Opbouw solo's

[EuroCinema]

Wat zijn jullie ideeen hierover? Ik merk dat ik een afkeer heb gekregen van langzaam en laag beginnen en dan gaandeweg steeds sneller en hoger. het wordt zo'n trucje.
Wes Montgomery hield vrijwel altijd aan: single notes - octaven - block chords en heel eerlijk gezegd is dat het enige wat ik minder mooi vind aan zijn geweldige spel. Je weet vanaf noot 1 waar het heen gaat.

Jazzers als Stanley Turrentine en Grant Green (zit net naar een cd met die twee samen te luisteren) bouwen solo's veel minder op. Er zitten thema's in, die worden uitgewerkt en elementen die als een soort verhaallijnen terugkomen. Maar er is geen climax. Zoals de "betere" film vaak ook juist geen spectaculaire ontknoping of happy end heeft, maar juist een open einde.

Ik vraag me echte af of een publiek dat kan waarderen (even buiten de die-hard echte-echte-jazzluisteraars).

Goed, ff hardop enken was dat. Uw meningen/ideeen graag!

[Tristan]

Tsja, ik weet het niet man, een goede solo is een goede solo, einde verhaal...

Maar goed, toch even iets uitgebreider, ik denk dat er meerdere soorten solisten bestaan...
Mensen die reutelen en bij dat reutelen waanzinnige dingen bedenken, maar soms dus ook even op gang moeten komen, de lengte de de opbouw van de solo's kan hierbij behoorlijk varieren...
Mensen die solo's echt uitwerken of in ieder geval een van tevoren uitgestippeld idee hebben, solo's varieren dan meestal wat minder van lengte en/of opbouw...

Iedere artiest heeft zijn of haar kracht denk ik, alhoewel ik, zeker in Jazz, met name van de eerste soort artiesten hou...
Het enige nadeel is dat ze soms ook echt een baggersolo spelen en dat komt bij de tweede soort artiesten wat minder voor, maar omdat het allemaal wat minder aan het toeval overgelaten wordt is het vaak ook minder verrassend en spannend heb ik het idee...
Vaak verschilt het trouwens ook per song wat er nodig is, dat merk ik bij mezelf in ieder geval wel...
Los daarvan kan je natuurlijk ook juist in het begin wat reutelen om daarna een van tevoren uitgestippeld idee te spelen, of juist andersom, dat werkt vaak ook goed...

Overigens zijn er natuurlijk meerdere methodes om een solo een climax te geven, ritme is hier er een van...
Probeer eens een bepaalde ritmisch patroon uit en probeer hiermee je lijn volledig door te zetten, dit geeft je vaak een plateau om wat meer los te gaan, helemaal als je een goede ritmesectie hebt die een beetje (ritmisch) met je meegaat...
Of je gaat gewoon wat meer outside spelen, kan soms ook lekker werken...
In principe heb je natuurlijk drie factoren die voor een opbouw kunnen zorgen, ritme, melodie en sound, en dus misschien het al of niet vasthouden aan bepaalde factoren nog...

[johantipker]

Saxofonist Bob Berg, lijkt wel altijd al op de climax te beginnen, eigenlijk wel apart, maar hij gaat toch niet vervelen... wat Tristan zegt... over een goed verhaal, daar zit wel veel in.. eeeh ik lees verkeerd: een goed solo = een goede solo; einde verhaal... waardoor ik dus op het idee kom: een goede solo moet een goed verhaal zijn; een solist moet wat te vertellen hebben!

een goed verhaal kan bijvoorbeeld beginnen met een brute moord :D ...
en dan maar weer de spanning laten zakken en langzaam opbouwen..

een goeie ritmesectie scheelt alles, als ze lekker achter je aan fietsen, gaat t allemaal veel makkelijker ipv een ritmesektie a la stacaravan, toch moet je daar ook weer niet te afhankeljk van zijn...

trouwens ken je don nick al?

http://www.youtube.com/watch?v=6q9SmMAGeto

[meul]

Ik ben het wel met Tristan eens, een goede solo is een goede solo.
de defenitie van een goede solo is natuurlijk lekker vaag. maar het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met een passende keuzen binnen je thema en iets dat hoort bij jouw persoonlijkheid anders gaat het onnatuurlijk of bedacht klinken.

zelf hen ik de neiging om te denken in opening, midden en einde, hiertussen ligt alles open. als de lijnen ertussen zo sterk zijn dat ze om een andere uitkomst vragen laat ik mijn plannen weer los. als achteraf dan blijkt dat de opbouw weer eens gewoon oubollig uitvalt, is dat maar zo.

wat ik zelf ook heel belangrijk vind is de uitvoering, de killertone of note. het kan harmonisch nog zo knap en goed in elkaar zitten, of vingertechnisch o zo knap gespeeld. als iemand in mijn oren lelijk, weinig of niet atriculeerd ben ik al snel klaar en is voor mij minstens net zo belangrijk als de opbouw. maar ik denk dat in de jazz die killertone en wat minder belangrijk begrip is?

[pimmetje]

Uiteraard waar: goede solo is een goede solo, ongeacht hoe hij tot stand is gekomen en in elkaar steekt.

Wat ik vaak gave solo's vindt, is het kloten op een thema'tje. Zelf vergeet ik (te) vaak als ik een solo doe dat dat ook een optie is (en sowieso vind ik 't vaak al te moeilijk om een beetje boeiend te kunnen maken :D).

Ik bedoel dan dus dat een klein, kort melodietje wordt gepakt en dat daarmee wordt gevarieerd tot in 't oneindige in tonen en ritme. Soms totdat er eigenlijk niets meer van dat thema'tje over lijkt te zijn... en dan gewoon weer de solo netjes naar dat thema terug kunnen leiden.
(ook leuk als anderen in de band snappen/voelen waar 't heen gaat en dan mee gaan doen :D).

Je hoort 't best veel in blues en jazz, maar ook een gitarist als Zappa kon daar echt waanzinnig mee bezig.

[EuroCinema]

maar ik denk dat in de jazz die killertone en wat minder belangrijk begrip is?

Ik heb een leraar gehad die zei: zelfs als je je gitaar stemt, moet het nog als jazz klinken. Ik denk dat dat er in de buurt komt?

[Pepe]

De solo wordt bij mij eigenlijk altijd bepaald door 2 dingen denk ik: de context en het moet iets toevoegen.
Voor de eerste heb je oefening en ervaring nodig, de tweede creativiteit en fantasie.

Zo heb ik voor rockabilly en country een hele rits runs, triple's, bendings en tweeklanken in my sleeve die je kan mixen en varieren. Voor rock gebruik ik pentatonisch als basis, voor funky en jazz denk ik meer vanuit een aantal gedimde en overmatige akkoorden enz enz.

Soms vraagt de song om een climax, soms een bevestiging van het voorgaande, soms een intro van het navolgende maar soms ook, bij progressive bijvoorbeeld, juist om rustpunten aan te brengen.

Hoe je dat precies doet, dat is creativiteit. De een heeft wat meer signature en skills dan de ander maar dat is verder niet zo interessant.

Ik stond ooit een keertje in een studio wat in te spelen maar niks scheen te werken. Uit meligheid liet ik een rondje langskomen waarbij ik op de snaren achter de brug wat spooky geluiden maakte. "Dat is het, niks meer aan doen" hoorde ik in mijn koptelefoon...

