Wat zijn de ultieme jaren voor Gibson gitaren??? [Archief]

Toaster

4 december 2007, 23:38

ok... hoop leesvoer erbij! Bedankt!

Ik ben eigenlijk op zoek naar een zogenaamd "fretless wonder" en het ultieme Les Paul geluid.

Lekker cliché natuurlijk maar erg moeilijk zoeken als je er niet veel van weet.

Ik zie op ebay de Gibson's na 1970 / 1972 inderdaad in waarde afnemen.

Voor die periode zie je veel Gold Tops voorbij komen.

Ik moet geloof ik letten op Spragues, gestickerde Paf's geckrackte headstocks en natuurlijk oversprays.

Hoe kan je aan de binding zien uit welk jaar hij komt?

Orgasmocaster

4 december 2007, 23:39

de ene is beter dan de andere..
een oude gibson (of Fender) kan nog steeds slechter zijn gebouwd dan een moderne massa productie gitaar uit China! Maar als je voor een gitaar met geschiedenis, Mojo en collectors value gaat dan moet je voor pre-69 gaan!

Maar having said that, ik ben nog steeds pissed off dat ik 3 jaar geleden een '72 Deluxe Goldtop heb laten liggen voor $700, alleen omdat een knakker op zo'n website mij vertelde dat Norlin toch allemaal crap was! :mad: :mad: Fucking EEJJIT!

Orpheo

4 december 2007, 23:39

Jaren 70 en 80 overslaan aub.

www.lespaulforum.com

Beste jaren in mijn sig.

jaren 80 wel, maar ik vind de jaren 70 de beste jaren voor les pauls ever.

Dirkdewaard

4 december 2007, 23:47

jaren 80 wel, maar ik vind de jaren 70 de beste jaren voor les pauls ever.

Iedereen zijn mening.

Ik zou er niet dood mee gevonden willen worden. :)

ever

Wizz

4 december 2007, 23:49

In mijn optiek zijn de jaren zeventig toch de donkere jaren, maar één van mijn favoriete Customs komt dan toch weer uit 1973. 't is alleen een beetje een rare gitaar : Esdoorn nek ipv mahonie, Poly-urethaanlak ipv nitro-cellulose, en ik heb een donkerbruin vermoeden dat ook de loodzware body van esdoorn is. Geen "typische Custom" dus, voor de purist moet die een mahonie body zònder esdoorn bovenblad- en een mahonie hals hebben.
In 1984 begonnen er weer wat meer "historisch-correcte" LP's uit de Gibson fabriek te komen, maar een "fretless wonder" kon ik mijn '57 Reissue Black Beauty, nieuw gekocht in 1997, niet bepaald noemen : De fretten zijn tegenwoordig vaak erg hoog. Ik heb Peer Dellen de fretten zo ongeveer laten halveren in hoogte, daarvoor rekent hij nog geen honderd Euro. Zeer goede investering geweest, al met al.

Wizz

Godfather

5 december 2007, 00:38

Het zijn denk ik vooral meningsverschillen over wat de 'ultieme jaren' voor Gibson zijn geweest. Orpheo heeft volgens mij een heleboel ervaringen met zowel oude als nieuwe Les Pauls, maar dat geldt ook voor andere forumleden hier.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik persoonlijk weg ben van de nieuwere Les Pauls, voornamelijk van 2007. Ze klinken naar mijn idee net wat opener en helderder, maar wat voor anderen juist weer schel betekent. Ze zijn voor mij heel bruikbaar in bandverband en prikken naar mijn gevoel ook iets beter door de mix...puur smaakkwestie.

Qua bouw-kwaliteit kan ik je niet echt vooruit helpen, maar ik denk dat 2007 daarin niet zozeer uitblinkt...daarin kende Gibson wel zijn betere jaren, hoewel dat ook weer exemplarisch is.

Speeddemon

5 december 2007, 01:07

LP_CL

5 december 2007, 01:10

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik persoonlijk weg ben van de nieuwere Les Pauls, voornamelijk van 2007. Ze klinken naar mijn idee net wat opener en helderder, maar wat voor anderen juist weer schel betekent. Ze zijn voor mij heel bruikbaar in bandverband en prikken naar mijn gevoel ook iets beter door de mix...puur smaakkwestie.

