartje, en begon het balletje te rollen. Tegelijkertijd draaide de cultuurkloof zich om en ik ben op het punt aanbeland waarbij ik Nederland niet meer begrijp, en dit gaat dieper dan aan te zien hoeveel Nederland veranderd is in de afgelopen 10 jaar, en tegelijkertijd helemaal niet. Anyhoe, dat is weer een ander verhaal.

Wat ik wilde aangeven is dat mijn bestaan als muzikant mijn bestaan als persoon is. Ik ben niet naar de VS gegaan om muziek te spelen, ik ben naar de VS gegaan om te kijken of er nog wat te neuken viel (antwoord: oh ja.), en om muzikant te zijn, en dan "Muzikant" in de zin van levensstijl, net zoiets als hippies of zigeuners. (Verder ben ik trouwens absoluut geen hippie..) Dat ik publiekelijk muziek speel is een gevolg, geen doel.