[meul]

Ik heb een leraar gehad die zei: zelfs als je je gitaar stemt, moet het nog als jazz klinken. Ik denk dat dat er in de buurt komt?

zou kunnen!, ik heb het idee dat frasering en timing hoger gewaardeerd word dan articulatie in de jazz. maar ik ben nou niet bepaald een insider in deze stijl. ik doe maar een beetje voor spek en bonen mee in deze discussie. b.v Johan en Tristan weten veel beter waar ze over hebben in deze stijl dan ik.

[Pepe]

zou kunnen!, ik heb het idee dat frasering en timing hoger gewaardeerd word dan articulatie in de jazz. maar ik ben nou niet bepaald een insider in deze stijl. ik doe maar een beetje voor spek en bonen mee in deze discussie. b.v Johan en Tristan weten veel beter waar ze over hebben in deze stijl dan ik.

ja, dat denk ik ook. Mijn oude gitaarleraar demonstreerde dat eens door willekeurige noten op de gitaarhals te pakken en dat klonk als een overtuigend stukkie jazz. Als ik dat deed hoorde je een serie rare noten.

[Tristan]

Ik denk dat frasering, timing en articulatie te veel met elkaar verbonden zijn om het echt als losse factoren te kunnen zien...
Een goede frasering en timing staan alleen met een juiste articulatie...

Het goede verhaal in de solo wat door Johan naar voren wordt gebracht vind ik op zich wel een aardig idee, maar in zekere zin ook wel weer een beetje afgezaagd, een goed verhaal mag van mij in dit geval wel wat onsamenhangende delen hebben, dat was ook een beetje wat ik met het reutelen bedoelde...

[meul]

Ik denk dat frasering, timing en articulatie te veel met elkaar verbonden zijn om het echt als losse factoren te kunnen zien...
Een goede frasering en timing staan alleen met een juiste articulatie.....

globaal gezien heb je natuurlijk gelijk. maar in feite kan je zonder te atriculeren natuurlijk best een goed lopend verhaal schrijven door b.v de nadruk te leggen op de harmonische progressie en timing. als je een luisteraar hebt die hier zijn plezier uit haalt heb je ook en goede solo. bovendien is het op zo'n dikke jazzbak met 0.12 erop ook gewoon wat lastiger om een bend een terts hoger op te trekken. ik denk dat dit, los van smaak, wel degelijk de uitvoer mogelijkheden beperkt en dan moet je gaan zoeken naar andere mooie zaken. en daar zijn ze dan ook heel goed in die jazzers!

[Ibanez666]

Hangt van het nummer af, soms vraagt het om een bepaalde opbouw, soms moet je gewoon meteen vol gas en soms kan een solo ook in een bepaald thema blijven zonder opbouw en rustig aan voortkabbelen.

[Tristan]

globaal gezien heb je natuurlijk gelijk. maar in feite kan je zonder te atriculeren natuurlijk best een goed lopend verhaal schrijven door b.v de nadruk te leggen op de harmonische progressie en timing. als je een luisteraar hebt die hier zijn plezier uit haalt heb je ook en goede solo. bovendien is het op zo'n dikke jazzbak met 0.12 erop ook gewoon wat lastiger om een bend een terts hoger op te trekken. ik denk dat dit, los van smaak, wel degelijk de uitvoer mogelijkheden beperkt en dan moet je gaan zoeken naar andere mooie zaken. en daar zijn ze dan ook heel goed in die jazzers!

Wat heeft een bend met articulatie te maken?
Waar je het hier over hebt, valt bij mij meer onder het kopje sound, waar (mindere) Jazzers inderdaad vaak wat minder kaas van gegeten hebben...

[meul]

Wat heeft een bend met articulatie te maken?
Waar je het hier over hebt, valt bij mij meer onder het kopje sound, waar (mindere) Jazzers inderdaad vaak wat minder kaas van gegeten hebben...

dit was te verwachten :) frasering is het maken/bedenken van mooie zinnen binnen een bepaalde context, een thema, of hele compositie zo je wilt. het articuleren is de manier waarop je de woorden binnen de zin(nen) uitspreekt. men kan zonder zonder een bend of een vibrato een goedlopende zin bedenken die het solo schema harmonisch gezien goed dekt of de akkoroden mooi met elkaar verbind. de uitvoering van dit alles onderscheid de ene speler van de andere. sterker, persoonlijk vind ik, in de rock maakt het je, of breekt het je, maar in de jazz luister ik weer anders, meer naar de harmonische vindingrijkheid die deze muziek bied. vandaar mijn stelling in de vorige post dat articulatie minder belangrijk lijkt in de jazz. maar nogmaals, ben niet al te geintroduceerd in de deze muziek stijl maar ben natuurlijk ook niet helemaal gek :)

voor mij staat dit even los van sound, sound in de zin van het maken van je geluid. uiteraard nodigd higain uit tot totale andere versieringen dan een cleane korte toon. je ziet boppers dan ook niet snel een legato run neerleggen die in de rock standaard kan zijn.

[Tristan]

Ja, maar ik zie sound niet alleen als iets dat uit je gitaar, amp of effecten komt...
Het komt ook uit je vingers en in die zin zou ik een bend dan ook eerder als soundkeuze dan als articulatie zien, articulatie is gewoon ritmische dynamiek, oftewel hoe hard of zacht je de noten ten opzichte van elkaar speelt...
In dat opzicht is articulatie dan ook nauw verbonden met het hebben van een goede timing en frasering...

Ik ben het wel met je eens dat er verschillen zijn tussen Rock en Jazzgitaristen en hun benadering van solo's...
Als je op dikke snaren speelt met een cleane sound dan is het ook moeilijker om de snaren te benden, dus dan heb je al wat minder keuze natuurlijk...
Toch zijn er in de Rock ook legio voorbeelden te noemen van (bekende) gitaristen die hun frases nou ook weer niet zo spannend uitdrukken...

Ik denk dat het meer met keuzes en mogelijkheden te maken heeft...
In de Jazz heb je natuurlijk de moeilijkheid dat de akkoordenschema's vaak ingewikkeld zijn, daarentegen heb je in de Rock soms weer dat men zich voor een groot deel op de technische aspecten toelegt, ik heb ergens toch het idee dat daardoor vaak een gedeelte van de aandacht die naar andere (mijns inziens belangrijkere) factoren had kunnen gaan, verloren gaat...

[Harald]

Wat heeft een bend met articulatie te maken?
Waar je het hier over hebt, valt bij mij meer onder het kopje sound, waar (mindere) Jazzers inderdaad vaak wat minder kaas van gegeten hebben...

Hoezo, mindere jazzers... heb opnames van Joe Pass gehoord (en nu niet zeggen bootlegs, of outtakes, stond gewoon op een Virtuoso cd. Met zo'n titel heb je wat waar te maken) gespeeld op een brak klinkende akoestische gitaar, die ooit bij aankoop van nieuwe snaren was voorzien, en zo te horen toen ook voor het laatst gestemd... Harmonisch weet de man precies wat hij doet, en misschien beter dan vele anderen, timing is prima, maar zijn sound is, ook op veel andere opnames, vaak vreselijk, soms op het hakkerige af. Op andere opnames klinkt hij weer fantastisch. (opvallend vaak opnames waar hij zangeressen begeleidde, vaak heel mooi) Blijkbaar interresseerde het hem niet zo. Hij werkte uiteindelijk ook zonder versterker, met het risico dat het over een slechte installatie beroerd klonk.