Ik weet niet over welk type LP je het dan hebt, maar ik heb gemerkt toen ik mijn LP ging kopen en dus een hele resem gitaren getest heb, dat de Classics het vanaf 2003 het subliem doen. Beter als menige oude les pauls, en veel beter dan de nieuwere standards. Die zijn imo geen fluit meer waard: In sommige extreme gevallen herkende ik zelfs de typische LP sound bijna niet meer. Dan kan je evengoed een ibanez gaan kopen. Maar om op de TS zijn vraag te antwoorden: late 50's en begin 60's zijn absolute topjaren, helaas ook onbetaalbaar

Orpheo

5 december 2007, 01:17

Ik vraag me af of Orph überhaupt ervaring heeft met pre-'70 LP's, als ie zo stellig vind dat latere Norlins ('79 '80) de beste zijn.

Het blijft persoonlijk natuurlijk, maar er is een reden voor dat een '58 of '59 LP voor hypotheek-waardige prijzen gaan.

ja hoor, genoeg. Ik heb vaak genoeg op '58ers en '59ers gespeeld (ik ken een paar heren in DH die er een of meerderen hebben), en ik vind ze niet bijzonder. Hell, ik vind de R8/R9/R0/R7 serie totaal niet bijzonder (op een HEEEL erge enkeling na). ze zijn vaak te licht, en dat is te goed te horen in de sound lijkt 't wel. Niet die dikke vette brul, niet dat drukkende, niet die power, de 'oompf', niet dat strakke. Eerder veel opener, lichter, droger, heel veel treble en heel veel bass, veel minder mids (vandaar dat LPs vroeger heel erg veel gekoppeld werden aan marshalls, omdat die juist vaak teveel mids hadden).

ik zeg niet DAT ze het beste zijn, trouwens, maar dat ik ze het beste vind. op een Norlin voel ik me (over het algemeen) heel snel thuis, terwijl ik bij een niet-norlin toch wel effe moet wennen. tone, feel, vibe, de sound... 't is 't vaak net niet. Ik weet niet wat 't is, maar norlins doen 't 'm meer voor mij.

Speeddemon

5 december 2007, 01:20

ja hoor, genoeg. Ik heb vaak genoeg op '58ers en '59ers gespeeld (ik ken een paar heren in DH die er een of meerderen hebben), en ik vind ze niet bijzonder . :chicken:
In wat voor kringen verkeert een manneke van jouw leeftijd dat mensen jouw op gitaren laten spelen, waar je huizen voor kan kopen?!

Daarbij... 'vaak genoeg'? Hoeveel van die Golden Years LP's zijn er dan in Nederland? Er zijn er bij mijn weten totaal iets van 1500 gemaakt, dus als er 10 in NL zijn, vind ik het al veel.

Mitch

5 december 2007, 01:23

Orpheo is misschien een keer bij Ron op de koffie geweest ? :D

Otje

5 december 2007, 09:29

Jongens jongens jongens jongens..... ;)

**Otje schudt meewarig het moede hoofd**

Deze discussie vind ik heel boeiend vanuit de Gibson-geschiedenis, maar als iemand op zoek is naar zijn/haar wereldgitaar dan kom je hier volgens mij niet verder mee.

[Vaderlijk wijsvingertje modus AAN]
Er is volgens mij helemaal geen recept voor een "magische gitaar". Een magische gitaar is die ene gitaar die je gewoon nooit meer uit handen geeft nadat je 'm voor het eerst hebt opgepakt. Die ene gitaar die je gewoon moet hebben, hoeveel (of hoe weinig...) 'ie ook kost. Je vindt je ultieme gitaar niet op een plaatje op een of andere website, een catalogus of in een discussieforum. Maar als je 'm oppakt, dan weet je 't meteen.

Ken je dat gevoel dat je heel soms hebt als je bijv. een basketbal richting korf gooit en dat je gewoon weet dat 'ie erin zal gaan? Nog voordat de bal uit je handen is weet je dat al. Heel raar. Zo is het ook met die ene gitaar. Of die klik is er, of die klik is er niet.

Ik heb vroeger kruiwagens met geld weggegooid aan gitaren die door jan en alleman als "magisch" werden gezien maar die gewoon niet voor mij bedoeld waren. Er zit een stuk hype in en een stuk status. Iedereen is een beetje bang om voor lul te staan als je roept dat die Hondo Les Paul kopie de beste gitaar ter wereld is - terwijl 'ie dat heel goed zijn voor jou. En dan is er ook nog de invloed van "gitaarhelden" - als ik Mike Bloomfield zie met zijn oude LP Standard dan denk ik fuck, die wil ik ook. Zelfde als ik Tommy Emmanuel (de beste die nu leeft in mijn niet zo becheiden mening) bezig zie, of Brian Setzer, of...., of....... Maar aan dat soort emoties heb je he-le-maal nix.
[Vaderlijk wijsvingertje modus UIT]

Gibson Les Pauls zijn bijna altijd onwijs goede gitaren. Basta. Of een '59 "beter" is dan een '76, een 2007, of een Epiphone kopie is niets anders dan emotie. Leuk voor gitaarbouwers, Les Paul fanaten en nerds zoals ik, maar als je "jouw" gitaar wilt vinden dan zou ik achter die PC weglopen en 'm gewoon gaan zoeken.

