In gevecht met mezelf (ofwel: de psychologie van het presteren)

[Otje]

Tennis is een mentale sport. In een wedstrijd zie je de winning moods gewoon komen en gaan, soms meerdere keren. Met gitaarspelen heb ik dat soort dingen ook. Afhankelijk van mijn "bui" lukt alles.... of juist nix.

Ander voorbeeld. Ken je dat gevoel dat als je een bal ergens naartoe gooit (of slaat, zoals bij tennis of golf of zo) dat je gewoon weet dat 'ie erin gaat? Ook dat heb ik heel soms op gitaar. Je doet iets wat je eigenlijk niet kunt, maar je weet gewoon dat 't gaat lukken als je eraan begint.

Als ik m'n zelfvertrouwen kwijt ben of als ik heel gespannen ben, dan komt er geen muziek meer uit. Misschien wel een hoop nootjes, maar geen muziek. Als ik thuis Classical Gas zit uit te zoeken, dan loopt alles op rolletjes. Maar ik heb voor 't eerst in lange tijd weer les genomen (om wat zwakke punten bij te spijkeren) en zo'n leraar komt aanzetten met een riedeltje wat ik normaalgesproken in 1 keer neer zou kunnen zetten.... en dan zit ik maar te klungelen en het lijkt nergens op :(.

Ik kan echt in 5 minuten tijd van "goed" naar "wáárdeloos" gaan. De andere kant op duurt meestal langer.... Ik heb de afgelopen weken keihard zitten werken aan m'n zwakke plekken en eerst ging het beter, daarna niet meer, en nu gaat het slechter. Ik moet 't even laten rusten denk ik.

Hoe gaan jullie om met dit soort dingen...?

[Mr.Fingers]

Shut up 'n play yer git'r. ;)


Nee, gewoon, wat komt, komt. Ik ga er niet van wakker liggen.

[bass blom]

wat vinger zegt..

ik heb het ook, kan mezelf soms een gitaargod vinden en dan even later weer de sneuste prutser.
that's life, shit happens.
enige optie is volgens mij wat joe satriani doet, 8 tot 12 uur per dag spelen 7 dagen per week. :chicken:

[Pepe]

Ik herken dat uit mijn conservatorium periode. Dat je moeite hebt met een simpele drieklank in een stuk dat een kampvuur C akkoord blijkt te zijn.

Het werd me toen duidelijk dat wanneer je thuis 100% pakt je rekening moet houden dat het in een gespannen situatie -spelen voor een commissie bijvoorbeeld- maar 60% is. Je moet dus zorgen dat je een overflow creeert, 100% is niet genoeg.

Een methode die voor mij werkte: als je het stuk 1 keer thuis zonder fouten speelt.. kijk dan hoe vaak je het stuk zonder fouten kan spelen.

Elke keer als je een slippertje maakt begin je weer vanaf 1 te tellen.
Pas als je 10 keer onafgebroken het stuk zonder fouten weet te herhalen heb je een goeie basis voor een gespannen setting.

De rock'n roll attitude is anders he, fouten zijn niet erg, volgende keer beter. Daar moet je vanaf als je echt goed wil worden. Maar dan spreken we over serieus goed, daar is geen plaats voor het amateurisme van shit happens.

[zoon van Piet]

allemaal spiegies!
Zonder gekheid, het is een wijdverbreid verschijnsel, waar we in feite allemaal mee te maken hebben.. ik ken gitaristen die op de repetitie de sterren van de hemel spelen maar op het podium alleen rotzooi produceren. Dat toont aan dat het geen kwestie is van techniek, maar eerder van mentale instelling.
Ik ben geen guru en kan dus geen kant en klare oplossing aanreiken. En ik kan de achtergronden van jouw eh..faalangst (om het maar even zo te noemen) niet inschatten.
Zelf heb ik het meest gehad aan heel veel optreden. Datgene wat ik vaak routine noem, is wat mij beter maakt op de planken dan in het hok - in feite is het natuurlijk een door ervaring opgedane zelfkennis, een mentale steun.
Ik denk - maar wie ben ik- dat je niet gebaat bent bij 8 tot 12 uur per dag spelen ( dat is echt nerd!) maar bij het aangaan van de confrontatie: ga weer voor die leraar zitten en speel voor hem. want hij was degene die jou slechter liet spelen en zal degene moeten worden die je beter laat spelen..