Qua techniek belangrijk valt het me (naast shredders en klassiek) juist bij de jazzfans op dat ze kwaliteit vaak aan moeilijkheid af lijken te meten. Hoe moeilijker hoe beter lijken ze te denken. Maar hoe moeilijk het is wil ik als luisteraar helemaal niet weten. Dat heeft niets met muziek te maken. Muziek moet je raken, iets met je doen. Of het moeilijk is is alleen belangrijk voor degene die het moet spelen.

Solos zijn er niet om de wereld te laten horen hoe goed je kan spelen, ze zijn een deel van het nummer, en de solo hoort het nummer sterker te maken. Soms is dat een kwestie van harmonisch mooi spelen, soms snel, en soms zijn het een paar goed gekozen rare geluiden... Maar goed, bij jazz gaat het vaak om de solos, niet om de composities. Iemand als Pat Metheny heeft daar een mooie balans in, en gelukkig zijn er meer.

[meul]

Ja, maar ik zie sound niet alleen als iets dat uit je gitaar, amp of effecten komt...
Het komt ook uit je vingers en in die zin zou ik een bend dan ook eerder als soundkeuze dan als articulatie zien, articulatie is gewoon ritmische dynamiek, oftewel hoe hard of zacht je de noten ten opzichte van elkaar speelt...
In dat opzicht is articulatie dan ook nauw verbonden met het hebben van een goede timing en frasering...

Ik ben het wel met je eens dat er verschillen zijn tussen Rock en Jazzgitaristen en hun benadering van solo's...
Als je op dikke snaren speelt met een cleane sound dan is het ook moeilijker om de snaren te benden, dus dan heb je al wat minder keuze natuurlijk...
Toch zijn er in de Rock ook legio voorbeelden te noemen van (bekende) gitaristen die hun frases nou ook weer niet zo spannend uitdrukken...

Ik denk dat het meer met keuzes en mogelijkheden te maken heeft...
In de Jazz heb je natuurlijk de moeilijkheid dat de akkoordenschema's vaak ingewikkeld zijn, daarentegen heb je in de Rock soms weer dat men zich voor een groot deel op de technische aspecten toelegt, ik heb ergens toch het idee dat daardoor vaak een gedeelte van de aandacht die naar andere (mijns inziens belangrijkere) factoren had kunnen gaan, verloren gaat...

Oke, de pest is altijd weer de defenitie van het woord. sounds zoals jij het bedoeld is inderdaad het totaal plaatje. voor mij is articulatie niet alleen rimiek maar ook alle andere aspecten die dynamiek in je spel brengen. maar goed what's in a name, ik heb het ook maar uit een boekje en jij vast ook. of heb je het van iemand die een boekje gelezen heeft? :)

In alle genres heb je klunzen en helden, maar, wat jij of ik lelijk vinden word door anderen weer zeer gewaardeerd. het is maar hoe je luistert en wat je zoekt. EuroCinema is het gewoon ff zat om altijd maar weer het zelfde te doen. Een ander vind dat nu juist zo mooi en doet er alles aan om dit zo te krijgen.

bij nader inzien, gezien de diversiteit in meningen en smaken betaat eigenlijk een algemeen goede solo ook niet denk ik. ik heb zelf verschillende top 5's van speler die ik op verschillende solistische onderdelen vind uitblinken. Jou lijst zal weer anders zijn vermoed ik. en volgende jaar hebben we die lijst weer aangepast,

[Harald]

Bill Frisell is nog een interressante gitarist in de jazz hoek. Werkt meer met feel dan wat anders, en vaak een heel mooie toon. Zoals hij speelt breek je vanzelf ook weer uit de vaste patroontjes. Maar goed, hoop dat ik die niet hoef te tippen aan iemand die een jazz opleiding doet...

[Tristan]

@Harald:
:???:
Bill Frisell ken ik wel hoor, east west vind ik een mooi album van hem...
Wat betreft de mindere Jazzers, inderdaad, ook de betere zijn soms beroerd wat betreft hun soundkeuze, vandaar dat ik het ook tussen haakjes had gezet...
Ik doe trouwens geen Jazzopleiding, heb een jaartje Rotterdam Jazz gedaan en ben vorig jaar afgestudeerd Amsterdam Pop...
EuroCinema doet ook geen Jazzopleiding, dus ik begrijp niet helemaal aan wie je reactie nu precies gericht is...

[Tristan]

Oke, de pest is altijd weer de defenitie van het woord. sounds zoals jij het bedoeld is inderdaad het totaal plaatje. voor mij is articulatie niet alleen rimiek maar ook alle andere aspecten die dynamiek in je spel brengen. maar goed what's in a name, ik heb het ook maar uit een boekje en jij vast ook. of heb je het van iemand die een boekje gelezen heeft? :)

In alle genres heb je klunzen en helden, maar, wat jij of ik lelijk vinden word door anderen weer zeer gewaardeerd. het is maar hoe je luistert en wat je zoekt. EuroCinema is het gewoon ff zat om altijd maar weer het zelfde te doen. Een ander vind dat nu juist zo mooi en doet er alles aan om dit zo te krijgen.

bij nader inzien, gezien de diversiteit in meningen en smaken bestaat eigenlijk een algemeen goede solo ook niet denk ik. ik heb zelf verschillende top 5's van speler die ik op verschillende solistische onderdelen vind uitblinken. Jou lijst zal weer anders zijn vermoed ik. en volgende jaar hebben we die lijst weer aangepast,

Ik heb het niet uit een boekje, het is gewoon de manier waarop ik ernaar kijk, alhoewel er voor jouw verhaal ook wel wat te zeggen is hoor, ik begrijp wel wat je bedoelt, ik had er zo alleen nog niet naar gekeken...
Mijn laatste opmerking in mijn een na laatste post was overigens niet alleen richting de Rockers maar ook richting de Jazzers gesteld hoor, vanwege de grote harmonische complexiteit heb ik soms het idee dat een gedeelte van de aandacht voor mijns inziens belangrijkere factoren verloren gaat...
Natuurlijk heeft iedereen zijn of haar eigen smaak en is die ook continue in ontwikkeling (soms meer dan anders)...

[Harald]

My bad.. dacht me te herinneren zoiets ergens gelezen te hebben... mijn excuses.

[Tristan]

Geen probleem hoor, alleen begreep ik er weinig van... :D
Volgens mij dachten zowel jij als Jan dat ik een beetje voor de Jazzparochie aan het spreken was, maar zoals ik hieronder al uitgelegd heb was dat helemaal niet het geval...
Ik ben het terdege wel met jullie eens dat sommige Jazzknakkers (evenals sommige Rockknakkers) moeilijk doen om het moeilijk doen en dat het daarom in (goede) muziek niet gaat...
De moeilijkheid ligt 'm alleen op andere gebieden, bij Jazz meer in de te volgen harmonie en bij Rock meer in de technische stuntjes...

[meul]

Qua techniek belangrijk valt het me (naast shredders en klassiek) juist bij de jazzfans op dat ze kwaliteit vaak aan moeilijkheid af lijken te meten. Hoe moeilijker hoe beter lijken ze te denken. Maar hoe moeilijk het is wil ik als luisteraar helemaal niet weten. Dat heeft niets met muziek te maken. Muziek moet je raken, iets met je doen. Of het moeilijk is is alleen belangrijk voor degene die het moet spelen.