Hij staat ergens op je te wachten en is eenzaam.

bass blom

5 december 2007, 09:33

Het blijft persoonlijk natuurlijk, maar er is een reden voor dat een '58 of '59 LP voor hypotheek-waardige prijzen gaan.

dat er vrij weinig gemaakt zijn bijvoorbeeld..

G.G.

5 december 2007, 09:35

Iedereen is een beetje bang om voor lul te staan als je roept dat die Hondo Les Paul kopie de beste gitaar ter wereld is

Ehhhh... niet iedereen hoor (zegt de trotse eigenaar van een Hondo stratocaster) :sneaky:

drap

5 december 2007, 09:43

:chicken:
In wat voor kringen verkeert een manneke van jouw leeftijd dat mensen jouw op gitaren laten spelen, waar je huizen voor kan kopen?!

Daarbij... 'vaak genoeg'? Hoeveel van die Golden Years LP's zijn er dan in Nederland? Er zijn er bij mijn weten totaal iets van 1500 gemaakt, dus als er 10 in NL zijn, vind ik het al veel.

En ze staan allemaal in Den Haag, je weet toch! Orph z'n neus is minstens vijf centimeter gegroeid in de lengte.

Otje

5 december 2007, 09:44

Die Hondo kan de beste gitaar ter wereld zijn, voor jou. Ik heb op Hondo's gespeeld die prima waren qua geluid en bespeelbaarheid etc, maar waar geen bordje om de hals hing waarop stond "Take me! I'm yours!"

Mr.Jay

5 december 2007, 10:11

Over het algemeen kunnen 70's LP mij niet bekoren > teveel afwijking van de klassieke LP-toon door de pancake bodies en 3-delige maplenecks. Ook de volute vind ik niks.
Echter heb ik pas een '74 anniv. Custom hier gehad die gelukkig nog wel een 3-delige MAHONIE neck had, maar o zo loooooooodzware pancake body.
Toch had deze gitaar dé toon. Zo zie je maar weer dat het altijd exemplarisch is.

Vanaf 1982 werden er weer betere LP's gebouwd, met name de 30th anniv. was een treffer.
En tot 1988 ongeveer zijn de frets op de Gibsons ook nog prima gemodelleerd(nee, geen frettless wonder maar wie wil die, ze klinken voor geen meter ).
Na 1998 werde de frets enorm hoog en scherp hoekig, waardeloos als je mij vraagt. Daarbij ging Gibson ook in die periode over tot een ander drogingsprocedure voor de nitro lak wat als gevolg had dat die gitaren lange tijd blijven plakken, gatverrr.....
Die 74er b.v. had mooi keidroge lak wat gewoon heel prettig aanvoelt op de neck.

JaY

steph

5 december 2007, 10:51

Ieder zijn ding natuurlijk, maar Les Pauls van 1954 t/m 1960, 1968 t/m 70 en late 80 begin 90's worden erg vaak als de "betere" aangemerkt.

Dit wil niet zeggen dat bijv. een 1976 LP niets voor jou zou kunnen zijn.

Nieuwere heb ik niet vaak bespeeld, zijn vaak lichter in gewicht en imo wat flubberiger in het mid, maar niet slecht t.o.v. sommige Norlins, hiermee bedoel ik dat de kwaliteit constanter is t.o.v. 30 jaar terug.
Zou natuurlijk zelf best een mooie goeie deluxe goldtop uit diezelfde periode willen hebben.

Mr.Jay

5 december 2007, 11:12

Ieder zijn ding natuurlijk, maar Les Pauls van 1954 t/m 1960, 1968 t/m 70 en late 80 begin 90's worden erg vaak als de "betere" aangemerkt.

Je noemt de beste periodes inderdaad. De eerste 2 al bijna onbetaalbaar geworden. Gelukkig werd de kwaliteit nóg beter met de komst van de CS Historic Collection in '94.
Kanttekening t.o.v. late 80's , early 90's > foute p.u.'s !
De humbuckers waren van Bill Lawarence, érg hifi-achtig. Heb een LP standard gehad van 1990, gitaar was prima (zoals altijd weer exemplarisch verschil), p.u.'s waren het helemaal niet.
Qau P90's was dát tevens de periode van de verschrikkelijke P100's.

JaY

Godfather

5 december 2007, 11:21

Deze discussie vind ik heel boeiend vanuit de Gibson-geschiedenis, maar als iemand op zoek is naar zijn/haar wereldgitaar dan kom je hier volgens mij niet verder mee.