[Harald]

Je bent niet de enige. Merkte het ook wel vaker bij leerlingen, ben ik nog even iets aan het doen, gaat het goed, zit ik er even later bij te luisteren, lukt het ineens niet meer...nergens voor nodig. Je leraar let op je fouten, maar dat is zijn job. Dat is niet omdat hij je de fout wil zien ingaan. Hij wil juist dat je het goed doet, kan hij ook verder met iets nieuws voor je. Dat is voor iedereen het leukst.


Een methode die voor mij werkte: als je het stuk 1 keer thuis zonder fouten speelt.. kijk dan hoe vaak je het stuk zonder fouten kan spelen.

Elke keer als je een slippertje maakt begin je weer vanaf 1 te tellen.
Pas als je 10 keer onafgebroken het stuk zonder fouten weet te herhalen heb je een goeie basis voor een gespannen setting.

Een goede, maar misschien wel beginnen met fragmenten. Als je een heel stuk 10* speelt moet je toch al snel een half uur onafgebroken concentratie opbrengen, is ook niet niks. Je kunt beginnen met het stuk opdelen in fragmenten, en eerst zorgen dat je alle fragmenten 10* kunt herhalen.

Maar podiumrijp is idd. het stuk ook fatsoenlijk kunnen spelen op een rotdag...

@ZoonvanPiet 8 tot 10 uur per dag spelen is inderdaad voor hardcore fanatiekelingen, maar, daarom zijn ze dan ook zo ontzettend goed... Voor de meeste gitaristen is het overkill dat wel.

Ik had het vorig jaar op Acoustic Strings even met Pat Kirtley over mijn optreden. Had een beetje meer last van plankenkoorts dan normaal. Hij vertelde me dat publiek er eigenlijk niets mee te maken heeft, het gaat tussen jou en je muziek. Daar moet je je op concentreren. Is ook wel een belangrijk iets om te beseffen. Als jij gewoon lol hebt in wat je speelt komt het waarschijnlijk wel over. Heb jij er geen lol in, kun je het maar beter gelijk niet voor publiek doen.

Met onze bluesband merken we het ook wel eens. Kom je ergens (van het weekend nog) waar onverwacht weinig mensen zijn komen opdagen (voetballen , en lokaal blijkbaar een belangrijke carnavalszitting), dan proberen we toch net zo te spelen alsof we voor een volle zaal spelen. Zo'n optreden wordt dan vaak nog heel leuk. (je hebt ook weer een andere band met het publiek dan) en we zijn al teruggevraagd in gelegenheden waar de opkomst behoorlijk miniem was, ondanks dat zo'n avond voor de kroegbaas verliesgevend is. Maar je kunt je ook door zo;n situatie de nek laten omdraaien, en wat ongeinspireerd je sets spelen, omdat je nu eenmaal afgesproken hebt dat je een optreden doet.

[Rutger]

Wat het psychologische deel betreft... als je last hebt van faalangst, is het belangrijk dat je jezelf toestaat om fouten te maken. Fouten maken mag en dat doet iedereen. Je mag het verprutsen, daar wordt niemand slechter van. Iedereen leert met vallen en opstaan en uit je fouten kun je lering trekken. Het hoeft niet allemaal in een keer goed, door veel oefenen en leren wordt je steeds beter.

Een belangrijke basis om een gelijkmatig niveau te behouden, is regelmatig oefenen en ervoor zorgen dat je vingers soepel blijven. Ga eerst gewoon een half uurtje een beetje voor jezelf jammen, wat vingeroefeningen doen, spelen wat je leuk vind. En daarna pas beginnen aan het oefenen van nummers, technieken, riffs, etc. Die zullen dan een stuk makkelijker uit je vingers komen.

Wat betreft het spelen voor mensen. Gewoon veel doen, dan wen je eraan. En houd daarbij altijd in gedachten dat je het voor jezelf doet, want jij hebt er plezier aan en jij doet wat je leuk vindt. Wat de rest ervan vind, dat mogen ze zelf weten. Muziek blijft tenslotte altijd een kwestie van smaak, en er is altijd een groep mensen met dezelfde smaak als jij, en ook een groep met een andere smaak. Maar zolang jij het leuk vindt, moet je er gewoon van genieten!