Solos zijn er niet om de wereld te laten horen hoe goed je kan spelen, ze zijn een deel van het nummer, en de solo hoort het nummer sterker te maken. Soms is dat een kwestie van harmonisch mooi spelen, soms snel, en soms zijn het een paar goed gekozen rare geluiden... Maar goed, bij jazz gaat het vaak om de solos, niet om de composities. Iemand als Pat Metheny heeft daar een mooie balans in, en gelukkig zijn er meer.

He harald,

Vergis je niet hoor, er zijn massa's jonge headbeangers die juist heel graag willen horen hoe goed je bent en wat je allemaal kan. de metal en harrock is ook een beetje de bodybuilding onder de muziek stijlen. het iemand raken is ook hier een breed begrip. naast de emotionele kick is er ook zoiets als een techische kick, Iemand die iets waaninnigs speelt. uiteraard komt er wel iets meer kijken dan alleen snelle vingers om het werkelijk imposant te maken. hoewel, toch ook best wel veel jonge wannabee speedduivels hebben daar helemaal geen zak mee te maken. snel is goed...hoort bij het ontwikkel proces van de gitaargod van morgen

[Harald]

Ben ook absoluut niet tegen snelheid (of complexiteit). Maar ik heb een hekel aan complexiteit om de complexiteit, en techniek om de techniek, tenzij dat gebalanceerd wordt. Dat maakt Zappa voor mij zo sterk. Er zit een enorme afwisseling in. Het ene moment krijgt een solist alle ruimte om uit te pakken, even later is er ensemblespel met een discipline waar het gemiddelde symphonieorkest een puntje aan kan zuigen, en even later staat dezelfde band een melig bluesje te spelen. Als het alleen de lastige stukken zouden zijn, wordt het onverteerbaar, ook al ligt mijn voorkeur bij zijn instrumentale werk a la Black Page en Sinister Footwear, en nummers als Inca Roads en Drowning Witch. Met name die laatste twee hebben die afwisseling zelfs binnen hetzelfde nummer, essential Zappa wat mij betreft. Vai is ook zo iemand die dat vaak heel goed doet.

Al ben ik geen shredder, mijn arsenaal aan beschikbare trucjes is vrij ruim, en dat geldt zowel voor akoestisch fingerstyle werk, als voor elektrisch werk. En gebruik akoestische geintjes ook op elektrische en omgedraaid. Maar heb me nooit op shredden alleen toegelegd. Of welke andere stijl dan ook. Ben behoorlijk breed georienteerd.

En idd. iemand die technisch heel erg goed is, kan ik, als ik als gitarist kijk en luister, best waarderen. Maar dat alleen boeit me niet veel langer dan een minuut of tien. Je hebt meer nodig om me langer vast te houden. Met trucjes en snelheid alleen lukt dat niet. Ik weet niet hoe jij dat ziet, maar ik beschouw de gitarist, en de muzikant in iemand bijna als twee verschillende personen. Het meest interressant vind ik meestal diegenen die op beide vlakken sterk zijn. Maar als het op een van de twee is, hoor ik liever een goede muzikant. Iemand die alleen een goede gitarist is kan ik eigenlijk bijna alleen als studieobject beluisteren. Als ik er een uur naar moet luisteren hoor ik liever JJ Cale dan Al diMeola, hoewel de laatste duidelijk de betere gitarist is. Dat is een van de dingen die ik in Tommy Emmanuel zo waardeer. Hij kan snel spelen, kent veel geintjes, is een goede entertainer. Maar zijn mooiste werk zijn de ballads. Die speelt hij met een enorme diepgang en finesse. Maar ken het ook van vroeger, snel is goed, moeilijk is goed. Ik word ook al iets ouder, blijkbaar ;)

[meul]

Volgens mij dachten zowel jij als Jan dat ik een beetje voor de Jazzparochie aan het spreken was.
De moeilijkheid ligt 'm alleen op andere gebieden, bij Jazz meer in de te volgen harmonie en bij Rock meer in de technische stuntjes

Nee hoor, ik begreep je wel, alleen probeerde ik uit te leggen dat iedere stijl zo zijn zwaarte punt heeft en dat zelfs wanneer je geintroduceerd bent in een genre het nog moeilijk is om in algemeen heden te praten omdat ook binnen je eigen genre iedereen weer een eigen mening heeft waarvan je soms echt niet begrijpt dat mensen dit zo kunnen zien of horen.

Ik weet niet of je de rock nog zo simpel moet afschilderen. het is intussen wel iets meer dan een truckje hoor. de rockers van tegenwoordig al veel meer onderwezen dan vroeger. die grote gasten weten precies wat ze doen. en die truckjes worden ook steeds harmonisch complexer ingevuld.

[meul]

Ben ook absoluut niet tegen snelheid (of complexiteit). Maar ik heb een hekel aan complexiteit om de complexiteit, en techniek om de techniek, tenzij dat gebalanceerd wordt. Dat maakt Zappa voor mij zo sterk. Er zit een enorme afwisseling in. Het ene moment krijgt een solist alle ruimte om uit te pakken, even later is er ensemblespel met een discipline waar het gemiddelde symphonieorkest een puntje aan kan zuigen, en even later staat dezelfde band een melig bluesje te spelen. Als het alleen de lastige stukken zouden zijn, wordt het onverteerbaar, ook al ligt mijn voorkeur bij zijn instrumentale werk a la Black Page en Sinister Footwear, en nummers als Inca Roads en Drowning Witch. Met name die laatste twee hebben die afwisseling zelfs binnen hetzelfde nummer, essential Zappa wat mij betreft. Vai is ook zo iemand die dat vaak heel goed doet.

Al ben ik geen shredder, mijn arsenaal aan beschikbare trucjes is vrij ruim, en dat geldt zowel voor akoestisch fingerstyle werk, als voor elektrisch werk. En gebruik akoestische geintjes ook op elektrische en omgedraaid. Maar heb me nooit op shredden alleen toegelegd. Of welke andere stijl dan ook. Ben behoorlijk breed georienteerd.

En idd. iemand die technisch heel erg goed is, kan ik, als ik als gitarist kijk en luister, best waarderen. Maar dat alleen boeit me niet veel langer dan een minuut of tien. Je hebt meer nodig om me langer vast te houden. Met trucjes en snelheid alleen lukt dat niet. Ik weet niet hoe jij dat ziet, maar ik beschouw de gitarist, en de muzikant in iemand bijna als twee verschillende personen. Het meest interressant vind ik meestal diegenen die op beide vlakken sterk zijn. Maar als het op een van de twee is, hoor ik liever een goede muzikant. Iemand die alleen een goede gitarist is kan ik eigenlijk bijna alleen als studieobject beluisteren. Als ik er een uur naar moet luisteren hoor ik liever JJ Cale dan Al diMeola, hoewel de laatste duidelijk de betere gitarist is. Dat is een van de dingen die ik in Tommy Emmanuel zo waardeer. Hij kan snel spelen, kent veel geintjes, is een goede entertainer. Maar zijn mooiste werk zijn de ballads. Die speelt hij met een enorme diepgang en finesse. Maar ken het ook van vroeger, snel is goed, moeilijk is goed. Ik word ook al iets ouder, blijkbaar ;)

ik begrijp wel wat je zegt hoor. maar persoonlijk heb ik geen moeite met complex om het complex zijn. emotieloos bestaat niet. verbazing is ook een emotie en voor mij net zo echt als verdriet en geluk. net als walging die je voelt voor iets dat je echt lelijk vind. ik vind het juist altijd wel interessant als ik iets niet begrijp of te complex vind. komt dit nu omdat ik naar bullshit luister of omdat ik de genialiteit niet hoor? gelukkig vind ik niet snel iets te complex.

maar iedereen maakt muziek zoals hij vind dat hij dat moet doen. en iedereen heeft een mening. een mening is allen per defenitie geen feit.