Er is volgens mij helemaal geen recept voor een "magische gitaar". Een magische gitaar is die ene gitaar die je gewoon nooit meer uit handen geeft nadat je 'm voor het eerst hebt opgepakt. Die ene gitaar die je gewoon moet hebben, hoeveel (of hoe weinig...) 'ie ook kost. Je vindt je ultieme gitaar niet op een plaatje op een of andere website, een catalogus of in een discussieforum. Maar als je 'm oppakt, dan weet je 't meteen.

Ken je dat gevoel dat je heel soms hebt als je bijv. een basketbal richting korf gooit en dat je gewoon weet dat 'ie erin zal gaan? Nog voordat de bal uit je handen is weet je dat al. Heel raar. Zo is het ook met die ene gitaar. Of die klik is er, of die klik is er niet.

Gibson Les Pauls zijn bijna altijd onwijs goede gitaren. Basta. Of een '59 "beter" is dan een '76, een 2007, of een Epiphone kopie is niets anders dan emotie. Leuk voor gitaarbouwers, Les Paul fanaten en nerds zoals ik, maar als je "jouw" gitaar wilt vinden dan zou ik achter die PC weglopen en 'm gewoon gaan zoeken.

Hij staat ergens op je te wachten en is eenzaam.

Dit vind ik nou eens een realistisch en zinvol betoog. Ik denk dat je er eigenlijk nooit in zult slagen om de perfecte, magische gitaar te vinden.
Het is 'magisch' als je meteen vanaf het begin al een bepaalde klik met die ene specifieke gitaar hebt en je daar vertrouwd en fijn bij voelt. Het werkt eigenlijk zoals bij een vriendin, of andere 'close partner'. Feit is dat je bij een 'magische' gitaar niet alleen liefde krijgt, maar ook ruzie...je merkt ook wat ze niet leuk vind en respecteert haar minderheden, maar haar feeling en geluid doen die kleine dingen (zoals butsen, niet perfecte look) totaal verdwijnen. Je voelt je dan eigenlijk 1 met de gitaar, zonder dat je alleen naar het uiterlijk kijkt en dat is al belangrijk denk ik om je 'magische' gitaar te vinden...schijt hebben aan het uiterlijk dus. De looks zijn altijd mooi meegenomen, maar op de lange duur kun je ook zo'n gitaar de deur uit doen en blijkt het dus helemaal niet de perfecte, magische gitaar te zijn.

Een magische of perfecte gitaar zul je nooit meer de deur uitdoen.

steph

5 december 2007, 11:22

Qau P90's was dát tevens de periode van de verschrikkelijke P100's.
JaY

Ja, klopt! Helaas op dit moment geen "P" gitaar, komt wel.......
Toch als live speler zou ik eerder gaan voor P100's.

Mr.Jay

5 december 2007, 11:26

Ja, klopt! Helaas op dit moment geen "P" gitaar, komt wel.......
Toch als live speler zou ik eerder gaan voor P100's.

Heb ze ( helaas, ik wist niet beter) jaren gebruikt, daarna échte P90's ingebouwd. Conclusie was dat de 100's absoluut geen karakter hebben. Duffe p.u.'s met veel te dicht MID, geen brilliance en "platte" toon.
Ja, P90's brommen, sowhat ! Gewoon kwestie van niet stoppen met spelen :-)

JaY

Mr.Jay

5 december 2007, 11:27

Agent_Smith

5 december 2007, 12:24

Ik ga een keer niet mee doen met deze discussie en dus geen jaren noemen. Dat gezeik van die anti-Norlin-gestapo ben ik meer dan zat.

bass blom

5 december 2007, 12:34

Ik ga een keer niet mee doen met deze discussie en dus geen jaren noemen. Dat gezeik van die anti-Norlin-gestapo ben ik meer dan zat.

agreed... ™

Otje

5 december 2007, 13:02

Dit vind ik nou eens een realistisch en zinvol betoog. Ik denk dat je er eigenlijk nooit in zult slagen om de perfecte, magische gitaar te vinden.
Het is 'magisch' als je meteen vanaf het begin al een bepaalde klik met die ene specifieke gitaar hebt en je daar vertrouwd en fijn bij voelt. Het werkt eigenlijk zoals bij een vriendin, of andere 'close partner'. Feit is dat je bij een 'magische' gitaar niet alleen liefde krijgt, maar ook ruzie...je merkt ook wat ze niet leuk vind en respecteert haar minderheden, maar haar feeling en geluid doen die kleine dingen (zoals butsen, niet perfecte look) totaal verdwijnen. Je voelt je dan eigenlijk 1 met de gitaar, zonder dat je alleen naar het uiterlijk kijkt en dat is al belangrijk denk ik om je 'magische' gitaar te vinden...schijt hebben aan het uiterlijk dus. De looks zijn altijd mooi meegenomen, maar op de lange duur kun je ook zo'n gitaar de deur uit doen en blijkt het dus helemaal niet de perfecte, magische gitaar te zijn.