[Pepe]

Een goede, maar misschien wel beginnen met fragmenten. Als je een heel stuk 10* speelt moet je toch al snel een half uur onafgebroken concentratie opbrengen, is ook niet niks. Je kunt beginnen met het stuk opdelen in fragmenten, en eerst zorgen dat je alle fragmenten 10* kunt herhalen.

Ja, een stuk ga je deconstrueren. Je hebt de easy parts en de hard parts.
De meeste gitaristen proberen net zo vaak de moeilijke passages te herhalen tot er een pad in hun hersens is gesleten die het het een mechanisme maken.

Effectiever is het om de snelheid te verlagen. Speel het op een snelheid waarmee je het foutloos kan spelen en voer dan de snelheid op. Bij een fout stop je want anders duurt het langer om de mechanismes te vormen.

Uiteindelijk ga je de passages een voor een linken, net zolang totdat het stuk compleet is. En dan ga je goeie versies tellen. Als je dan fouten maakt zal dat waarschijnlijk steeds bij dezelfde passages zijn. Die moeten dan nog meer ingesleten worden dus die oefen je weer apart.

De mentale kwestie kan je nooit helemaal onder controle krijgen, de een is daar gevoeliger voor dan de ander. Maar zelfvertrouwen is daar een grote factor in. Zelfvertrouwen is weten dat je iets kan en iets kunnen is veel oefenen, op een goeie manier.

[Pais]

en zo'n leraar komt aanzetten met een riedeltje wat ik normaalgesproken in 1 keer neer zou kunnen zetten.... en dan zit ik maar te klungelen en het lijkt nergens op

Dikke plus 1.
Bij mij heeft het niets met faalangst te maken. Ik praat makkelijk voor groter groepen, heb geen zelfvertrouwen probleem en ik heb tijdens les ook helemaal niet het gevoel te moeten presteren. Toch maak ik vaak bij mn leraar een zooitje van dingen wat ik thuis makkelijk doe.
In mijn geval merk ik dat ik thuis zo diep geconcentreerd aan het spelen ben, dat je wereld zou kunnen vergaan zonder dat ik het zou merken. Dat ben ik wanneer ik bij mn leraar ben niet (praten, druk in mn hoofd, komt net van buiten, nauwelijks ingespeeld)

[Otje]

Toch maak ik vaak bij mn leraar een zooitje van dingen wat ik thuis makkelijk doe. In mijn geval merk ik dat ik thuis zo diep geconcentreerd aan het spelen ben, dat je wereld zou kunnen vergaan zonder dat ik het zou merken. Dat ben ik wanneer ik bij mn leraar ben niet (praten, druk in mn hoofd, komt net van buiten, nauwelijks ingespeeld)Veel herkenning!

Dank voor jullie inbreng, mensen. Ik vind het boeiend om te lezen hoe jullie hiermee omgaan. Zelf kan ik niet echt voorspellen wanneer ik dicht zal klappen. Ik heb een keer op een groot podium op een stampvol plein gestaan en speelde beter dan ik ooit gedaan heb tijdens een optreden. En een dag later kan ik moeite hebben met iene-miene-mutte-tien-pond-grutten. Tijdens een optreden voor een "normaal publiek" speel ik meestal op een niveau dat ik aanvaardbaar vind. De adrenaline werkt dan positief denk ik. Spreken voor grote groepen is voor mij routine, ik doe dat vaak en vind dat leuk. Maar op gitaar, tijdens een auditie of als ik speel voor andere musici dan wil ik wel eens dichtklappen. Daarnaast loop ik soms vast met oefenen: als ik iets nieuws ga leren dan ga ik eerst vooruit als ik oefen, daarna ga ik niet meer vooruit als ik oefen, dan komt de totale frustratie omdat het MINDER goed gaat naarmate ik meer oefen. Dat is puur mentaal volgens mij. Grrrr. Als ik 't dan een paar dagen laat rusten dan gaat 't opeens weer veel beter dan toen ik ophield.

Nabrander: ik oefen heel gestructureerd. Eerst opwarmen met een aantal moppies die ik goed beheers, lekker langzaam en met veel gevoel. Daarna een kartiertje een aantal moeilijke passages van iets nieuws oefenen en die aan elkaar rijgen. Dan weer iets anders. Niet 1x in de week 4 uur achter elkaar, maar iedere dag minstens 1 uur. Toch loop ik soms vast en da's puur mentaal denk ik.