[Tristan]

Nee hoor, ik begreep je wel, alleen probeerde ik uit te leggen dat iedere stijl zo zijn zwaarte punt heeft en dat zelfs wanneer je geintroduceerd bent in een genre het nog moeilijk is om in algemeen heden te praten omdat ook binnen je eigen genre iedereen weer een eigen mening heeft waarvan je soms echt niet begrijpt dat mensen dit zo kunnen zien of horen.

Ik weet niet of je de rock nog zo simpel moet afschilderen. het is intussen wel iets meer dan een truckje hoor. de rockers van tegenwoordig al veel meer onderwezen dan vroeger. die grote gasten weten precies wat ze doen. en die truckjes worden ook steeds harmonisch complexer ingevuld.

Daarin ben ik het helemaal met je eens hoor, het was gewoon een simpele generalisatie die zeker niet voor alles opgaat, zowel op het gebied van Rock als op het gebied van Jazz niet...
Ik ben het wel met Harald eens dat ik als ik moet kiezen liever een goede muzikant dan een goede instrumentalist hoor, er zijn ook mensen die in beide opzichten sterk ontwikkeld zijn maar dan is het natuurlijk ook nog de vraag of je ze muzikaal ook kan waarderen...
Met jou ben ik het weer volledig eens dat verbazing ook een emotie is die een rol speelt bij het waarderen van muziek, in mijn geval in ieder geval wel...
Ik weet nog goed dat ik de eerste Scott Henderson/Tribal Tech plaat hoorde, ik wist gewoon niet wat ik hoorde, sommige frases die die man speelt en dan die Blues feel erachter, verbazingwekkend wel...
Inmiddels ben ik het wat minder gaan waarderen, dat moet ik wel zeggen, muzikaal zit het allemaal gewoon wat minder structureel in elkaar (het zijn niet echt songs ofzo) en zijn sound is ook niet helemaal mijn smaak...

[EuroCinema]

Zo hee, 3 pagina's al! Ik ben het ermee eens dat jazzers soms heel eigenaardige keuzes maken qua sound. Die deken-over-de-amp sound die in de 70s populair was bijvoorbeeld, waarbij de bas vaak meer hoog leek te hebben dan de gitaar. Soms heeft het ook een functie. Ik denk dat Mike Stern z'n outside spel een stuk lastiger in het gehoor zou liggen zonder die eeuwige chorus van 'm.
Maar anyway, articulatie is wel van groot belang hoor, in jazz. Het verschil is alleen dat je niet elke frase heel "verstaanbaar uitspreekt". Het moet een beetje cool en nonchalant blijven, understated. Benson heeft bijvoorbeeld de gewoonte om snelle, complexe licks wat zachter en minder geprononceerd te spelen. Dat is in zijn geval geen technische beperking (hij doet het vaak genoeg ook wel heel netjes), maar een bewuste keuze. Het blijft cool klinken omdat-ie het een feel geeft van "even een dingetje tussendoor" ipv "ROCK OUT TO MY POWERLICK!". :)
Dat geldt ook voor buigen en vibrato: met mate kan het heel mooi zijn, maar te veel klinkt gewoon niet cool. Luister naar hoe Chet Baker zong: nauwelijks vibrato of glijers, gewoon rechtuit, cool, understated. Uit het hart, maar ook alsof-ie z'n jas nog aan heeft en zo weer verder gaat. Of Grant Green: korte nootjes, vaak heel recht getimed, de melodie zo basic mogelijk gehouden en vaak zo'n lui half stapje de noot in sliden. Coltrane hield zijn noten zelfs als-ie heel snel en gepassioneerd speelde toch vaak heel recht getimed zonder veel poespas en vaak een beetje haastig. Cool, nonchalant, understated, betere woorden heb ik er niet voor.
Denk ook aan acteurs: al Pacino brengt emotie over door te schreeuwen, grote armgebaren. da's een rocker/bluesman. Kevin Spacey doet het met kleine verschillen in zijn gezichtsuitdrukking. Da's wat mij betreft een jazzer.

En nu weer over opbouw? :)

[taylor]

tja opbouw t ligt er maar aan wat voor een stijl muziek of nummer..moeilijk te zeggen ..mij persoonlijke voorkeur qua solo gitaristen gaat uit na legato spelers.

t moet eigenlijk gewoon bij de song passen en dat is moeilijker dan je denkt.. zo vaak hoor ik dat eigenlijk niet dat je denkt van ja das de perfecte solo over dat nummer al kome sommige wel dicht in de buurt wat al goed genoeg is natuurlijk!

en ook wat tristan zegt je smaak wil door de jaren wel eens veranderen wat ik 10 jaar geleden te gek vond denk nu veel milder over..

[Harald]

Chet Baker, daar noem je nu een mooi voorbeeld. Waardeloze zanger, als je het puur op techniek bekijkt... maar als hij, en toch vaak best vals, My Funny Valentine zingt is het wel kippevelmuziek. Als Joe Pass vals speelt is het gewoon lelijk... En wat bij Chet Baker voor kippevel zorgt, is net wat er muziek van maakt, en wat mij betreft uiteindelijk belangrijker dan opbouw.

Zou dat niet zo zijn moet er uiteindelijk toch een soort heilige formule zijn. Zou Wes Montgomery (dat is dan weer een traditionele jazzer die ik wel graag hoor, sommige van zijn solostukken, zo mooi!) met zijn single note / octave / chord solo aanpak nog gelijk krijgen.

[meul]

En nu weer over opbouw? :)

:) Leve gitaarnet :)

zelf heb toch wel de neiging te exploderen naar het einde toe. ik zit dus niet zo in de typische jazzers. maar wie ik in de fusion erg mooi vind opbouwen is Frank Gambale, die lijkt te neigen naar climax in het midden en dan weer afbouw om te eindigen in een smooth vervolg van het nummer. er was ook zo'n gitarsit van de wat oudere jellow jackets platen, die ik heel erg te gek vond, ik weet zijn naam niet meer? die vulde het allemaal een beetje bluesy in en en bouwde ook zeer spannend op.

in de rock vind ik Ty Tybor van Kings X reuze spannend opbouwen, hij geeft je steeds net niet wat je hoopt, en dan die ene killernoot. zo opwindend! ook vind ik zijn uitspraak uiterst fraai.

wel typisch overigens dat blazers. b.v saxofonisten meer expessief klinken in de jazz dan de veel gitaristen, die gaan wel helemaal ruig los. wie ik zelf heel erg te gek vind blazen is odeon pope. saxofonist uit ik meen new york, al wat ouder weer, je vind helaas er weinig over.

[peter_heijnen]

Gitarist bij de jackets was waarschijnlijk Robben Ford. Geweldig geluid, goede feel, goede time, harmonisch ook 'interessant', en vooral ook een genot om naar te luisteren.

De opbouw dient het nummer en de bijbehorende sfeer en ieder geval staat daarbij weer op zich. Als je het beu bent om steeds weer dezelfde opbouw te gebruiken zul je op zoek moeten naar andere paden. Ik ken het zelf ook wel: sta je in de kroeg en als je dan de lange opbouw incl climax speelt, gaan de mensen wel uit hun dak. Probeer je dan eens wat anders, blijven de reakties uit en denk je (-ik) al snel dat ze het kut vinden.