Een magische of perfecte gitaar zul je nooit meer de deur uitdoen.Precies! Het is een beetje als een relatie! Ze kan wel mooi zijn maar als 't een kreng is en/of de sex is niet goed..... ;) Schijt hebben aan uiterlijk en aan welk logotje erop staat vergroot je kansen om de ultieme gitaar te vinden met een procent of 90 schat ik zo.

cas121

5 december 2007, 13:26

Als je het geheel even omdraait en kijkt of er ook ronduit slechte periodes te noemen zijn, dan is dat ook nog erg lastig...

Ikzelf zou bijvoorbeeld graag een mid 90's Les Paul willen. Die geven echt lekker veel stuwkracht in de slagpartijen, voor mijn gevoel veel meer dan de huidige LP's.

p100's tsja, in de hals vind ik ze nog best fijn klinken eigenlijk, maar bij de brug is het idd tien keer niks.

Kakihara

5 december 2007, 13:37

Ik zou al blij zijn met een Les Paul tout court, zelfs als die uit de seventies komt...

Helter Skelter

5 december 2007, 13:59

ik heb een LP standard uit 1991 en die klinkt super

of kan dat niet?

Dirkdewaard

5 december 2007, 14:29

ik heb een LP standard uit 1991 en die klinkt super

of kan dat niet?

hahaha ik hou echt van dit soort threads.

Het maakt allemaal geen fuck uit. Als je er maar blij mee bent. Alle jaren van Gibson hebben goede en slechte gitaren gehad. Ik heb eens een waardeloos klinkende LP Special uit 1960 gehad. Die heb ik voor 8500 verkocht. Hij was er wel heel blij mee. Iedereen zijn mening. Hij is veel blijer met een dure gitaar, andere mensen zijn JUIST blij met een goedkope gitaar. De eeuwige discussie. Ik hou van alle gitaren.

(Ik speel zelf altijd op een SG uit 1983, volgens mij is dat officieel nog een Norlin. Samen met een DS-2 van boss. Ik ben er al 3 jaar heel blij mee. Ik heb zelfs laatst nog een 1983 SG gekocht als backup. 600 euro klaar.)

universe777

5 december 2007, 14:46

Kan iemand dat Norlin aub even verduidelijken voor een Les paul NOOB...

Godfather

5 december 2007, 17:08

hahaha ik hou echt van dit soort threads.

Het maakt allemaal geen fuck uit. Als je er maar blij mee bent. Alle jaren van Gibson hebben goede en slechte gitaren gehad.

(Ik speel zelf altijd op een SG uit 1983, volgens mij is dat officieel nog een Norlin. Samen met een DS-2 van boss. Ik ben er al 3 jaar heel blij mee. Ik heb zelfs laatst nog een 1983 SG gekocht als backup. 600 euro klaar.)

Nou, wat versta je onder blij? Er is een verschil tussen alleen blij/tevreden zijn of het gevoel hebben dat je de perfecte gitaar al in handen hebt die zich afscheid van elke andere gitaar. Dat is 'ultiem' en natuurlijk bestaan die gitaren bestaan wel, maar dat hangt er maar net van af of je uberhaupt zo blij als een kind kan zijn met een gitaar...kijk je op, veranderd je leven door de aankoop van een waanzinnig klinkende originele 59' Les Paul? Dat zijn zaken die verschillen van persoon tot persoon en persoonlijk zou zo'n gitaar mijn leven in ieder geval wel kunnen veranderen gezien ik vrijgezel ben en afhankelijk ben van de liefde van mn gitaren.

bass blom

5 december 2007, 17:11

Kan iemand dat Norlin aub even verduidelijken voor een Les paul NOOB...

norlin is het hamburgerfabrikant/concern wat gibson van ongever 70 tot 80 in bezit gehad heeft.. of was het tot 82?

Toaster

5 december 2007, 18:35

Hé bedankt voor de reacties!!

Gibson Les Pauls zijn bijna altijd onwijs goede gitaren. Basta. Of een '59 "beter" is dan een '76, een 2007, of een Epiphone kopie is niets anders dan emotie. Leuk voor gitaarbouwers, Les Paul fanaten en nerds zoals ik, maar als je "jouw" gitaar wilt vinden dan zou ik achter die PC weglopen en 'm gewoon gaan zoeken.