[sanderz]

Je moet je niet gek laten maken. Er zijn vrienden waar ik 'blind' heenrij; ik weet het adres niet eens te noemen. Vraag me niet de weg er naartoe uit te leggen, want ik kan het je niet vertellen.

Zo is het met muziek ook. Het is een vriend waar je zo naar toe rijdt. Als iemand je de route vraagt (of er commentaar op heeft) dan kom je helemaal verkeerd uit.

Muziek is de meest abstracte kunstvorm die er is, bestaande uit de muzikant en dat wat hij voortbrengt. Je kunt een heleboel leren, behalve het maken van fouten die nu eenmaal dát stuk muziek joúw muziek maken. Dat noemen ze stijl.

Het begin van perfectie is nu eenmaal het besef niet perfect te zijn.

Zo, nu geef je die muziekleraar een spuitje en ga je weer lekker muziek maken :satisfie:

[Pepe]

ja, de rock'n roll attitude, je fouten accepteren en misschien wel als een deugd zien.
Dat is prima, dat heeft zijn plek natuurlijk.
Alleen, dat verhaal gaat niet op in professionele settings. In een studio bijvoorbeeld waar je niet precies kan laten horen wat men wil. Dat kan je eigenwijs en creatief noemen, producers hebben daar een ander woord voor.
Of voor een toelatingscommissie (nee nee, ik vind deze versie beter dan die van Bach..) of een single optreden waar elke noot naakt en keihard door een PA klinkt.

Ik kreeg ooit een advies van een bekende sessiespeler om mijn truukje een fout een paar keer te herhalen en er juist nadruk op te leggen: "do the oppostie, whenever you gonna make a mistake, play it as soft as possible".

[sanderz]

Duidelijk twee verschillende uitgangspunten, dan wel doelstellingen.

Mijn betoog gaat dan ook uitsluitend op voor mezelf, en gelijkgestemden (...), aangezien ik speel voor mijn persoonlijke beleving.

'Mijn beleving als doel' staat tegenover 'de beleving van een ander als doel'.

Wanneer een andermans beleving je doel is, heb je inderdaad te maken met 'regels', maar op zijn minst verwachtingen. Dan geldt mijns inziens 'if you can't do the time, don't do the crime' ofwel: als je de druk niet aankan, waarom zou je jezelf dat dan aandoen? (ja, daar zijn ook argumenten voor, maar het is mijn zienswijze, m.b.t. mezelf)

Misschien is dat wel de reden dat veel artiesten zich aangetrokken voelen tot middelgebruik of zelfs middelmisbruik. Maar dat terzijde, hoop ik voor Otje.

[Pepe]

Ja, daar heb je helemaal gelijk in.
Hoe vaak ik wel niet naar een stress optreden gegaan was dat de gedachte in me opkwam "waarom doe ik me dit aan, ik had nou lekker op de bank kunnen zitten thuis"...

Het toch doen, de confrontatie aangaan, dat moeten... dat is ambitie. Dat heb ik niet meer zo tegenwoordig en dat is wel zo rustig. Keerzijde is dat je zonder die ambitie ook niet veel verder komt, ook waar.

Die discipline om moeilijke stukken aan te pakken en zo verder te komen, die moet echt uit jezelf komen. Ik had nooit de behoefte mijn leerlingen te stimuleren, it sorts itself out.

[Picker]

Is gewoon FAALANGST. Heb ik nooit last van.

Ik heb wel regelmatig FAALZEKERHEID. ;)

Groetjes uit Palm Springs, waar het zonnetje schijnt en de temperatuur 22 graden is. :D

[LaurentB]

(...)
Die discipline om moeilijke stukken aan te pakken en zo verder te komen, die moet echt uit jezelf komen. Ik had nooit de behoefte mijn leerlingen te stimuleren, it sorts itself out.
(...)

Ah, dat verlicht me van enig schuldgevoel. Ik voelde me als leraar altijd incompetent als ik merkte dat leerlingen moeite hadden gemotiveerd te blijven.

Daar komt bij dat ik zelf ook geen heel gedisciplineerde gitaarstudent ben. De meeste dingen heb ik spelenderwijs geleerd. Zodra het 'werken' of 'studeren' wordt gaat het me tegen staan. Dus dan verleg je je grenzen niet zo snel als diegenen die daar wel doorheen komen.
Tja, blijft moeilijk om te accepteren.