Ikzelf wil mede daarom eigenlijk zo weinig mogelijk solo's tijdens een set, kan ik lekker veel grooven in de ritmesectie en als kers er bovenop even lekker blazen.

En btw, Ty Tabor idd een supergitarist :)!!!

[peter_heijnen]

En dan bedenk ik net dit: mijn leraar op het conservatorium had een trucje om niet te verzanden in geneuzel en een langere solo mogelijk toch interessant te houden - de routeplanner!

Hij bepaalde van te voren hoeveel chorussen/schema's de solo moest duren, schreef dat dan uit over de hele lengte -zonder herhalingstekens dus- in accoordsymbolen, en schreef dan in dat schema in waar hij een bepaald muzikaal uitgangspunt zou nemen. Daarmee verschafte hij zichzelf steeds zowel een duidelijk startpunt als ook een punt om naar toe te werken.

Je kunt op die manier de structur van de solo vooraf bepalen en de daadwerkelijke invulling toch van het moment af laten hangen. En je kunt er ook nog eens altijd van afwijken! :)

Die goede man heet Peter Nieuwerf btw, ook alweer zo'n grote onbekende bij het grote publiek.

[Harald]

Zo'n routeplanner is wel een goede, al ben ik bang zoiets volledig te vergeten als ik eenmaal speel. Nu trouwens bezig een solo voor Window of my Eyes van Cuby & the Blizzards te verzinnen. Kan het origineel wel naspelen, maar op een of andere manier ligt het me niet. Kan dat sowieso heel belabberd op elektrische gitaar, en mochten we het nummer opnemen voor onze eerste cd wil ik het ook niet letterlijk naspelen. Met fingerstyle heb ik dat veel minder. Dan kan ik weer wel vaststaande partijen spelen en herhalen.

Denk dat ik er bij dit nummer niet omheen kom de solo van te voren helemaal vast te leggen... Naast opbouw is dat ook zoiets, werken jullie je solos van te voren helemaal uit, laat je jezelf helemaal vrij, of zit het ergens daar tussen in?

[EuroCinema]

Ik heb altijd een idee van de sfeer/feel. Bij de nummers op onze myspace wist ik voor 1 nummer dat ik een paar outside-achtige dingen erin wou hebben, bij 1 dat er veel octaven in zouden komen en in 1 dat ik het in basis nogal basic/pentatonisch wou houden. Licks, melodieen en zo bereid ik niet voor.

[peter_heijnen]

Als ik bijv een rocksolo echt mooi vind, speel ik die gewoon als ik er zin in heb steeds weer, daarbij zal ie toch nooit precies hetzelfde zijn.

Mijn grote rockhero alex lifeson van rush speelt ook altijd bijna alle solo's zoals ze op de plaat staan. Er zitten naar mijn smaak veel juweeltjes tussen die ik dan ook graag zie uitgevoerd door de meester en daar zullen veel rushfans het mee eens zijn.

Maar ook dit: peter nieuwerf vertelde eens dat ie ooit kort na elkaar twee concerten van herbie hancock had bezocht nadat hij bij het eerste concert helemaal flabbergasted huiswaarts was gekeerd door met name een bepaalde fantastische pianosolo. Bij dat tweede concert bleek juist die solo letterlijk te zijn ingestudeerd.

[Tristan]

En dan bedenk ik net dit: mijn leraar op het conservatorium had een trucje om niet te verzanden in geneuzel en een langere solo mogelijk toch interessant te houden - de routeplanner!

Hij bepaalde van te voren hoeveel chorussen/schema's de solo moest duren, schreef dat dan uit over de hele lengte -zonder herhalingstekens dus- in accoordsymbolen, en schreef dan in dat schema in waar hij een bepaald muzikaal uitgangspunt zou nemen. Daarmee verschafte hij zichzelf steeds zowel een duidelijk startpunt als ook een punt om naar toe te werken.

Je kunt op die manier de structur van de solo vooraf bepalen en de daadwerkelijke invulling toch van het moment af laten hangen. En je kunt er ook nog eens altijd van afwijken! :)

Die goede man heet Peter Nieuwerf btw, ook alweer zo'n grote onbekende bij het grote publiek.

De routeplanner in dit voorbeeld lijkt me echt vreselijk, dat je precies weet hoe lang je solo gaat duren, daar kan ik nooit echt mee uit de voeten...
Wat ik dan soms weer wel gebruik is een bepaalde opzet, dus dat je een idee hebt voor het begin, een bepaalde frase/klank waar je de boel wat mee opbouwt of openbreekt en daarna het eindstuk bijvoorbeeld...
Bij ons in de band hebben we een nummer (Black Crows) waarin vaststaat dat het akkoordenschema twee keer gespeeld wordt en aan het begin van de solo zit nog een stuk waar ik altijd hetzelfde speel (een soort thematisch dingetje) en daar begin ik wel steeds meer van te denken dat ik eigenlijk een volledig vaste solo moet hebben...
Ik doe het helemaal niet graag en ik hoor het een andere muzikant ook helemaal niet graag doen, maar soms lijkt de muziek er toch om te vragen helaas...

Ik mis toch een beetje het gereutel bij jullie hoor, alles lijkt er wel op gericht te zijn om dit te voorkomen maar ik vind dit juist een van de meest charmante dingen van een solo (met name ook in de Jazz)...
Dat Scofield zijn dag niet heeft en ontzettend loopt te kloten, of het gereutel van Coltrane bij sommige passages in zijn solo's, het laat je op de een of andere manier ook wel de krenten uit de pap vissen en maakt je juist enthousiast over de mooie frases die ze ernaast weten te leggen, die raken je des te meer, dat is bij mij tenminste wel het geval...
Ik vind het mooi om de ontwikkeling die een muzikant tijdens een solo doormaakt ook (muzikaal) mee te maken, zowiezo is een beetje contrast niet weg toch, wat vinden jullie daarvan?

[peter_heijnen]

Ik mis toch een beetje het gereutel bij jullie hoor
Haha, ik maak me vooral geen zorgen over het gereutel. Dat is de enige echte zekerheid die ik in een solo heb en ook nooit hoef te plannen, een constante zogezegd! :)

[EuroCinema]

Dat Scofield zijn dag niet heeft en ontzettend loopt te kloten, of het gereutel van Coltrane bij sommige passages in zijn solo's, het laat je op de een of andere manier ook wel de krenten uit de pap vissen en maakt je juist enthousiast over de mooie frases die ze ernaast weten te leggen, die raken je des te meer, dat is bij mij tenminste wel het geval...
Ik vind het mooi om de ontwikkeling die een muzikant tijdens een solo doormaakt ook (muzikaal) mee te maken, zowiezo is een beetje contrast niet weg toch, wat vinden jullie daarvan?

jahaa, Scofield is een mooi voorbeeld. Je hoort hem dingen proberen, vastlopen, iets anders, dat verwerpen etc. en dan opeens merk je dat hij beet heeft, begint de inspiratie te stromen en gebeuren er prachtige dingen. De impact die dat heeft, die mate van spanning, bereik je nooit met een ingestudeerde solo.

[Harald]

Gereutel, dacht het niet... Ik maak NOOIT fouten, en probeer nooit wat! Dat lijkt misschien wel zo, maar is thuis zorgvuldig ingestudeert, zodat de gitaristen ook iets hebben om over te kletsen, en tevreden naar huis kunnen.