Hij staat ergens op je te wachten en is eenzaam.

Probleem is dat je deze gitaren niet zomaar kan vinden als ik hier de deur uitloop. Ben helaas genoodzaakt om het op internet uit te zoeken en zelfs te kopen...

Ieder zijn ding natuurlijk, maar Les Pauls van 1954 t/m 1960, 1968 t/m 70 en late 80 begin 90's worden erg vaak als de "betere" aangemerkt.

.

He Steph bedankt voor deze info! De eerste groep is echt onbetaalbaar. de periode 1968-1970 lukt al beter. Probleem voor mij is dan dat ik de originaliteit niet kan beoordelen.
Na 1970 zie je die Les Pauls inderdaad een heeeel stuk goedkoper worden.

hahaha ik hou echt van dit soort threads.

Het maakt allemaal geen fuck uit. Als je er maar blij mee bent. Alle jaren van Gibson hebben goede en slechte gitaren gehad. Ik heb eens een waardeloos klinkende LP Special uit 1960 gehad. Die heb ik voor 8500 verkocht. Hij was er wel heel blij mee. Iedereen zijn mening. Hij is veel blijer met een dure gitaar, andere mensen zijn JUIST blij met een goedkope gitaar. De eeuwige discussie. Ik hou van alle gitaren.

(Ik speel zelf altijd op een SG uit 1983, volgens mij is dat officieel nog een Norlin. Samen met een DS-2 van boss. Ik ben er al 3 jaar heel blij mee. Ik heb zelfs laatst nog een 1983 SG gekocht als backup. 600 euro klaar.)

Ja maar smaak kan ook evolueren.

Zo heb ik hier een telecaster staan die ik in het begin heerlijk vond. Nu al een hele tijd niet meer. Ik probeer het elke keer weer maar het is het niet voor mij. Waarschijnlijk wordt ik stikjaloers op degene die hem koopt en er ineens voor mijn neus een geweldig geluid uithaalt.

Ook een haatliefde verhouding met mijn Strat plus lace sensor. Ene moment een geluid dat niet lekker is. Ander moment een hele lekkere allround player.

Ook een stratje uit 1973. Eerste keer dat ik erop speelde was ik meteen verkocht. Een week later had ik spijt en nu waardeer ik deze gitaar wel!

al met al een luxe probleem maar ik vindt het heerlijk.

Speeddemon

5 december 2007, 19:15

Agent_Smith, ik hoop dat je mij niet tot de Norlin-gestapo rekent.

Reken mij maar tot de algehele "Gibsons are way overpriced"-gestapo, en daarom ben ik de trotse eigenaar van 3 80's Burny LPC's (waarvan 2 de broers zijn van jouw setje!), die beter spelen en klinken dan elke 'echte' Gibby, die ik tot nu toe in m'n handen heb gehad.

En ik geef eerlijk toe; ik heb op geen enkele pre-'70 LP gespeeld. Maar een gitaar moet wel DONDERSGOED/GEIL zijn, als ie een prijs heeft, waar ik 10-15 Burny's (uit de goede periode) voor had kunnen kopen.

Van m'n nieuwste Burny volgen hopelijk binnenkort foto's. Stel je Bass Blom's Black Beauty LPC voor, met slankere frets, nieuwe hardware en de juiste kleur toggleswitch! :satisfie: (en +/- 25 jaar oud).
Deze krijgt over een tijdje een speedjob of een gehele re-fretting, met lage, brede jumbo frets. Binnenkort gaan er push-pull pots in voor de 2 GFS's, Orange drop caps, Alpha pots en er komt nog een Tusq topkam op.
Is dan helemaal gepimped, en klinkt nu al waanzinnig. (maar je stopt ook geen Lada-carburateur in een Ferrari...)

Godfather

5 december 2007, 19:15

Zo heb ik hier een telecaster staan die ik in het begin heerlijk vond. Nu al een hele tijd niet meer. Ik probeer het elke keer weer maar het is het niet voor mij. Waarschijnlijk wordt ik stikjaloers op degene die hem koopt en er ineens voor mijn neus een geweldig geluid uithaalt.

Ook een haatliefde verhouding met mijn Strat plus lace sensor. Ene moment een geluid dat niet lekker is. Ander moment een hele lekkere allround player.

Ook een stratje uit 1973. Eerste keer dat ik erop speelde was ik meteen verkocht. Een week later had ik spijt en nu waardeer ik deze gitaar wel!

al met al een luxe probleem maar ik vindt het heerlijk.