[sanderz]

Volgens mij is er een model voor:

1. Onbewust onbekwaam
2. Bewust onbekwaam
3. Bewust bekaam
4. Onbewust onbekwaam

Mijn vermoeden is dat wanneer je blijft steken bij punt 3, je je niet alleen bewust bent van je bekwaamheid. Immers, waar bekwaamheid het tegenovergestelde is van onbekwaamheid, is het bewust zijn van het één, wezensgelijk aan het bewust zijn van het ander; onbekwaamheid.

Dat verklaart faalangst mijns inziens.

Er zijn nu eenmaal mensen die geen last hebben van faalangst, maar dat zijn over het algemeen uitermate gemiddelde gitaristen. Opvallend is ook dat dit type muzikant over het algemeen slecht tegen lage temperaturen kan en bovendien vaak toevlucht zoekt in het buitenland. Dit laatste kan te maken hebben met de behoefte aan een warmer klimaat, maar uiteraard kan het ook schaamte zijn.

Ik heb geen faalangst; maar ook geen geld om naar het buitenland te vertrekken. ;)

[LaurentB]

Volgens mij is er een model voor:

(...)

Er zijn nu eenmaal mensen die geen last hebben van faalangst, maar dat zijn over het algemeen uitermate gemiddelde gitaristen.


Picker is dan toch een zeer bovengemiddelde gitarist zonder faalangst.

[sanderz]

Nee, dat zie je verkeerd. Hij lijkt gewoon heel goed te spelen, maar dat speelt ie.

[LaurentB]

Nee, dat zie je verkeerd. Hij lijkt gewoon heel goed te spelen, maar dat speelt ie.

Dan zou ik toch graag willen dat ik ook kon doen alsof ik zo goed was.

[sanderz]

Ja... ik ook :sssh:

[Picker]

De meeste dingen heb ik spelenderwijs geleerd.
Niet geheel onlogisch als het over gitaarspelen gaat.

("Gitaarspelenderwijs", voeluwel...? ;))

[Picker]

Picker is dan toch een zeer bovengemiddelde gitarist zonder faalangst.Welnee. Er zit gewoon een MP3 spelertje in mijn on-baord versterker. Ik doe net of ik steeds het volume en de tonen een beetje bijstel, maar eigenlijk...

[sanderz]

Het is ook eigenlijk een Stagg Pro123 waar Picker op speelt, maar dan met een sticker van Taylor erop.

Nu zie je overigens dat Picker me gelijk geeft... hij is eigenlijk een soort Milli Vanilli. Boudewijn de Groot en Guus Meeuwis spelen zijn MP3 spelertje in.

Geen wonder dat hij zich schuil houdt in Palm Springs :cooler:

[Laser]

Interessante discussie...

De ene dag is de andere niet, het ene uur het andere niet.
Ik merk bij mezelf dat ik vlotter speel rond de middag, en in de namiddag, maar zeker niet vroeg in de ochtend of laat in de avond.
Wanneer alle dagtaken achter de rug zijn neem ik soms tegen 10 in de avond mijn gitaar vast, maar het duurt nooit lang.
In de namiddag kan ik uren doorgaan.

En de ene dag is het balen omdat niets 'binenkomt', geen inspiratie, de andere dag komt het vanzelf.

Podiumvrees: ach ja wat kan je méér dan jezelf totaal voorbereiden en wanneer de angst opkomt goed ontspannen en de barrière laten verdwijnen - mentaal dan. Jij en de muziek is dan alles wat telt, de gitaar is het medium, en de zaal bestaat niet meer. Vergt wat oefening - en ervaring is oefening met vallen en opstaan - en er zijn technieken om die ingesteldheid sneller te kunnen oproepen. Bij jezelf blijven.

En spelen maar!!!

[zoon van Piet]

(een van de interessantste discussies ooit, imho)

Het leek even te verwateren in de tegenstelling tussen techniek en rock'n roll, maar kwam weer overeind door wat lichtvoetigheid. daarmee hebben we de drie dingen te pakken waar het om draait, techniek, gevoel en plezier. ieder mag de nadruk leggen waar hij wil, dat maakt ons tot verschillende musici. Het zou pas echt vervelend worden als we allemaal dezelfde muziek maakten. Maar ze zijn alledrie belangrijk. Alleen met al deze ingrediënten worden je noten echt muziek.