;)

Zo'n solo als in Wang Dang Doodle hier: http://nl.youtube.com/watch?v=o2xSHpoUdu8 (solo vanaf 4'00'') was behoorlijk ter plekke, behalve het begin, wat ik van de originele versie van Living Blues gekopieerd heb. En de interactie met toetsen (Matthijs speelde voor het eerst mee, zonder repetitie. We laten bij opnames tenslotte niets aan het toeval over) is wel interressant. Ik weet eigenlijk niet zeker of ik op Matthijs reageer of hij op mij bij sommige stukken van de solo. Maar goed foute noten krijg je af en toe wel :(

Heb altijd het idee dat er twee soorten gitaristen zijn. De ene soort is vrij constant, heeft eigenlijk nooit een slechte dag, maar springt ook nooit naar boven uit. De andere waagt meer, en stijgt soms ver boven zichzelf uit, maar kan ook zijn dag helemaal niet hebben.

[Guitarmania]

Volgens mij kun je geen regels voor solo's opstellen. Solo in Hell Awaits van Slayer is net zo passend als die van Van den Berg in Burning heart.

Ik denk ook dat een goede gitarist gewoon een goede solo kan maken. Hoewel je dan wel naar het poppetje moet kijken. Steve Lukather heeft zo'n gangbare sound dat die overal wel een solo kan spelen. Maar Robben Ford moet je niet tussen de Metallica-mannen neerzetten.

Een solo is eigenlijk ook gewoon een onderdeel van de compositie. Qua smaak, timing en heftigheid is ie vaak ook gecomponeerd. De invulling is alleen los.

En soms ook "politiek": de laatste tijd lees je veel over "Thriller" van Michael Jackson. Tot die LP was er een onderscheid tussen zwarte en blanke muziek. Doordat Quincy en Jackson Eddy Vanhalen hadden benaderd om de solo in Beat It te spelen, wisten ze beide met elkaar in overeenstemming te brengen.

[EuroCinema]

Even voor de duidelijkheid: dat gaat als ik me goed herinner over de Amerikaanse hitlijsten en radioformats. Door EVH erbij te halen, kon Jackson's plaat meetellen in de pop-Bilboard chart ipv in de soul/r'n'b/lijst. Zoiets.

[Guitarmania]

Oke, dat wist ik niet. Dus behalve politieke overwegingen liggen er ook Billboard overwegingen ten grondslag aan een goede solo?

[EuroCinema]

Aan deze erg goeie solo wel in elk geval. Ik geloof dat in hetzelfde tijdperk Bruce Springsteen juist drumcomputers en synths ging gebruiken om in de "zwarte" lijsten en stations door te dringen. Amerika is een vreemd, vreemd land.
Maar goed, het gaat hier niet om goeie solo's, maar om opbouw daarvan!

[Tristan]

jahaa, Scofield is een mooi voorbeeld. Je hoort hem dingen proberen, vastlopen, iets anders, dat verwerpen etc. en dan opeens merk je dat hij beet heeft, begint de inspiratie te stromen en gebeuren er prachtige dingen. De impact die dat heeft, die mate van spanning, bereik je nooit met een ingestudeerde solo.

Geweldig is dat he?
Dat vastlopen, weggooien en dan ineens beet!
Je zegt het zelf eigenlijk al, en ik ben het er roerend mee eens, die impact en die spanning bereik je niet met een ingestudeerde solo...
Vandaar ook dat gereutel verhaal van mij, zoals Harald al zegt, er zijn twee soorten gitaristen...
Nou, ik ben dus een echte reutelaar, soms waardeloos maar soms heb je ook helemaal niet meer het idee dat je gewoon gitaar aan het spelen bent, alles is dan zo intens...
Zeker een van de belangrijkste redenen, naast het componeren, dat ik muziek maak...
Hmm, als ik het nu dan zo bekijk zijn we het er met z'n allen dus wel redelijk over eens dat een solo ideaal gezien toch toevalligheden moet kennen, dat is dan in ieder geval een factor waar we de vinger op hebben weten te leggen, nou die andere 999 nog... :D

[Voidhead]

In sommige stijlen baalt het publiek inderdaad als ze iets anders horen als op de plaat... Mijn idee van muziek maken is naast componeren: improviseren. En eigenlijk is dat gewoon componeren on the fly.

Ik snap zelf de lol niet van een solo naspelen (hetzij zelf geschreven, hetzij een solo van een ander), muziek maken is voor mij juist een verkenningstocht, vallen en opstaan, dingen proberen en risico's durven te nemen. Als alles goed gaat kom je in een trance terecht en gaat alles vanzelf. Dit neemt overigens niet weg dat ik een hekel heb aan alles wat ingestudeerd is ;) Een mooi stuk goed uitvoeren heeft ook zeker wat, maar toch...

Ik merk bij mezelf dat als ik een goede dag heb en niet nerveus ben en bang ben om fouten te maken, ik een solo rustig begin en gaandeweg vanzelf heftiger ga spelen. Wat hierbij ook een rol speelt zijn de muzikanten die met je meespelen. Het scheelt echt zoveel als je een lekkere band achter je hebt die luisterd wat jij doet, en waar jij naartoe wilt. Zo kun je dan ook niet eens echt spreken van een opouw van de solo, maar van de muziek in zijn geheel, de hele band... Daarom zijn die band-in-a-box en aebersold play a longs dingen leuk om mee te oefenen, maar het haalt het lang niet bij spelen met anderen!

[johantipker]

voor stukken die ik vaak speel, heb ik op een gegeven moment wel een soort harmonische structuur in mijn hoofd, zo van ongeveer dit en ongeveer dat, een denkwijze, ik voel me wel vrij om daarvan af te wijken, ik denk veel in harmonische spanning naar ontspanning..
je kan me bijna geen groter plezier doen met een ritmesectie die even naar een double time feel gaat....

wat ook werkt, is jezelf heel lang dwingen heel laidback te blijven spelen met alleen hele relaxte loopjes, mezelf dwingen in achtsten te blijven... ipv zestienden.. net zolang tot je t niet meer volhoudt er en helemaal vandoor raust.... shred---32...sten....joepi!

[meul]

ik heb zelf altijd een paar punten die ik mooi vind om vanuit te starten, hierna laat ik het moment beslissen waar het naartoe zal gaan. ook om mijzelf nog een beetje te blijven verassen, anders kan ik echt niet gemotiveerd spelen en word het veilige middelmaat.

een goede solo is de som der delen.

elke minuscule, beweging bending, vibrato, glijertje, dat snerpje van toen je plectrum even uit je vingers glipte , de timing, en bla, beinvloed de impakt van je volgende of vorige noot extreem. het is mij zelden gelukt om een voorbedachte solo een 2 maal met de gewenste impakt te spelen

als je alles uitschrijft omdat je een veilige houvast wilt hebben voor een solo die altijd klopt op een podium is dit zeker doelmatig, maar als je uitschrijft omdat je die solo van toen van jezelf zo mooi vond en voor altijd zo wil blijven spelen, moet je ook de toen gebruikte timings en articulatie methoden instuderen, dit is bijna ondoenelijk.