Dat is nou precies het punt. Een luxe-probleem is niet erg, maar uiteindelijk neig je meestal toch maar naar 1 gitaar. Ik wissel mijn gitaren weleens af voor optredens of repetities, maar uiteindelijk komt het neer op het gebruik van altijd dezelfde gitaar. Ik geloof ook dat je aan een gitaar moet wennen en de gitaar ook aan jou, waardoor hij beter gaat klinken. Wellicht komt dat omdat je vingers ook aan de gitaar gaan wennen en je gaandeweg je techniek erop aanpast waardoor je het uiterste uit de gitaar kunt halen.

Als ik de originele 59' Les Paul van Peter Green/Gary Moore zou bespelen, zou ik finaal anders klinken dan deze heren. Puur omdat ik logischerwijs niet dezelfde vingers heb en ook niet exact dezelfde plectrum, amp gebruik etc.

Om goddelijk te klinken met die Les Paul zou ik denk ik een paar jaar de tijd nodig hebben om de gitaar goed te leren kennen alvorens er een goede sound uit te kunnen halen. Uiteindelijk heb je er een band mee ontwikkeld en komt die 59' Les Paul echt wel tot zijn recht.

Otje

5 december 2007, 19:21

Ja maar smaak kan ook evolueren.

Zo heb ik hier een telecaster staan die ik in het begin heerlijk vond. Nu al een hele tijd niet meer. Ik probeer het elke keer weer maar het is het niet voor mij. Waarschijnlijk wordt ik stikjaloers op degene die hem koopt en er ineens voor mijn neus een geweldig geluid uithaalt.

Ook een haatliefde verhouding met mijn Strat plus lace sensor. Ene moment een geluid dat niet lekker is. Ander moment een hele lekkere allround player.

Ook een stratje uit 1973. Eerste keer dat ik erop speelde was ik meteen verkocht. Een week later had ik spijt en nu waardeer ik deze gitaar wel!

Ah, ja. Dat herken ik maar al te goed. Door precies dit gevoel heb ik in het (verre) verleden maar al te vaak de ene gitaar na de andere gekocht en na verloop van tijd weer verkocht :(.

In mijn geval had dit gedrag nix te maken met de gitaren, maar met een combinatie van GAS en onzekerheid. Ik maakte mezelf wijs dat ik beter zou gaan klinken/spelen als ik maar die of die gitaar had. Gelul natuurlijk. De enige mensen die er beter van geworden zijn, zijn een paar winkeliers.

Langzaam aan heb ik geleerd om herkennen wanneer ik een gitaar alleen maar wil uit hebzucht en wanneer er echt die "klik" is met een instrument. De laatste 10 jaar heb ik het gedaan met mijn mooie Gem en in 2001 is daar een Alleykat bijgekomen. That's it. Tot een paar weken geleden kwam ik alleen maar in muziekwinkels om snaren te kopen. Ik kéék niet eens meer naar andere gitaren en had ook geen GAS meer. En omdat ik minder met gitaren bezig was ben ik veel meer (en dus beter) gaan spelen, en dáár gaat 't toch om. Pas de laatste weken heb ik weer wat gitaren gekocht: de Hagstrom en de Epi Jumbo. Iedere keer als ik daarop speel zit ik te kicken.

Wat mij betreft is het nu uit met kopen en kom ik weer alleen in de winkel voor snaren :).

Mr.Jay

5 december 2007, 19:24

norlin is het hamburgerfabrikant/concern wat gibson van ongever 70 tot 80 in bezit gehad heeft.. of was het tot 82?

Van 1969 tot 1985 was Norlin eigenaar. Pure zakenmensen zonder enige affiniteit met de gitaarwereld.
In 1985 is Gibson weer verkocht voor een appel en een ei, zo'n slechte reputatie hadden ze al opgebouwd. Daarnaast was de Strat in die jaren enorm popie natuurlijk.
Er zijn ook goeie gitaren in die Norlin periode gemaakt, je moet ze net tegenkomen.
Ook in de early 80's ging men weer teruggrijpen naar vintage specs zoals de 30th anni. LP en in 1982 de geboorte van de DOT R.I. ES335. Prima gitaren en zelfs weer met mahonie-neck uit 1 stuk, dat was lang geleden.
Maar nogmaals, elke periode heeft zijn goeie en slechte exemplaren. En je moet er zelf happy mee weze.

JaY

Wizz

5 december 2007, 19:34

De kwalteit van een gitaar zit voor minstens de helft tussen de oren van de eigenaar, dat roep ik al jaren. Ik kocht voor € 3500 een witte Gibson LP Custom toen ik daarnaast een technisch identieke witte LP Studio voor € 1200 kon bespelen. Ik hoorde geen enkel verschil en kocht de Custom : Een jongensdroom, en de Studio bestond nog lang niet in die tijd. Overpriced ? Ik telde mijn centjes dolgelukkig neer.