Nog een dingetje: ik las hier dat Joe Satriani 8 à 10 uur per dag, 7dgn per week speelt. dat verschijnsel komt voor onder mensen, youtube staat vol gitaarautisten die in hun huiskamer de sterren van de hemel spelen. Ik heb Joe gesproken, jaren terug, op een moment dat hij naar eigen zeggen drie weken geen gitaar had aangeraakt. En hij vond het wel lekker..

[G.G.]

Volgens mij is er een model voor:

1. Onbewust onbekwaam
2. Bewust onbekwaam
3. Bewust bekwaam
4. Onbewust onbekwaam



Bekende indeling, maar er zit ene klein foutje in.

Moet zijn:

4. Onbewust bekwaam

[sanderz]

Bekende indeling, maar er zit ene klein foutje in.

Moet zijn:

4. Onbewust bekwaam

Sorry, fout mijnerzijds. Bedankt voor de correctie!

[Eko]

Uiteraard hebben we allemaal wel periodes waarin het lijkt dat je voor geen meter opschiet. Stukken die je oppakt zijn binnen de kortste keren vervelend of je komt er niet door heen.
Ik heb ondervonden in de jaren dat simpelweg door blijven spelen voor mij het beste werkt. Ook oud en uitgekauwd materiaal blijf ik doorspelen. Eventueel speel ik andermans partijen ook nog door.
Dat zorgt er bij mij inmiddels voor dat ik met een optreden er niet meer warm of koud wordt met een grote zaal of een kleine. Veel publiek of weinig , het maakt mij niet meer uit.
Veel heb ik geleerd door een advies van een studioeigenaar. Hij zei dat de meeste bands de studio te snel ingingen. Vaak kwam het voor dat stukken nog gerepeteerd werden in de studio. Hij verwachtte dat een band op iedere plek in een partituur konden beginnen en een nummer uit konden spelen , niet dus. Ik ben met een paar bands dit gewoon gaan oefenen. Ergens in een nummer kunnen beginnen en afspelen.
Ook merk ik door de jaren heen dat veel muzikanten thuis te weinig spelen en een repetitie gebruiken om te oefenen. Als je dan maar een keer in de week speelt verlies je zo weken voor dat er iets goed in zit.
Stomweg uren maken thuis dus. Oftewel zoals een beroemde gitarist al eens zei, spelen tot er eelt op je borst zit!

[Pepe]

Over mentale kwesties gesproken;
Het is of oefenen of componeren. Je kan dat niet afwisselen die 2. Zeker voor componeren heb moet je in een crea-mood zijn, daar moet je je toe zetten en zit je daar eenmaal in dan is het lastig daar weer uit te komen -zeker als je midden in een nummer zit wat de goede kant op gaat.

Dat is gelijk mijn theorie: goede gitaristen schrijven weinig verheffends en goede componisten zijn geen geweldige virtuozen. Te weing tijd voor beiden.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Hendrix bijvoorbeeld. Of Zappa.
Afijn, dat was mijn afweging altijd. Wil ik mooie solo's of mooie nummers.

[Harald]

Een mooie solo IS een goede compositie. (Zo zijn er best wat composities van Zappa rechtstreeks afkomstig van zijn solos) Als je het van oefenen alleen hebt wordt het vooral toonladders op en neer fietsen. Dan krijg je steeds maar weer de riedeltjes die je ook oefent, ongeacht in wat voor context die solo speelt. Je bent er niet met de juiste toonladders binnen de harmonische context. Het moet emotioneel/feelwise kloppen, en wat te zeggen hebben.

Ik luister veel liever naar een goede muzikant, dan naar een goede gitarist. De muzikant moet voorop staan, de rol van de gitarist is om de ideeen van de muzikant in geluid/muziek om te zetten. Zat gitaristen die het omgedraaid proberen, en sommigen zijn als gitarist ontzettend goed. Of je er in een band veel aan hebt is een andere vraag.

[Pais]

Dat is gelijk mijn theorie: goede gitaristen schrijven weinig verheffends en goede componisten zijn geen geweldige virtuozen. Te weing tijd voor beiden.

Aan wat voor namen denk je dan?


Terwijl ik dit type kom ik erachter dat ik het niet los van elkaar kan zien. De gitaristen die bij mij in hoog aanzien staan, zijn virtuoos en spel en compositie.

[hendrix2]

Ik luister veel liever naar een goede muzikant, dan naar een goede gitarist. De muzikant moet voorop staan, de rol van de gitarist is om de ideeen van de muzikant in geluid/muziek om te zetten. .