[EuroCinema]

Het scheelt echt zoveel als je een lekkere band achter je hebt die luisterd wat jij doet, en waar jij naartoe wilt. Zo kun je dan ook niet eens echt spreken van een opouw van de solo, maar van de muziek in zijn geheel, de hele band... Daarom zijn die band-in-a-box en aebersold play a longs dingen leuk om mee te oefenen, maar het haalt het lang niet bij spelen met anderen!

Goed punt! Met mijn "vaste" drummer speel ik nu al 15 jaar af en aan samen. Hij weet precies welke kant ik op ga, nog voordat ik het weet soms! Als ik een herhalend dingetje doe, pakt hij het vaak de tweede keer al mee. Dat inspireert natuurlijk enorm.
Ik las dat Jimmy Ponder (voor wie hem niet kent: beest van een jazzgitarist) een solo zag als een gesprek met het publiek. Hij lette heel goed op wat zijn solo bij luisteraars losmaakte. Het scheelde daarbij dat-ie voortkwam uit een 50s r'n'b/jazz traditie waarin het publiek luidkeels aanmoedigde - of niet. Het is dan geen kwestie van "spelen wat ze mooi vinden", maar van spanning opbouwen, kijken hoever je ze mee kan nemen. Interessante kost. En inderdaad: als je een vast "bouwplan" aanhoudt, mis je de kans om dat samenspel met bandleden en publiek te benutten.

[Tristan]

Dat is ook een van de redenen waarom ik niet van een vaste lengte voor de solo houdt, soms moet 'ie gewoon wat korter en soms mag 'ie gewoon wat langer heb ik het idee...
Je kan je dan nog steeds wel aan bepaalde punten houden, bepaalde ideeen die je ergens in de solo kwijt wil, maar die laat je dan gewoon wat eerder of sneller voorbij komen als de solo wat korter moet zijn...

[Guitarmania]

Toch hoor ik om me heen steeds vaker de roep om het afbouwen van een solo...

(nee niet inkoppen: ligt niet aan mijn spel...)

[terrasbeest]

Over de openingspost, ivm Wes Montgomery.En even off-topic....

Als fan van Wes wens ik toch commentaar te geven op de openingspost. Misschien lees ik het niet helemaal goed, maar het lijkt er mij toch op dat er kritiek op Wes wordt in gegeven , en voor een deel is die kritiek terecht. Ik wou wel een paar zaken opmerken.

De letterlijke bewoordingen ben ik vergeten, maar toen Mick Jagger tijdens een interview
werd gevraagd naar de belangrijkste tendensen in de jaren 60, kwam die toch wel met een paar zaken waar niemand nu echt bij stil staat, en al helemaal niet mensen die de jaren 60 helemaal niet hebben meegemaakt en dus weinig of geen idee van hebben van het revolutionaire karakter van die periode en van de dingen die er toen allemaal zijn veranderd ( vraag maar aan je grootje).

Wat betreft de muziek, vestigde hij er de aandacht op, dat het zijn generatie als eersten werd gegund om creatief hun zin te doen. Hij beschreef hierbij ook hoe het er ervoor ( en vooral in de amerikaanse bizz dan )aan toe ging.
Naast de platenmaatschappijen, waren het de muziekuitgevers met hun ' huis-componisten en tekstschrijvers die de dienst uitmaakten. De Stones en Co waren de eersten die zich daaraan konden onttrekken en hun zin doen ( en de cheques opstrijken...).Diegenen die hen waren voorgegaan kregen op een schoteltje wat ze moesten spelen en hoe. Zij waren ' uitvoerders', punt.
In dit tijdperk, nu gitaristen de ' helden' zijn , waren gitaristen ' maar' gitaristen, in de Jazz ging de aandacht naar andere instrumenten, maar de ' echte sterren' waren Doris Day, Frank Sinatra enz. Remember hoe snel Elvis gerecupereerd werd als rebel om uiteindelijk nog slecht de ster te mogen zijn in slechte films : als R&R 'er heeft hij het niet zolang uitgehouden.
Ik herinner er toch even aan dat Wes al in 1968( !!) gestorven is.


Geen wonder dus dat er zoveel ' Jazz-rommel' is, een paar uitzonderingen waren er wel ( oa Miles Davis ), maar ook de ' Pop' heeft een ' alternatieve' periode gehad die gelukkig succesvol genoeg was om niet gerecupereerd te worden door de Bizz.

Het is dus niet verwonderlijk dat er opnames van Wes opduiken, waarin de kwaliteit en de creativiteit niet is wat je van iemand met zijn kwaliteiten mag verwachten, en bovendien wordt elke scheet die deze helden ooit hebben gelaten nu ook uitgebracht als ' nieuw'. Het wordt dus wel moeilijk om aan het 'goeie spul' te komen.
Ik heb ook ' alles ' van Wes gekocht, dus ook die rommel.
Daarom : als je de ' echte' wil horen : koop zijn live CD's.

On-topic : ook bij Wes moet je naar 'alles' luisteren, dus niet enkel naar zijn solos, hij heeft echt met de top muzikanten samengespeeld, oa met Wynton Kelly op piano,
en Wes was mi wel genoeg ' muzikant' om niet op z'n eentje de show te willen stelen.

(Dorst van gekregen )

[EuroCinema]

Hee Terrasbeest, hier nog een grote Wes-bewonderaar, laat daar geen misverstand over bestaan. (Luister maar eens naar track 2 op mijn myspace, de - ahem - inspiratiebron is wel duidelijk denk ik). Mijn punt ging zuiver over het feit dat hij als handelsmerk heel vaak dezelfde opbouw hanteerde: single note - octaven - block chords. Dat is niet iets uit zijn poppy periode, maar juist iets dat je veel hoort in langere solo's op zijn pure jazzplaten als Full House, Smokin' at the Half Note, The Incredible Jazz Guitar...

Om even off-topic met je mee te gaan: wat Jagger zei, ging natuurlijk wel over de popwereld. Jazzartiesten kregen in in de 40s, 50s en 60s alle vrijheid van hun platenbazen, kijk maar wat Dolphy, Mingus, Monk, Ornette Coleman en Coltrane allemaal hebben mogen maken. Wes heeft de beperkingen dus juist een beetje opgezocht door de popwereld in te gaan. Overigens vind ik zelf ook zijn verguisde popplaten vaak nog heel aangenaam om naar te luisteren.

[terrasbeest]

@ Eurocinema : wij richten samen een Wes fanclub op!!!

De namen vd Jazzhelden die jij citeert waren niet main-stream, zij waren voor de Jazz wat bvb Pink Floyd in de jaren 60 ( toen ze nog als underground werden gecatalogeerd ) was in de pop.De uitspraken van Jagger gingen uiteraard over de pop/rock, maar de verwijzing naar 'ervoor' gaat wel degelijk op voor de Jazz. Het is pop/rock die het systeem op z'n kop heeft gezet.
Ik ben geen historicus, maar ik kan er wel een boompje over opzetten ( = ik zou dit kunnen doen maar ik heb er nu geen zin in )

Ik denk BTW niet dat Wes echt veel keuze had, zoals ik al zei waren gitaristen toen niet de helden die ze nu wel zijn. En om den broode, dan doe je gewoon je job. En Wes is niet de enige 'grote' waar ik dat over denk, ook Joe Pass heeft ' rommel' nagelaten. (Ik vergelijk die ' rommel' gewoon met hun beste werk ).

Er zijn 2 Full-House CD's van Wes, in geval je dit niet wist ( ik heb ze trouwens allebei, en één ervan vind ik gewoon het beste dat ik van hem ken).