Wizz

Godfather

5 december 2007, 19:38

Langzaam aan heb ik geleerd om herkennen wanneer ik een gitaar alleen maar wil uit hebzucht en wanneer er echt die "klik" is met een instrument.

En omdat ik minder met gitaren bezig was ben ik veel meer (en dus beter) gaan spelen, en dáár gaat 't toch om.

Wat mij betreft is het nu uit met kopen en kom ik weer alleen in de winkel voor snaren :).

Volstrekt mee eens. Ik denk dat veel gitaristen dat 'hebzucht-proces' hebben doorgemaakt, omdat het nu eenmaal verleidelijk is om je eerste Gibson/Fender etc. te kopen van je spaarcenten, zonder dat je er eigenlijk bewust op let of er een klik is met de sound/feel vd gitaar. Daar ga je later wel steeds meer op letten, omdat je steeds dichter bij de sound komt die je al die tijd eigenlijk al wilde. Tegenwoordig ga ik eigenlijk ook alleen nog maar voor een setje snaren naar een muziekzaak, met uitzondering van een pickup swap vanwege de overgang naar een P-90 in de hals (voorkeur). Verder geniet ik er gewoon van en speel ik het liefst zoveel mogelijk op 1 gitaar, i.p.v op verschillende gitaren.

Wizz

5 december 2007, 19:51

Toch heb ik af en toe een nieuwe(oude) nodig... Toen ineens iedereen met witte Customs op tv stond te zwaaien verdween de mijne naar zolder en had ik een Mosrite "nodig"...

Wizz

Otje

5 december 2007, 19:55

Volstrekt mee eens. Ik denk dat veel gitaristen dat 'hebzucht-proces' hebben doorgemaakt, omdat het nu eenmaal verleidelijk is om je eerste Gibson/Fender etc. te kopen van je spaarcenten, zonder dat je er eigenlijk bewust op let of er een klik is met de sound/feel vd gitaar. Daar ga je later wel steeds meer op letten, omdat je steeds dichter bij de sound komt die je al die tijd eigenlijk al wilde. Tegenwoordig ga ik eigenlijk ook alleen nog maar voor een setje snaren naar een muziekzaak, met uitzondering van een pickup swap vanwege de overgang naar een P-90 in de hals (voorkeur). Verder geniet ik er gewoon van en speel ik het liefst zoveel mogelijk op 1 gitaar, i.p.v op verschillende gitaren.
http://www1.istockphoto.com/file_thumbview_approve/2789365/2/istockphoto_2789365_hi_five.jpg

:hippie:

Dirkdewaard

6 december 2007, 00:38

Voor mij zijn spelen en gitaren kopen 2 verschillende dingen. Ik heb geen klik met een gitaar ik speel erop en geniet ervan. Daarna verkoop ik hem weer. Voor mij is er niets aan om een gitaar lang te hebben.

Zo heb ik eens mij LP classic verkocht, die ik echt goed vond.

Godfather

6 december 2007, 01:11

offtopic:
Ik vind het ook wel een beetje stoer om op altijd op dezelfde gitaar te spelen voor optredens en daarmee op de langere duur ook te worden geassocieerd door bandleden, maar ook omstanders. Op de een of andere manier voelt dat lekker en heb je 20 jr verder nog altijd diezelfde Les Paul met tekenen dat het vele kroegen heeft afgelegd, veel bespeeld is etc. maar wel dat je daar zelf invloed op hebt gehad. Dat voelt beter dan een oude vintage Les Paul die je hebt gekocht en in het verleden door jan-en-alleman al bespeeld is geweest, hoe mooi de gitaar er ook uit kan zien.

Dirkdewaard

6 december 2007, 01:23

Pepe

6 december 2007, 01:53

yep. Ik heb zo'n 60 gitaren gehad en heb er nog zo'n 20. De meeste liggen onder het bed. De laatste 20 jaar speel ik live eigenlijk alleen op een jv telecaster, ik ken elke groefje, mijn lonely island gitaar.

Wat Les Pauls betreft, ik heb een handvol Gibson gehad maar nooit echt in een band gezeten voor dat geluid, beetje studiowerk. De Norlins hebben hun charme maar te vaak te zwaar, mijn '78 LP pro deluxe was bijna 6 kg; alsof je een zak met bakstenen meezeulde.
Uiteindelijk alles verkocht, alleen een Greco Super Real heb ik nog; daar kan je een baby mee in slaap wiegen of een oorlog mee ontketenen.

Oja, ik heb nog een LP junior maar dat is toch een ander beestje, meer de missing link tussen een LP en een tele.

bass blom

6 december 2007, 09:58