Leuk om eens iemand te horen die mijn mening deelt. De muziek moet voor mij altijd centraal staan. De gitaar staat in functie van de muziek en niet omgekeerd. Ik heb veel 'virtuozen' hun nummertje zien doen maar ik kan meer geraakt worden door een nummer dat uit 2 akkoorden bestaat...

[Pepe]

Aan wat voor namen denk je dan?


Terwijl ik dit type kom ik erachter dat ik het niet los van elkaar kan zien. De gitaristen die bij mij in hoog aanzien staan, zijn virtuoos en spel en compositie.


Een voorbeeld bewijst niks behalve zichzelf. En natuurlijk is er geen concensus over wat virtuoos is en wat een goede compositie. Bovendien kan je waarschijnlijk ook tegenvoorbeelden geven wat ook niks bewijst.
Met compositie bedoel ik een song he, met coupletten en refreinen. Het idee is dat je je virtuositeit in dienst stelt van een compositie en niet louter dient om te laten zien hoe virtuoos je bent.

Maar goed: Danny Gatton, Jeff Beck, Roy Buchannan, Marty Friedmann, Al Di Meola, Allan Holdsworth, John Mcclaughlin, Adrian Smith, Yngwie Malmsteen, Randy Rhoads, Eric Johnson, SRV..
zet die namen af tegen gitaristen als Jimmy Page, Paul Mccartney, Jack White, Neil Young, Prince, Keith Richards, Pete Townsend, David Gilmour...

Het kan zijn dat Eric Johnson prachtige songs kan schrijven waarin hij een toegevoegde rol heeft (maar dat doet hij niet) of dat Jack White virtuoos kan spelen (maar die ambitie heeft hij niet)

Misschien wil je helemaal geen ondergeschikte rol als je eenmaal virtuoos bent, dat kan, maar er zijn weing voorbeelden die beiden kunnen.

Robert Fripp is een raar geval, evenals Steve Vai, John Mayer of Brian May (is die laatste virtuoos?)
Vai schreef op flexable en leftovers composities die conceptueel interessant waren, dat geeft punten in mijn boek.

efin you catch my drift.
Het ging mij er voornamelijk om dat ik, als ik een gitaar oppak, moet kiezen tussen technische verbetering of zweten op een goeie hook. Ik vroeg me af of dat herkent wordt.

[Harald]

Het ging mij er voornamelijk om dat ik, als ik een gitaar oppak, moet kiezen tussen technische verbetering of zweten op een goeie hook. Ik vroeg me af of dat herkent wordt.

Je moet niet 'zweten' op een goeie hook. De beste stukken/riffs loop ik min of meer tegenaan. Soms zit je te spelen, en springt er ineens iets uit. Het zweten komt als je van een of twee goede hooks vervolgens een compleet stuk moet zien te maken. Zoals Keith Richards ooit zij over songwriting (niet letterlijk) 'Nummers pluk je uit de lucht, je moet er antennes voor hebben' De composities die ontstaan doordat ik tegen mezelf zeg 'nu een stuk schrijven' zijn altijd minder dan de stukken die er ineens zijn. Soms zelfs heel snel en compleet. Maar ik heb dan wel de luxe dat ik niet aan een deadline voor een nieuwe jingle of single vastzit. Heb je daarmee te maken, dan moet je wel.

Voor de rest besteed ik sowieso nog maar weinig tijd aan pure techniekoefeningen. Puur oefenen doe ik eigenlijk alleen nog als ik een nieuw nummer leer te spelen, of iets verzin dat ik nog niet goed genoeg kan.

[Pepe]

Ja, dat kan, dat een nummer in 1 keer in elkaar valt.
However, vaak heb je een progressie of melodielijn waar potentie in zit maar wat maar wat zich niet tot een goed geheel laat smeden. Dat wordt het ambachtelijk zweten. Mogelijkheden de reveu laten passeren.

Ik weet dat Richards, Mccartney en Brian Wilson soms jarenlang halve nummers hadden rondslingeren die ineens, door een ingeving tot een goed einde gebracht konden worden.

Als je componeert kan je niet 6 uur per dag oefenen.

[johantipker]

Ja, dat kan, dat een nummer in 1 keer in elkaar valt.
However, vaak heb je een progressie of melodielijn waar potentie in zit maar wat maar wat zich niet tot een goed geheel laat smeden. Dat wordt het ambachtelijk zweten. Mogelijkheden de reveu laten passeren.

Ik weet dat Richards, Mccartney en Brian Wilson soms jarenlang halve nummers hadden rondslingeren die ineens, door een ingeving tot een goed einde gebracht konden worden.

Als je componeert kan je niet 6 uur per dag oefenen.

ik herken jouw visie wel... ook een jazzstudie gedaan?

als ik voor mezelf ga zitten spelen, ga ik toch weer improviseren, beter worden, chops oefenen, standards spelen... niet echt iets schrijven, te druk voor .... geen zin in... gewoon rammen op die gitaar!!!

by the way over oefenen gesproken:

soms probeer je weken of maanden iets voor elkaar te krijgen op je gitaar en t lukt maar niet (zie ik ook vaak bij mijn leerlingen), gaan ze vervolgens een maand op vakantie, raken het ding niet meer aan en na de vakantie spelen ze het zo....

ik denk dat er in je hoofd heel veel onbewust doorloopt en inzinkt aan leerprocessen, juist op de momenten dat je slaapt, vakantie viert en even afstand neemt van je instrument...



(hiermee pretendeer ik niet dat je geen kilometers moet maken op je gtr,
maar de boog moet ook niet altijd gespannen staan)

[Pepe]

ik denk dat er in je hoofd heel veel onbewust doorloopt en inzinkt aan leerprocessen, juist op de momenten dat je slaapt, vakantie viert en even afstand neemt van je instrument...)

yep, true.
Je kan beter aan verschillende "projecten" tegelijk werken dan aan eentje continue, mijn ervaring. En soms het hoofd op iets totaal anders zetten, ruimte maken.

Doen en laten inzinken en daarop weer verder borduren. Het moet geen obsessie worden. De funfactor is ook belangrijk.

Dat is het grote nadeel van een studie. Klassiek en daarna lichte muziek in mijn geval. De funfactor wordt al snel werken. Dan is het goed om naar de basis terug te gaan, gitaar om je nek en rammen met een paar mensen op een Ramones nummer.

[johantipker]

yep, true.
De funfactor wordt al snel werken. Dan is het goed om naar de basis terug te gaan, gitaar om je nek en rammen met een paar mensen op een Ramones nummer.


the ramones.... thats long ago.... i'm not an animal boy???......

[bass blom]

the ramones.... thats long ago.... i'm not an animal boy???......

gister nog gezien in die super mooie docuserie: rock!
elke donderdag laat op ned 3
zou iedereen moeten zien
deze wordt morgen om 14:30 herhaald ;)

[Ace 1.15.19]

gister nog gezien in die super mooie docuserie: rock!
elke donderdag laat op ned 3
zou iedereen moeten zien
deze wordt morgen om 14:30 herhaald ;)

Jammer, heb ik gemist dan.
Ik heb gekeken voor de herhaling morgen maar ik kan niks vinden in de televisie gids.

[Pais]

Jammer, heb ik gemist dan.
Ik heb gekeken voor de herhaling morgen maar ik kan niks vinden in de televisie gids.
uitzendinggemist.nl !!!

[Pais]

uitzendinggemist.nl !!!
Punk: van The Sex Pistols tot Patti Smith
Rock!
(niet online beschikbaar)


Ehm, toch niet

[Otje]

Wow! Ik ben even 'n paar dagen weg en het staat hier vol met interessante posts!

Faalangst? Heb ik niet bij optredens, wel af en toe (dus niet altijd) als ik les krijg of bij audities of zo. Ik kan niet voorspellen wanneer het wel en niet gebeurt en da's knap lastig.

Techniek vs compositie? Ik denk niet dat die twee elkaar wederzijds uitsluiten. Denk aan Paganini. Of aan Satriani. Of Gatton. Maar je hebt het dan wel over genieën. Goede liedjesschrijvers zijn inderdaad niet altijd virtuoos (Springsteen....) en omgekeerd. Ik ben geen genie en moet echt werken om goed te spelen en ook om een fatsoenlijk nummer te schrijven. Het komt me niet aanwaaien. Maar door te componeren heb ik veel beter leren spelen. De truc is dan om te componeren in je hoofd, waar je geen technische beperkingen hebt, en om die dingen dan uit te zoeken op de gitaar.

[bass blom]

hmm, er werd gezegd, heraling op ....
zal wel een digitaal kanaal zijn dan? :chicken: